Griekenland is (mee) de bakermat van de democratie, en het heeft die geschiedenis zopas alle eer aangedaan. Nadat in Brussel 17 staats- en regeringsleiders samen met bankiers en het IMF het Griekse volk een reeks bikkelharde oekazes hadden opgelegd, besliste de Griekse premier Papandreou zeer terecht dat volk om zijn mening te vragen. En kijk: terwijl Khadaffi moest verjaagd worden met bommen en executies omdat hij ‘geen democraat’ was, slaan de eurofielen nu collectief aan het gillen dat Papandreou ‘roekeloos’ is. Democratie is dus blijkbaar iets dat van toepassing is in de Libische woestijn, maar niet voor de burgers van Europa. ‘Misschien stort na een Grieks ‘neen’ de hele euro in elkaar’, zo klinkt het. En wat dan nog? In welk referendum is die euro überhaupt ooit goedgekeurd?
‘Vertrouwen’, ‘rust’, ‘herstel’, ‘stabiliteit’: de toespraken van Merkel, Sarkozy en Van Rompuy na de eurotop vorige week waren even voorspelbaar als nietszeggend. Eurocritici haalden meteen de schouders op. We beleven geen bankencrisis, maar een schuldencrisis: de enorme schuldenberg van Griekenland, Italië, Spanje en België is niet weg. Door de helft van de Griekse staatsschuld kwijt te schelden wordt de klap alleen verplaatst naar de banken, die dan weer met nieuwe schulden door de lidstaten zullen gered worden. En dat de Europese Centrale Bank of één of ander noodfonds schuldpapier gaat opkopen, betekent alleen dat de factuur wordt doorgeschoven naar de burgers van de landen die die bank en dat fonds van kapitaal voorzien. Er wordt dus één grote ballon opgeblazen.
Die ballon heeft Papandreou nu doorprikt. De opgelegde maatregelen zijn zo ingrijpend dat ik ze eerst aan het volk wil voorleggen, zo besliste hij. Volkomen terecht: als van een land wordt geëist dat het decennia lang moet verarmen, dat het zijn havens en wegen moet verkopen aan aartsvijand Turkije, dat het Brazilië of godbetert de dictatuur China zonder hindernissen moet binnenhalen, dan maakt zo’n aanslag op de soevereiniteit van het volk een referendum nodig. Bravo dus voor Papandreou.
Als de Grieken ‘ja’ zeggen, dan gaat alles door zoals gepland. Maar de eurofielen weten dat de kans op een ‘neen’ veel groter is. Bij elke gelegenheid, waar de voortgang naar een EU- superstaat ooit aan het volk is voorgelegd, heeft dat volk ‘neen’ gestemd: in Nederland, in Frankrijk, in Ierland. De EU is in wezen een antidemocratisch project: ‘het volk is te dom om te begrijpen wat goed voor hen is, laat de EU-Sovjet in Brussel maar beslissen’, zo denkt men – met alle rampzalige gevolgen vandien…
Bij een ‘neen’ gaat Griekenland failliet, betaalt het zijn schulden niet af, stapt het land uit de eurozone, voert het de (gedevalueerde) drachme in en wordt het weer een concurrentieel land. Voor het land is dat goed nieuws. Valt daarna de euro uit elkaar? Hopelijk, maar niet noodzakelijk. Wel zal de druk zich verplaatsen naar andere landen met een buitensporige schuld: Italië, Spanje, België. Misschien worden die één voor één uit de eurozone geknikkerd. Volkomen terecht: wie de spelregels niet naleeft, wordt ook van het voetbalveld gestuurd. (En als wij mee in de klappen delen is dat enkel omdat de Vlamingen de onafhankelijkheid niet uitroepen en liever door de Walen omlaag worden gezogen.)
Op het einde van de rit zou het wel eens kunnen dat er een noordeuro is, en dat een reeks zuidelijke landen opnieuw hun eigen munt voeren. Net zoals het voor 2002 honderden jaren het geval geweest is – zonder dat de wereld op ons hoofd viel. Betekent de val van de euro het uiteenspatten van de EU? Opnieuw hopelijk, maar niet noodzakelijk. Het zou er integendeel voor kunnen zorgen dat de Eurofielen definitief ontmaskerd worden als gevaarlijke charlatans, en dat de EU terugkeert naar het verstandige idee van een vrijwillige samenwerking tussen nationale soevereine staten, waarvan grenzen en identiteit gerespecteerd worden. Alleen zo’n democratische EU heeft een toekomst; als de EU antidemocratisch blijft en uiteenvalt, des te beter.
Als de Grieken slim zijn halen ze alles binnen wat ze kunnen en wijzen dan het akkoord af. Wat gaat Van Rompuy doen, een oorlogsvloot naar Athene sturen ?
Wie beweert dat er in Europa democratie te vinden is moet nu toch wel echt diep ontgoocheld en vooral erg naïf zijn. Of denken ze werkelijk dat een autocratische kliek, die zichzelf heeft aangesteid, ooit zou toelaten dat het verachtelijk gespuis ,dat “het Volk” heet ,hun graaien en uitbuiten zou mogen verstoren. Kijk toch wat er gebeurt wanneer een politicus, ook al is het om het eigen vel (en graai) te redden, er over spreekt om een cruciaal politiek probleem door de burger (van wie toch alle macht uitgaat, nietwaar?) te laten beslissen! Zulk een tiranniek systeem moet niet enkel verdwijnen, het moet, voordat het te laat is, ZO VLUG MOGELIJK verdwijnen, om, naar mijn persoonlijke mening, vervangen te worden door het EUROPA DER NATIES, zoals wijlen président De Gaulle het had gewild.
Geloof me, ik ben liberaal, rechts van optiek in zowel maatschappelijke als economische opvattingen, echter heb ik een probleem met je stuk hier. Waarom, omdat het wellicht allemaal waar is wat je schrijft, maar geheel voorbij gaat aan het feit dat we dankzij de EU en haar voorgangers inmiddels ruim 65 vrede hebben op dit deel van het continent. Dat is ongekend, kijkende naar de geschiedenis. Ga je terug naar een geminimaliseerde samenwerking op basis van vrijwilligheid, dan zal je wellicht een aantal landen, met name Noord-Europese landen, rijker maken, maar dat gaat ten koste van stabiliteit in continent waar je om de zoveel honderd kilometer andere talen en culturen hebt zitten die elkaar eigenlijk allemaal niet zo moeten… dat is vragen om problemen. Misschien lig je zelf niet in de vuurlinie wanneer een verarmd land besluit vanuit economische reden (maar vaak verhuld in maatschappelijke redenen) acties te ondernemen op grond van het buitenland, maar dat heeft ook nadrukkelijk effect op de handel en welvaart in eigen land. Anders lig je zelf in de linie. Een nog onstabieler België, midden in Noord-West-Europa dat broodarm kan worden? Met gesloten grenzen? Met ouderwetse wisselkoersen, met buurlanden onsamenhangende wetgeving? Dat was ook Europa voor WO2. Daar was ook veel armoede toen. Kortom, vrede, stabiliteit en welvaart groeit harder in een verenigd Europa dan in een gespleten Europa waar oorlog continu voorkwam en in zo’n geval zal blijven voorkomen. Dat kan je je misschien niet voorstellen, omdat je WO2 niet meegemaakt hebt, maar vrede is echt niet zo vanzelfsprekend als je denkt. Ik weet niet of je kinderen hebt, maar bedenk maar goed dat je over een enkele decennia gewoon weer ouderwets oorlog kan hebben, veroorzaakt door het uiteenvallen van een superstaat-to-be, waar vrede was voor 65 jaar, en waar je je (klein)kinderen dood van het slagveld mag gaan halen. Dat wil je niet. Vrede kost helaas veel geld (alle bijna failliete EU-landen), veel frustratie (de Grieken), veel ongewenste immigratie (nasleep van een niet op zijn plaats zijnde Europees schuldgevoel ontstaan door WO2) en veel gezeik (EU); het kost je ook soevereine macht (alles naar Brussel) en eigen wetten en regelgeving (wederom Brussel), maar je koopt er heel wat vrede mee terug en dat is goed voor handel, tussen niet door oorlog verwoeste staten, met echte levende mensen en een beter plek om te leven voor je (klein)kinderen :)