In Borgerhout stak een oudere man een jonge inbreker neer tijdens diens overval. De jongeman stierf aan de verwondingen. “Geen rellen in Borgerhout door inzet oudere vreemdelingen.” “Mijn zoon had een goed hart. Die doet zoiets niet.” “Ik raad het bejaard koppel aan om te verhuizen.” “Politietoezicht aan huis overvallen bejaard koppel om wraakacties te voorkomen.” Beste lezers, dit is Borgerhout anno 2011!
Het is godgeklaagd dat het eerste waar men aan denkt, wanneer een jonge vreemdeling sterft aan de verwondingen opgelopen door zijn eigen risicovolle daden, het voorkomen van rellen is. Dàt was de teneur die me opviel bij het doorbladeren van de kranten, daags na het incident. Daarmee geven de media aan dat Borgerhout nog steeds een kruitvat is dat op ieder ogenblik, mits de juiste aanleiding, kan ontploffen. En blijkbaar volgens velen was dit zo’n aanleiding.
Antwerpen waant zich een tweede Londen, waar vorige zomer de situatie wél explodeerde na het overlijden van een jonge criminele vreemdeling. Grote delen van die Engelse metropool stonden dagenlang in vuur en vlam. De vorige grote massarellen waren die van de banlieues in de omgeving van de grote Franse steden, Parijs op kop. Steeds namen de vreemdelingen de straten in om vervolgens alles kort en klein te slaan. De drogreden was dat de maatschappij geen oog had voor hen. Ze wilden dus een punt maken.
Deze keer was het anders. Oudere vreemdelingen konden de jonge vreemdelingen in bedwang houden. De vraag die ik me dan vooral stel is of er dan wel degelijk sprake was van een mogelijke massarel in de Borgerhoutse straten? We zullen het (gelukkig maar!) nooit weten.
Dat socialist Patrick Janssens met zijn uitspraken de kant van de jonge crimineel kiest is evenzeer godgeklaagd! Uiteraard zullen links en rechts deze uitspraken anders interpreteren, maar wanneer de burgervader zegt dat de ouders van de overleden jongere net als het bejaarde en overvallen koppel het slachtoffer zijn, dan kiest hij de kant van de dader en niet die van het slachtoffer, namelijk de bejaarde man die zichzelf en zijn eigendom verdedigde. Punt, andere lijn! Ik zie Janssens zoiets nog niet zeggen over de ouders van bepaalde andere criminelen die door hun daden terecht voor jaren de gevangenis in moeten of zelfs de dood vonden. Misschien moet Janssens de ouders van de overleden crimineel maar uitnodigen op het Schoon Verdiep voor een warm en hartig gesprek.
Nu goed, de vraag is maar hoe het verder moet met dat bejaarde koppel. Ze leven de komende tijd ondergedoken op een geheime locatie en hun huis staat onder politietoezicht. De vrees voor wraakacties van familieleden en vrienden van de crimineel is dan ook zeer groot. Is dit allemaal wel normaal? Moeten de geviseerde ouderen die bijna dagelijks het slachtoffer zijn in ‘onze’ stad, samen met het ganse gerechtelijke apparaat niet diegene zijn die bij de criminelen angst inboezemen? Moeten dan werkelijk ook de laatsten die het wél goed menen met Borgerhout en zijn inwoners dan ook de Stad verlaten op zoek naar veiligere oorden? Het zijn maar enkele van de vele vragen die vele burgers zich stellen na deze feiten.
Voor mij is het duidelijk, wie een pact sluit met de duivel om een criminele carrière uit te bouwen, die moet maar leren leven met de risico’s van het vak. Daar heb ik allesbehalve compassie mee. Hoe warmhartig deze crimineel ook mag zijn…
Wij mogen ons toch wel een beetje amuzeren zeker ….
Justitie is geïnfecteerd met het mei68 virus en de rode volks-saboteurs zullen politiewerk zinloos maken. De politie is er dan om de brave burgers te pesten en te beboeten en de criminelen te beschermen.
“Borgeri – Borgerhout – Borgo…” zoals het 17de lied op de CD/straalschrijf “Stoute Liekes” van de Strangers
Men moet zich er wel bewust van zijn dat het Belgisch rechtssysteem zich van een “slachtofferrecht” (19e eeuw) heeft ontwikkeld tot een “dadersrecht” (20e – 21e eeuw). Ons huidig rechtssysteem vervolgt niet langer meer de crimineel maar beschermt hem. Kwestie van “mensenrechten” die een slachioffer nooit heeft maar een crimineel altijd. De enige oplossing die momenteel in het visier komt is een uitbreiding van het wettelijk begrip “zelfverdediging” met minstens vedediging van de persoonlijke bezittingen en de integriteit van de medebedreigden (bvb. echtgenoot, kinderen, familieleden, toevallige aanwezigen). Eenmaal het feit van wettelijke zelfverdediging vastgesteld dooft dan iedere rechtsvervolging uit. Voor mijn is nog steeds het recht op leven (in de brede zin) het belangrijkste en onvervreemdbare mensenrecht dat er bestaat. Tenslotte is, in de kern, het recht op zelfverdediging geen individueel recht maar een sociaal recht.