Mechelen komt nog maar eens in het nieuws. Deze keer niet over ‘aanvoerder’ Bart Somers, maar wel over aanvoerder Pieter Corbeels en de zijnen. In de schaduw van de Sint-Romboutstoren op het aanpalende Sint-Romboutskerkhof werd zopas uitsluitsel gegeven over een massagraf dat men daar ontdekte. Het betreft 41 lijken van Vlaamse verzetsstrijders tijdens de Boerenkrijg. In 1798 werden ze gefusilleerd door Franse soldaten. De Boerenkrijg is een stilaan vergeten hoofdstuk uit de Vlaamse geschiedenis. Temeer omdat er amper nog herdenkingen zijn voor de gesneuvelden van dit belangrijke verzet van de Vlamingen tegen de Franse bezetter. Enkel een paar prachtige standbeelden houden de herinnering in leven.
Toen de Fransen in 1795 de Oostenrijkers versloegen in een strijd om de macht over de Zuidelijke Nederlanden kwamen zeer veel Nederlandstalige boeren mee onder het bewind te staan van de Franse bezetter. De Zuidelijke Nederlanden omvatten de gebieden Artesië, Brabant (“Konings-Brabant”, tegenover Staats-Brabant), Mechelen, Doornik en het Doornikse, Limburg, Opper-Gelre, Henegouwen, Luxemburg, Namen, Vlaanderen (“Konings-Vlaanderen”, tegenover Staats-Vlaanderen), Rijsels-Vlaanderen en later ook West-Vlaanderen. Ook het Prinsdom Luik kwam onder Frans bewind.
De klassieke taalproblemen volgden omdat Frans de officiële landstaal werd en één van de eerste taalstrijden was begonnen. Niet enkel het verplicht spreken en lezen (voor de weinigen die konden lezen en/of schrijven) stak tegen, ook het feit dat Mechelen en andere Nederlandstalige gebieden bezet werden door de Fransen was een doorn in het oog voor de ‘boeren’. Kwamen daarbij de hoge belastingen en de antigodsdienstige politiek van de Franse bezetter die de druk op de ketel wat verhoogden.
De druppel die de spreekwoordelijke emmer deed overlopen was de ingevoerde dienstplicht. Alle jongemannen tussen de 20 en 25 jaar moesten zich aanmelden bij het Franse leger. Genoeg is genoeg moet men gedacht hebben en de verzetsmolen kwam op gang. De Nederlandstalige ‘boeren’ verzamelden zich onder de naam ‘Brigands’ en de Fransen kregen de bijnaam ‘Sansculotten’ verwijzend naar hun korte ‘pofbroekjes’ met ‘broekkousen’ onder waardoor het leek of ze geen broek aanhadden.
Aangezien er destijds nog geen facebook en andere globale medianetwerken waren en het hen ook ontbrak aan telefoon, fax, internet en zo meer, plakten de Brigands massaal plakkaten aan kerken en openbare gebouwen met de oproep aan de Zuid-Nederlanders om zich te verenigen. Hun leuze werd ‘Voor Outer en Heerd!’ (voor altaar > kerk – en haard > gezin/thuis). De aanvoerders van het geïmproviseerde boerenleger waren onder ander Rollier, Corbeels en Van Gansen. Zij werden (en kregen soms) materiële en morele steun beloofd door Engeland, Pruisen en Nederland. Willem Van Oranje hoopte uiteraard op een hereniging van de Nederlanden.
De hele opstand die maar even geduurd heeft was kort maar krachtig. Het dodentol lag dan ook vrij hoog. Niet minder dan 15.000 boeren en familieleden/sympathisanten vonden de dood waaronder dus deze 41 geëxecuteerden in Mechelen. Zij werden door de Fransen op 23 oktober 1798 gefusilleerd vanwege hun participatie aan het verzet van de Brigands. Op 22 oktober, daags ervoor dus, werden ze opgepakt, de dag erna veroordeeld door een tribunaal en meteen werd het dodelijke vonnis uitgevoerd.
Wat herdenkingen aan deze moedige verzetsstrijd betreft is het stilletjes aan afgelopen. Naar aanleiding van de 200ste verjaardag van deze Boerenkrijg kwam er hier en daar nog wel wat in beweging, maar de laatste échte organisatie om de Boerenkrijg-gedachte in leven te houden waren de Boerenkrijgmarsen van het Vlaams Nationaal Jeugdverbond (VNJ). Deze wandeltocht lokte honderden VNJ’ers en Vlaamsnationalisten naar Mechelen om er tijdens het wandelen even stil te staan bij de gebeurtenissen die in 1798 plaats hebben gevonden. Bij het verdwijnen van VNJ-Mechelen en VNJ-Willebroek verdween meteen ook dit knap initiatief.
Mochten die boerenkrijgers nu terugkomen, zouden die niet al te blij dat uitgerekend jullie hen een hulde geven. Met het vlaamsnationalisme hebben die gasten weinig te maken, het waren gewoon de laatste geborneerde verdedigers van het Ancien Régime. Hun prioriteit was slaafje spelen van de adel en de kerk. Het Verdinaso is ook die weg opgegaan toen ze heel-Nederlands werden en Waalse fracties stichtten.