Griekenland is (mee) de bakermat van de democratie, en het heeft die geschiedenis zopas alle eer aangedaan.  Nadat in Brussel 17 staats- en regeringsleiders samen met bankiers en het IMF het Griekse volk een reeks bikkelharde oekazes hadden opgelegd, besliste de Griekse premier Papandreou zeer terecht dat volk om zijn mening te vragen.  En kijk: terwijl Khadaffi moest verjaagd worden met bommen en executies omdat hij ‘geen democraat’ was, slaan de eurofielen nu collectief aan het gillen dat Papandreou ‘roekeloos’ is.  Democratie is dus blijkbaar iets dat van toepassing is in de Libische woestijn, maar niet voor de burgers van Europa.  ‘Misschien stort na een Grieks ‘neen’ de hele euro in elkaar’, zo klinkt het.  En wat dan nog?  In welk referendum is die euro überhaupt ooit goedgekeurd?

 ‘Vertrouwen’, ‘rust’, ‘herstel’, ‘stabiliteit’:  de toespraken van Merkel, Sarkozy en Van Rompuy na de eurotop vorige week waren even voorspelbaar als nietszeggend.  Eurocritici haalden meteen de schouders op.  We beleven geen bankencrisis, maar een schuldencrisis:  de enorme schuldenberg van Griekenland, Italië, Spanje en België is niet weg.  Door de helft van de Griekse staatsschuld kwijt te schelden wordt de klap alleen verplaatst naar de banken, die dan weer met nieuwe schulden door de lidstaten zullen gered worden.  En dat de Europese Centrale Bank of één of ander noodfonds schuldpapier gaat opkopen, betekent alleen dat de factuur wordt doorgeschoven naar de burgers van de landen die die bank en dat fonds van kapitaal voorzien.  Er wordt dus één grote ballon opgeblazen.

Die ballon heeft Papandreou nu doorprikt.  De opgelegde maatregelen zijn zo ingrijpend dat ik ze eerst aan het volk wil voorleggen, zo besliste hij.  Volkomen terecht:  als van een land wordt geëist dat het decennia lang moet verarmen, dat het zijn havens en wegen moet verkopen aan aartsvijand Turkije, dat het Brazilië of godbetert de dictatuur China zonder hindernissen moet binnenhalen, dan maakt zo’n aanslag op de soevereiniteit van het volk een referendum nodig.  Bravo dus voor Papandreou.

Als de Grieken ‘ja’ zeggen, dan gaat alles door zoals gepland.  Maar de eurofielen weten dat de kans op een ‘neen’ veel groter is.  Bij elke gelegenheid, waar de voortgang naar een EU- superstaat ooit aan het volk is voorgelegd, heeft dat volk ‘neen’ gestemd: in Nederland, in Frankrijk, in Ierland.  De EU is in wezen een antidemocratisch project: ‘het volk is te dom om te begrijpen wat goed voor hen is, laat de EU-Sovjet in Brussel maar beslissen’, zo denkt men  –  met alle rampzalige gevolgen vandien…

Bij een ‘neen’ gaat Griekenland failliet, betaalt het zijn schulden niet af, stapt het land uit de eurozone, voert het de (gedevalueerde) drachme in en wordt het weer een concurrentieel land.  Voor het land is dat goed nieuws.  Valt daarna de euro uit elkaar?  Hopelijk, maar niet noodzakelijk.  Wel zal de druk zich verplaatsen naar andere landen met een buitensporige schuld:  Italië, Spanje, België.  Misschien worden die één voor één uit de eurozone geknikkerd.  Volkomen terecht:  wie de spelregels niet naleeft, wordt ook van het voetbalveld gestuurd.  (En als wij mee in de klappen delen is dat enkel omdat de Vlamingen de onafhankelijkheid niet uitroepen en liever door de Walen omlaag worden gezogen.)

Op het einde van de rit zou het wel eens kunnen dat er een noordeuro is, en dat een reeks zuidelijke landen opnieuw hun eigen munt voeren.  Net zoals het voor 2002 honderden jaren het geval geweest is – zonder dat de wereld op ons hoofd viel.  Betekent de val van de euro het uiteenspatten van de EU?  Opnieuw hopelijk, maar niet noodzakelijk.  Het zou er integendeel voor kunnen zorgen dat de Eurofielen definitief ontmaskerd worden als gevaarlijke charlatans, en dat de EU terugkeert naar het verstandige idee van een vrijwillige samenwerking tussen nationale soevereine staten, waarvan grenzen en identiteit gerespecteerd worden.  Alleen zo’n democratische EU heeft een toekomst; als de EU antidemocratisch blijft en uiteenvalt, des te beter.