De crisis rond de eurozone leek (met de nadruk op “leek”, achter de schermen klonk het iets anders) even bezworen, maar het ratingbureau Standard&Poor’s werpt nu een steen in de kikkerpoel. De ratings van Frankrijk, Oostenrijk, Italië, Spanje, Portugal, Cyprus, Malta, Slovakije en Slovenië zijn verlaagd. Vice-voorzitter van de Europese Commissie, Oli Rehn, “betreurde” de beslissing die hij “inconsistent” noemde. Het ganse gebeuren doet vooral twee opmerkingen rijzen:
1. Ratingbureau’s doen aan self-fufilling prophecies: Jerome Roos, politiek economist, vertelde aan RussiaToday dat men die ratings qua waarde met een korrel zout moet nemen. Het is immers nog altijd een private onderneming die een subjectieve mening verkondigt over een bepaald onderwerp. Veel zorgwekkender is de impact van dit soort beslissingen op de politieke wereld en het beleid dat daardoor wordt beïnvloed. Hij vat het goed samen door te stellen dat “de ratingverlaging wordt uiteindelijk gerechtvaardigd door de gevolgen die die zelfde ratingverlaging heeft”.
2. Het Europese project wordt politiek gedestabiliseerd: Patrick Young, actief in het investeringsbedrijf DV Advisors, ziet het dan weer als een aanpassing die reeds lange tijd had moeten plaatsvinden. Zijn interessantste opmerking gaat echter over de Europese balans die nu uit evenwicht is. Voorheen waren de twee grote machtsblokken en voortrekkers van Europa Duitsland en Frankrijk. Doordat Frankrijk niet langer zijn AAA-rating heeft, maar “slechts” een AA+, zorgt dit ervoor dat nog meer economische, en daaruit vloeiend politieke, macht komt te liggen bij Duitsland.
Voor Sarkozy zullen het lastige verkiezingen worden. Niet zozeer vanwege de tegenkandidatuur van François Hollande (PS), de PS heeft immers altijd een consequent pro-Europees beleid gevoerd, maar vanwege Marine Le Pen. Zij staat immers voor een nationalistische visie die de machtsstroom naar Europa wilt afsnijden en die ratingbureau’s als deze als een gevaar ziet en geen betrouwbare bron. Het gaat nog spannen daar in Frankrijk.
Tja, kijk: als Vlaanderen nu in een Groot-Nederlands verband had bestaan, dan hadden wij nog onze triple A. Zo eenvoudig is dat. Dat is één van de redenen waarom ik als Vlaming een Groot-Nederlander ben geworden.