Vandaag verscheen in P-magazine een artikel annex vraaggesprek met mijzelf. De aanleiding was uiteraard de historie rond de discriminerende onthaalmoeder waar mijn zoontje tot voor kort werd opgevangen. Het artikel in P-magazine is uiteraard niet van het niveau dat we van rioolmagazines zoals Humo en dagblad De Morgen gewend zijn, maar er staan toch een aantal foutjes in. Bij deze zet ik ze even recht.
Ten eerste vermeldt de journalist dat niet enkel ikzelf, maar ook mijn vrouw werkt voor het Vlaams Belang. Dat is dus niet waar. Mijn vrouw heeft met heel deze zaak niets te maken, buiten dat zij uiteraard mijn vrouw is, bijgevolg is ze de moeder van ons zoontje en zij is degene die het telefoontje kreeg van de onthaalmoeder die ons zoontje discrimineert. Mijn vrouw is overigens allesbehalve lid van het Vlaams Belang.
Ten tweede is het zo dat ik nooit mijn sympathie heb uitgedrukt voor Blood&Honour en aanverwante groeperingen. Wat wel klopt is dat ik in 2008 een artikel heb geschreven op mijn blog waarin ik de hopeloze kruistocht van extreem-links tegen de concerten van skinheadgroeperingen bekritiseer. Dit artikel kan je hier lezen en leverde me inderdaad niet meteen sympathieke reacties op vanuit de skinheadbeweging.
Ten derde stel ik vast dat ik zou gezegd hebben dat er bij de Landelijk Kinderopvang een zwarte onthaalmoeder werkt en dit om te bewijzen dat ik geen racist ben? Ook hier heeft de journalist maar met een half oor geluisterd. Ik zou bijgod niet weten of er een zwarte onthaalmoeder actief is bij Landelijke Kinderopvang, het boeit me ook niet. Wat ik wel gezegd heb is dat mijn zoontje nu bij een zwartje in de opvang zit. Als medekindje dus. En vermits we in de 21ste eeuw leven is dit niet zo verwonderlijk. Was ik een racist, dan zou mijn zoontje ook hier niet opgevangen worden.
En dan natuurlijk de ‘verontruste ouder’. Die reactie heb ik meermaals mogen lezen her en der. Beseffen die ouders dan niet dat de opvang om het kind draait? Al was ik Osama Bin Laden (moest hij nog leven), dan nog heeft mijn kind recht op een degelijke opvang. Mensen die afgaan op politieke overtuiging van de ouders om te oordelen over het kind… dat doet me denken aan de repressieperiode net na de tweede wereldoorlog. Dat mensen in de 21ste eeuw nog de behoefte voelen om kinderen te misbruiken om hun politieke mening kracht bij te zetten, dàt is pas walgelijk!
Ondertussen zien we wel wat het CGKR gaat doen met onze eisen. De grote storm is alvast gaan liggen en iedereen kan weer verder met zijn of haar leven. O tempora, o mores!
Doe geen inspanning om die lui te beantwoorden zij kennen slechts hun eigen gelijk !
Wel benieuwd welk gevolg de CGKR zal geven aan uw klacht ?