Dat het met een aantal Europese landen financieel niet goed gaat weten we natuurlijk al langer dan vandaag. Maar dat voor een aantal landen het faillissement sinds deze week duidelijk aan de donker bewolkte horizon opdoemt en concrete proporties aanneemt, is nieuw.

Maandag meldde de beurszender Bloomberg nog dat de credit default swap op Griekenland 98% bedraagt.  Een credit default swap is een verzekering voor investeerders in Grieks overheidspapier tegen faillissement van de Griekse staat. In mensentaal betekent dit dat het risico op een faillissement van Griekenland binnen vijf jaar maar liefst 98% bedraagt. Concreet wil dit zeggen in geval van faillissement de schuldeisers hun geld terug zullen eisen tot de Griekse staat helemaal uitgekleed is. Niet alleen voor de Grieken zal dit onafwendbare scenario rampzalig zijn, maar ook voor de niet-terugbetaalde of slechts gedeeltelijk terugbetaalde schuldeisers (zoals andere overheden, banken en verzekeringsmaatschappijen) zal het Griekse drama verstrekkende gevolgen hebben.

Niet alleen Griekenland zit – zoals verwacht- in moeilijke papieren. Ook andere Zuid-Europese landen kunnen de eindjes nog moeilijk aan elkaar knopen. Een ander schrijnend voorbeeld is Italië, waar de Senaat kort geleden nog een drastisch besparingsplan goedkeurde. Gisteren maakte Financial Times bekend dat de Italianen de hulp van China hebben ingeroepen om te ‘investeren’ in de staatsschuld. De Chinezen zouden meer dan bereid zijn om veel Europese landen uit het financiële geploeter te helpen. Het Chinese Investment Corps, een fonds dat met 300 miljard dollar tot doel heeft het Chinese imperium  over heel de wereld uit te breiden door buitenlandse valuta op te kopen, zou hiervoor instaan. Het fonds beschikt trouwens al voor een kwart van haar waarde over euro’s. Het moge duidelijk zijn dat de Chinezen met de eurocrisis de mogelijkheid geroken hebben om het oude continent over te nemen. Hun plan doet dan ook sterk denken aan het Amerikaanse Marshall-plan dat Europa na de Tweede Wereldoorlog moest heropbouwen door veel Amerikaans belastinggeld te investeren.

Dat de eurocrisis uit de hand loopt hebben we vooral te danken aan de onkunde van de  Europese Unie. Door het installeren van de monetaire unie konden veel financieel zieke landen in de anonimiteit leven en teren op de goede prestaties van de andere lidstaten. Dat Europa niet in staat was de financiële situatie van elk land op te volgen dan door een geldverslindende bureaucratie hadden de eurocraten moeten voorzien. Ook de onverzettelijkheid tegen het uitsluiten van zwakke landen uit de monetaire unie doet ons continent nu de das om. Dat China nu het Avondland op een ordinaire manier kan opkopen, hebben we alleen maar te danken aan dat hoogmoedige euro-optimisme.