DEXIA, ARCO en het geld van de CD&V-staat-binnen-de-staat

DEXIA is gecrasht, het stof is gaan liggen en we weten wie de factuur betaalt: de belastingbetaler.  Onder leiding van CD&V’er Leterme zijn miljarden overheidsgeld verbrast om het geld van de CD&V-staat-binnen-de-staat te redden.  Op zo’n ogenblikken komen de échte machthebbers van het land boven water: één daarvan is Arco, de financiële holding van het ACV/ACW.  Terwijl duizenden aandeelhouders hun aandeel zien verdampen, kregen de honderdduizenden CD&V-cliënten meteen een staatswaarborg…  Die club is de moeite waard om even van naderbij te bekijken.

Boven monopolievakbond ACV bevindt zich het ACW, de politieke koepel van christelijk geïnspireerde werknemersorganisaties (die trouwens een percentje krijgt van de lidgelden van het ACV).  Naast het ACV vindt men daar de seniorenwerking Okra, de Christelijke Mutualiteit (CM), maar vooral ook een vehikel dat ‘Groep Arco’ heet.  Deze Groep Arco is een ‘coöperatieve holding’ die naar eigen zeggen een vermogen beheert van zomaar even 1,7 miljard euro of meer dan 60 miljard oude Belgische frank.  De groep beweert te beschikken over ‘800.000 particuliere vennoten’ in CD&V-sfeer, maar geeft toe dat er daarnaast ook ‘referentievennoten’ zijn: één daarvan is het ACV.

Een onderdeel van Groep Arco is de holding Arcofin, en dat is (was?) op haar beurt één van de hoofdaandeelhouders van de bank Dexia.  Het is dus echt geen toeval dat na de financiële crash van 2009, waarbij Dexia in de problemen kwam, de regering met CD&V bliksemsnel te hulp schoot om de bank te redden.  En het is ook geen toeval dat CD&V-boegbeeld Jean-Luc Dehaene voorzitter van de bank werd. 

Het gewicht van Arcofin in Dexia is (was?) enorm, met 18% van de aandelen in handen.  Hoe groot de waarde is van het aandeel van holding Arcofin in Dexia varieert met de beurskoers.  Hoe dan ook vloeide via de dividenden op de aandelen in Dexia jaarlijks opnieuw een enorm bedrag naar het ACV.

Wanneer een vakbond zich zo verregaand engageert in het beheer van banken en zelfs een plaats inneemt in de financiële top van een land, dan is het onvermijdelijk dat zij haar primaire opdracht, de verdediging van werknemersbelangen, verwaarloost.  Na de financiële crash bleek het noodzakelijk, dat Dexia snoeide in het personeel; het werd een forse ingreep, waarbij massaal naakt ontslagen werd.  De vakbond ACV bewoog nauwelijks;  hoe zou het ook kunnen, nu de inkomstenstroom van de vakbond afhankelijk was van de sanering van het bedrijf Dexia?

Meer nog, de ACV-koepel ACW leverde zelf de bestuurders die verantwoordelijk waren voor het wanbeheer bij de bank.  Jan Renders, voorzitter van het ACW, speelde zelf als Dexia-bestuurder vrolijk de risicobankier.  ‘Controle uitoefenen op de veiligheid van alle financiële constructies rond Dexia was voor mij alleszins een onmogelijke opdracht’, klaagt Renders in een Knack-interview op 31 maart 2010.  Tja, wat doet de voorzitter van een zogezegd ‘sociale beweging’ überhaupt in het bestuur van een grootbank? 

Maar er is meer.  In een normale parlementaire democratie verwacht men dat het beleid bepaald wordt door politici, aangestuurd via partijen, en dat vakbonden zich bezighouden met sociaal overleg ten dienste van de aangesloten werknemers.  De verwevenheid van de vakbond ACV met de financiële top van het land zorgt echter voor opmerkelijke gevolgen. 
De topvrouw van Groep Arco, Francine Swiggers,  maakte er in een vraaggesprek geen geheim van dat zij tracht om via de contacten met het ACW, waarvan het ACV deel uitmaakt, de wetgeving te beïnvloeden in het voordeel van de bedrijven waarin zij participeert.  ‘Via het ACW en de politiek kunnen we een stempel drukken op de regulering, terwijl wij als Arco participeren in de bedrijven’, zo zegde Swiggers.   Hier wordt dus openlijk toegegeven, dat de vakbond via CD&V tracht de wetgeving ‘op maat’ te laten schrijven, om daarvan dan in de bedrijven waarin de vakbond participeert de financiële vruchten te plukken…   

Voor de gewone Vlaming heeft dat ingrijpende gevolgen.  Het ACV bouwt, via Arco, stelselmatig een imperium op in de bedrijven die electriciteit, gas en water in dit land verdelen.  Zo heeft men intussen een aandeel van 10% verworven in Elia, de beheerder van het hoogspanningsnet.  En laten dit nu net de sectoren zijn, waar de factuur voor de gewone werkende Vlaming de afgelopen jaren stelselmatig is opgedreven, door bijkomende heffingen allerhande – die vaak worden ingevoerd door de CD&V, zowel op lokaal als nationaal vlak. 

Zo krijgen we stilaan een scherper beeld van de CD&V-staat-in-de-staat in Vlaanderen:  De Vlaming werkt, zucht en betaalt zijn belastingen aan de CD&V-besturen, die op alle niveau’s aan de macht zijn en vaak geldzaken doen met Dexia.  Die besturen bepalen de tarieven waarmee allerlei intercommunales, firma’s, netbeheerders en andere schimmige tussenschakels in de zakken van de Vlaming zitten, en in die firma’s is Groep Arco vaak aanwezig.  Aan het einde van de ketting zit daar het ACV/ACW, dat zowel via Dexia als Arco de winst opstrijkt…  Het ACV/ACW gebruikt dat geld om bv. het verkiezingsdrukwerk van CD&V-kandidaten te financieren.  En zo is de circel van de CD&V-staat-in-de-staat rond.