Men kan er niet rond in de media, vanaf 29 november ligt de biografie van Marie-Rose Morel in de winkels. Uiteraard is het een boek dat met aandacht zal gelezen worden. Helaas door bepaalde mensen omwille van compleet verkeerde redenen. Een mensenleven mag men immers niet terugbrengen tot een geheel van partijpolitieke spelletjes.

Toen Frank Vanhecke bekend maakte dat hij een boek zou schrijven over Marie-Rose Morel leidde dat bij bepaalde mensen tot alarmfase rood. Hij zou er immers dingen in schrijven waarin bepaalde personen uit het Vlaams Belang negatief zouden worden afgeschilderd. Is dit rancune, natrappen of een andere stoute zet van Vanhecke? Zelf geloof ik alvast van niet. Daarvoor is zijn liefde voor Morel duidelijk veel te groot.

Morel beleefde haar strijd met kanker in het spotlicht van de maatschappij. Iedereen kon haar columns lezen waarin zij haar dagelijkse strijd met de keizer der ziektes aanging, even leek te winnen, maar uiteindelijk de duimen diende te leggen. In het begin van haar openlijke strijd botste dit ook bij mij op onbegrip. Het kwam over als een privé-zaak die onnodig en wegens onbegrijpelijke redenen in het openbaar werd gebracht en onnodig breed werd uitgesmeerd. Tot ik zelf een naast familielid verloor aan kanker en merkte hoe dat familielid in de laatste weken van het wereldse bestaan zich kon associëren met de strijd van Morel. Ook bij anderen in een vergelijkbare situatie mocht ik verhalen horen hoe mensen zich konden sterk maken door hun vergelijking met Morel. Wanneer men dan ziet welke kracht uit haar openbare strijd wordt geput door andere mensen, die zij niet persoonlijk kende en/of die politiek of ideologisch niet akkoord met haar waren, dan kan men enkel dankbaar zijn. Dankbaar omdat zij deze verschrikkelijke fase in haar leven, die in de laatste weken toch nog momenten van intens geluk heeft voortgebracht, gedeeld heeft met mensen die zich er mee optrekken.

Uiteraard kan ik hier ook spreken over de perikelen in het Vlaams Belang die ook aan bod zullen komen in het boek. Om eerlijk te zijn, die boeien mij niet wanneer het over deze persoon gaat. Wie meent Morel haar leven te moeten meten aan haar daden in het Vlaams Belang moet dringend zijn of haar prioriteiten herdenken. Zij is immers niet in haar ééntje verantwoordelijk voor de perikelen daar, ze was hoogstens iemand die het proces versneld heeft. Maar genoeg daarover, partijpolitiek is immers maar een smerig wereldje dat ik hier liever niet bij vermeld.

Van harte hoop ik dat “Al bij al heb ik gelukkig geleefd. Het bewogen leven van Marie-Rose Morel” in de eerste plaats niet gelezen wordt vanwege de passages over het Vlaams Belang. Aangezien het een biografie is, konden ze uiteraard niet wegblijven. Ze dienen echter in het niets te verdwijnen wanneer zij worden vergeleken met de dappere strijd van een vrouw, een moeder en een partner tegen een ziekte die, ondanks al onze vooruitgang, sterker is dan het menselijk vernuft. Laat het verhaal van haar strijd dan ook mensen kracht geven wanneer zij zelf in die situatie zouden komen.

Marie-Rose Morel, rust in vrede.