Het moeten niet altijd spectaculaire nieuwsfeiten zijn. Het moet ook niet altijd gaan over de groten – echte of vermeende – der aarde. Woensdagochtend namen we in het crematorium van het Antwerpse Schoonselhof afscheid van een ‘gewone’ Vlaamse militant. Zijn naam was Cyriel Wasteels. Zelf leerde ik hem kennen in de ‘Vlanac’ (Vlaams Nationaal Centrum), het toenmalige lokaal van de Volksunie in Merksem.
Dit lokaal was gelegen recht tegenover het Merksemse districtshuis, op de eerste verdieping boven een winkel op de Bredabaan. Daar trof je wekelijks een bende vrolijke drinkebroers, die altijd de zon zagen ondergaan, en (heel) soms ook opkomen. Cyriel was géén drinkebroer, maar viel wel op door zijn immer positieve uitstraling. Toen behoorde hij nog tot de Volksunie, maar begin jaren ’90 zette hij – net als een aantal andere Vlanac-bezoekers – de stap naar het Vlaams Blok.
Al snel viel hij op door zijn inzet. Geen opdracht was hem teveel: plakken, bussen, colporteren, brieven vouwen, meehelpen waar hij kon… zo worden ze niet veel meer gemaakt! Cyriel was geen roeper-aan-de-kant, hij lulde het internet niet vol, hij was geen tafelspringer of ‘ma-tu-vu’, zoals er helaas al teveel in de politiek rondlopen. Bij Cyriel luidde het parool: borst natmaken, mouwen opstropen en zonder morren aan het werk. Hij was ‘ne schone mens’, zoals dat in een in onbruik geraakt Nederlands heet. Trouw, kameraadschap, inzet en integriteit waren de kenmerken van deze minzame man. Zijn heengaan mag dan droevig zijn, toch is het moeilijk een glimlach om de lippen te onderdrukken, omdat Cyriel niets dan goede herinneringen achterlaat. Niet voor niets was hij erevoorzitter van de afdeling Merksem van het Vlaams Belang én fiere drager van de Gouden Brabo, een ereteken voor zijn vele verdiensten.
Onze gedachten gaan uit naar de familie van Cyriel, aan wie we ons diepste medeleven betuigen. Onze gedachten gaan ook uit naar zijn collega’s van de Vlaams Belangfractie in de Merksemse districtsraad en naar de vrijwilligersploeg van ‘de Amerikalei’, die Cyriel nog hard zullen missen. Ook denken we aan Marjan Van den Eynde, die de mooie, maar harde taak op zich nam om Cyriel’s afscheid te regisseren, wat ze dan ook met brio deed. Ze zorgde ervoor dat zijn laatste wens in vervulling ging: dat de Vlaamse Leeuw weerklonk op zijn begrafenis. Verder denken we aan allen die Cyriel in hun hart droegen – en dragen, en aan de volle zaal in het crematorium te zien waren dat er velen.
Vaarwel, Cyriel, tot aan de overkant…