Twee dagen geleden kon u al op RechtsActueel lezen wat voor een ramp het akkoord was met Griekenland. Niet enkel heeft het de Grieken of de Griekse staat geen cent geholpen, ook is het een gevaarlijk precedent met betrekking tot nationale onafhankelijkheid. GEEN ENKELE partij in Vlaanderen heeft tot nu toe geklaagd over het feit dat de Europa een lidstaat heeft gedwongen om de financiering van onderwijs, gezondheidszorg, etc… ondergeschikt te maken aan de betaling van hefboomfondsen en buitenlandse banken.

Uiteraard is de Griekse staat zwaar in de fout gegaan en dienen er grote hervormingen te gebeuren. Het is echter heus niet zo dat dit opweegt tegen het feit dat men vanuit Europa opeens het recht heeft gekregen om de facto de onafhankelijkheid van Griekenland op te schorten. Dit is een gevaarlijk precedent en een land als België, met zeer grote schulden en zonder structurele hervormingen, is daar heus niet immuun voor. Nu er wat tijd is geweest om de financiële deal te bestuderen, kunnen we dan ook een vollediger beeld geven van de gevolgen.

Deze deal gaat uit van een Grieks faillisement

Hét woord dat men in politieke en financiële kringen vandaag de dag het meest hoort spreken over Griekenland is toch wel zeker “default“. Men gaat er van uit dat Griekenland zijn schulden niet meer zal kunnen betalen en dat men er alles nog moet uithalen wat er in zit. Zoals eerder geschreven zullen de schuldeisers, die normaal op 10 maart hun investeringen terugkrijgen, hun geld niet terugkrijgen, maar zouden gedwongen worden om te gaan tot een bond swap. Hierbij worden ze niet uitbetaald in geld, maar in nieuwe Griekse schulden, waarbij de opbrengst veel lager ligt (2% het eerste jaar, 3% voor de volgende vijf en 4,2% daarna). “Zouden gedwongen worden” omdat men wel sprak van wetten die de schuldeisers voor voldongen feiten zouden stellen, maar in die richting is nog geen enkel initiatief genomen. In Duitsland zelf groeit ondertussen ook steeds meer het besef dat Griekenland failliet is, kijkt men maar naar artikels die daarover op Der Spiegel verschijnen.

Ook opmerkelijk: het voorstel van de bond swap heeft momenteel nog geen enkel succes. Het is gepland tussen 8 en 11 maart, men zou ondertussen toch op z’n minst al een paar geïnteresseerden moeten hebben. De deal ademt dan ook eerder een context van “redden wat er te redden valt” uit en niet zozeer een doelgericht beleid om de Griekse staat te redden. Sterker nog, het geld dat vrijkomt door die bond swaps wordt niet gebruikt om te saneren of te investeren in de Griekse middenklasse, wat wel de prioriteit zou moeten zijn, maar gaat naar de grote schuldeisers. 19 cent per geïnvesteerde euro gaat naar de Griekse staat die het kan gebruiken om te blijven functioneren, maar niet om schulden af te betalen aangezien daarvoor het bedrag te klein is. Het IMF en Europa geloven zelf dan ook niet in de financiële levensvatbaarheid van de Griekse staat. Claude Juncker (Europagroep van minister van financiën) en Christine Lagarde (hoofd IMF) hebben op de persconferentie over de schulden ook benadrukt dat de Griekse staat bepaalde “prioritaire acties” dient te ondernemen of het IMF stapt uit de financiële deal.

Niet dat dit zoveel voorstelt, het IMF investeert immers “maar” € 13 miljard, wat een peulenschil is vergeleken met wat men zou verwachten van het IMF. Men mag niet vergeten dat in een studie het IMF, de Europese Centrale Bank (ECB) en de Europese Commissie niet uitgaan van een verbetering van de Griekse schulden, maar een dramatische verslechtering (naar 160% schulden in het BBP in 2020). Ondertussen hebben ook politieke leiders Griekenland opgegeven en zijn zij bezig met een soort muur rond Griekenland op te trekken om ervoor te zorgen dat de besmetting stopt. Men kan het lezen in opmerkingen van Cameron, Monti, Draghi, Lagarde, Merkel, etc… Zij wensen dan ook dat in de eerste plaats het geld dat in Griekenland gepompt wordt, gaat naar buitenlandse schuldeisers uit andere Europese landen (vooral Duitsland, Frankrijk en Groot-Brittannië) en zijn niet zozeer geïnteresseerd in de Griekse toestand.

Einde Griekse onafhankelijkheid

De Grieken zelf moeten ondertussen hun grondwet amenderen zodat er een prioriteit wordt gegeven aan de afbetaling van schulden over de financiëring van staatsvoorzieningen. Met een prioriteit wordt geen verdeling bedoeld, maar effectief het feit dat men eerst moet zien dat alle schuldeisers hun geld krijgen en dat men vervolgens met de kruimels de staatsvoorzieningen zou financiëren. Doorgetrokken naar de Belgische staat zou dit betekenen dat tussen 1 januari 2012 en 1 januari 2013 geen cent meer zou gaan naar onderwijs, gezondheidszorg, infrastructuur, betaling van de lonen, pensioenen, etc…

Men maakt echter een grote fout: uit een leeggeperste citroen valt nu eenmaal niets meer te halen. De enorme bergen virtueel geld (en zelfs dat is nog een zwaar understatement) laten nu voelen wat voor gewicht zij hebben op de economie. Wanneer ook nog eens de 7 biljoen (virtuele) dollars van de laatste vier jaar  (die doordat ze van beurs naar beurs worden gesluisd nog eens voor een veelvoud aan dat bedrag in virtueel geld gezorgd hebben) worden ontmaskerd als niet-bestaande, dan zal het probleem heus niet beperkt blijven tot Griekenland, integendeel.