Schrijven over het Pukkelpop-drama is gevaarlijk.  Journalist Peter Dupont van Het Nieuwsblad die er kritisch over schreef als ‘het grootste zuip-, neuk- en drugsfeest van België’ werd op staande voet ontslagen.  Dat de man schreef vanuit persoonlijke waarneming én dat het een publiek geheim is dat drugs op Pukkelpop alom tegenwoordig en gedoogd zijn was geen bezwaar: het tranerige beeld van de ‘grote, blije Pukkelpopfamilie’ mocht en mag niet verstoord worden toen het ‘feestje’ doden eiste. 

De reden daarvan is minstens gedeeltelijk politiek.  Baas van Pukkelpop is Chokri Mahassine, Vlaams parlementslid voor SP.a.  Het festival wordt georganiseerd in Hasselt, waar de SP.a via Hilde Claes, dochter van Agusta-crimineel Willy Claes, de show runt.  Recent nog werd een sjoemeltransactie met belastinggeld rond de aankoop van het Pukkelpop-terrein uitgevoerd.  Boven dat alles hangt de schaduw van opper-SP.a-baas Steve Stevaert.  Geen wonder dat die andere loftsocialist, Yves Desmet, in De Morgen elke kritische vraag bij het drama veroordeelde.

Meteen na de ramp werden in de Nederlandse pers wél pertinente vragen gesteld.  Waarom was Pukkelpop niet voorbereid?  Waarom werden mensen niet geëvacueerd of gewaarschuwd toen de storm eraan kwam?  Waarom beweert Mahassine dat de weerssituatie ‘elk half uur’ gecontroleerd werd, terwijl het KMI – dat nochtans die dag de zware waarschuwing oranje uitgaf én beschikbaar is voor organisatoren – beweert dat het nooit door Pukkelpop om advies gevraagd werd?

Deze vragen mochten in de Belgische media niet gesteld worden.  De Belgische doofpot ten gunste van de vriendjes van de vriendjes draait op volle toeren.

Fase 1 was het verhaaltje dat de storm totaal onverwacht kwam en dat niemand, echt niemand dat had kunnen voorzien…  In fase 2 kwam de procureur van Hasselt al een dag na het drama zeggen dat ‘niemand schuld trof’.  Straf, hoe die man dat al wist een dag later, terwijl het gerecht doorgaans 5 jaar nodig heeft om met experten de verantwoordelijkheid voor details te bepalen…  Fase 3 was de erkenning van het onweer als ‘ramp’, waardoor vadertje staat de schade zal betalen.  ‘Niet voor alle bezoekers’, zo klinkt het er meteen bij; enkel voor de organisatoren dus.  Fase 4 is wellicht de meest schaamteloze: via advertenties zamelt Pukkelpop nu geld in om ‘de slachtoffers te vergoeden’.  Met andere woorden, de families van de nabestaanden gaan een enorme som zwijggeld aangeboden krijgen, om te vermijden dat ze een burgerlijk proces starten tegen Mahassine en co.  Laat ons hopen dat één van die families de moed heeft dat af te wijzen en een proces te starten.  Want dan zou wel eens de échte waarheid kunnen bovenkomen: dat men alle waarschuwingen van het KMI brutaal genegeerd heeft en compleet onverantwoord tienduizenden jongeren zonder voorzorg en zonder waarschuwing heeft laten wachten op een levensbedreigend noodweer.

En dat mag alleen geschreven worden hier op RechtsActueel;   in alle andere media is het motto ’the show must go on’…  Nederlands journalist Tijn Saddé denkt het zijne van die Belgische flutjournalistiek in een zeer lezenswaardig stuk:

‘De échte slachtoffers van het Pukkelpopdrama zijn de doden en vele gewonden.
Indirect slachtoffer is de kwaliteitsjournalistiek. Kranten als De Morgen en De
Standaard laten zich gebruiken als podia voor hate speech aan het adres van
collega-journalisten die hun werk doen. Beide kranten geven de voorkeur aan
emoties. Ze huilen mee met de ‘Pukkelpopfamilie’(De Morgen). En ze laten zich
leiden door tweets met ongefundeerde woede, zonder de moeite te nemen de inhoud
te checken.
Krantenpagina’s werden dag na dag gereserveerd voor symphatisanten van de Pukkelpopfamilie die hun medeleven betuigden.  Het liefst was ik ook lid van die familie. Maar ik ben journalist. En een journalist moet soms rotvragen stellen op rotmomenten. Dat is geen heksenjacht, zoals De Morgen-uitgever Yves Desmet schreef. Dat is ons vak.

Het volledige stuk lees je hier.