Onlangs werd Londen getroffen door de zwaarste rassenrellen uit zijn geschiedenis. Op uitnodiging van Europees parlementslid Nick Griffin van de British National Party (BNP) bracht een delegatie van Vlaams Belang, met daarin Europees parlementslid Philip Claeys, een bezoek aan de zwaargetroffen stad. Kamerlid Filip De Man schreef het volgende verslag.
Nadat de Londense politie een gewapende zwarte drugsdealer doodschoot, ontplofte de Britse melting pot. Niet alleen in de hoofdstad, maar ook in Birmingham, Manchester, Liverpool en zelfs in Bristol. De in totaal twintig- tot dertigduizend relschoppers (!) veroorzaakten voor een kwart miljard euro schade. Van hen werden er 3.100 gearresteerd, maar niet zonder dat er 5 doden vielen en bijna 200 politie- en brandweermannen gewond raakten. De indrukken van uw oorlogsverslaggever ter plaatse.
Eerst deze verduidelijking: als hierboven ‘rassenrellen’ gekopt wordt, is dat met reden. De VB-delegatie doorkruiste twee dagen de miljoenenstad Londen en zag slechts één wijk waar de blanken niet in de minderheid zijn: de City, het zakencentrum. Procentueel wonen in de Engelse hoofdstad nog meer allochtonen dan in Brussel of Antwerpen en het waren zij die in grote meerderheid plunderden en brand stichtten. Veelbetekenend is de white flight: jaarlijks ontvluchten ongeveer 100.000 blanken de hoofdstad. Ook betekenisvol: er waren geen rellen in Schotland (98% blank) en Wales (96% blank). Onze gastheren van de British National Party vertelden dat de (linkse) journalisten van de BBC wel gretig de weinige blanke gezichten tussen het uitschot toonden, in de hoop de bevolking diets te maken dat álle bevolkingsgroepen even schuldig zijn. Na de rellen zag men trouwens hetzelfde mediafenomeen, maar dan in omgekeerde richting: toen duizenden Londenaars de handen uit de mouwen staken om de troep op te ruimen, zochten de linkse reporters vertwijfeld naar een zwarte met een bezem.
Eerlijkheidshalve moet hier vermeld worden dat ook een klein percentage white trash meedeed aan de plunderingen: jonge blanken die niet zelden drugsverslaafd zijn en zich gedragen zoals de zwarte meerderheid uit de achterbuurt waar ze wonen. Extreem-linkse blanken droegen trouwens ook – letterlijk – hun steen bij: op diverse plaatsen vielen
anarchisten de vestiging van McDonald’s aan, in hun ogen een symbool van het verwerpelijke kapitalisme.
Tottenham
Onze eerste halte: Tottenham. Het levert een heuse cultuurschok op, zelfs voor uw dienaar (die jarenlang in Molenbeek en Anderlecht gewoond heeft). Tientallen uitgebrande winkels, een doordringende rookgeur, nors kijkende allochtonen, her en der boerka’s, nauwelijks autochtone Britten. Tottenham is dan ook de meest ethnically-diverse area in Europa, er worden 300 talen gesproken. Waar wij staan, zijn de zwartgeblakerde resten te zien van een megastore, het districtshuis en – jawel – het lokale jobcentre. Van dat laatste is de 50 m lange gevel helemaal dichtgespijkerd met houten panelen. Werkaanbiedingen zullen even moeten wachten.
Het nabijgelegen Enfield is een wat rustigere buurt, hoewel: tijdens de rellen werden de vele Turkse winkels er aangevallen door benden blacks uit andere wijken. De politiebonzen lieten niet toe dat de agenten arrestaties verrichtten, uit angst voor racist versleten te worden. Er waren immers alléén zwarte plunderaars. Deze politiekcorrecte lafheid was trouwens een van de oorzaken dat de rellen dagenlang aanhielden. En zelfs reikten tot in een van de bekendste winkelstraten ter wereld: Oxford Street.
De tocht vervolgt door Barking, de wijk van waaruit schokkende beelden de wereld rondgingen: menselijke hyena’s roven de rugzak leeg van een weerloze scholier wiens kaak gebroken werd. Hopelijk geen voorafbeelding van de toekomst van onze kinderen.
Doorheen High Road zien we een kilometer lang dichtgespijkerde winkelramen, de “multiculturele verrijking” heeft hier zwaar huisgehouden. In heel East-London is geen agent te bespeuren, tijdens onze tweedaagse nog geen dozijn. Ondanks de straffe uitspraken van premier Cameron mag gevreesd worden dat men in Londen sneller pizza aan huis besteld krijgt dan een politiepatrouille.
In het zuiden van de gigantische agglomeratie ligt Croydon. Het is een van de wijken waar met scherp geschoten werd naar de politie, een omstaander bezweek er aan een schotwonde. Daar is ook de foto gemaakt die op zowat alle tv-journaals ter wereld verscheen: een radeloze vrouw springt uit een brandend huis in Surrey Street. Zij overleefde het. Vlakbij brandde een grote meubelzaak helemaal af, er blijft alleen een kale vlakte. Het regime liet de puinmassa – het smeulend bewijs van zijn falen – al na enkele dagen weghalen.
In Brixton blijkt een blanke even zeldzaam als de spreekwoordelijke witte raaf. Zwarte raven zorgen er op tijd en stond voor zware rellen, de vele Jamaïcaanse bendes verdedigen gewapenderhand hun drugshandel.
Remedies
Tijdens het overleg met onze Engelse gastheren werden wij het snel eens over mogelijke remedies. In de eerste linie zijn natuurlijk bobbies nodig die hard mogen optreden. Nu is een deel van hen nog steeds ongewapend, rubberen kogels zijn verboden en het korps beschikt zelfs niet over waterkanonnen (nochtans niet onhandig als men brandstichters te lijf moet gaan). Volgens kandidaat-burgemeester Ken Livingstone (Labour) moet men het maar zien te redden met… dialoog.
Zo’n 15 procent van de opgepakte relschoppers bezit de Britse nationaliteit niet. Na een veroordeling moeten die uitgewezen worden. Niets waar dergelijk gespuis zo’n angst van heeft als dat. Idem dito met genaturaliseerde vreemdelingen: eens schuldig bevonden worden, moet hen de Britse nationaliteit én het verblijfsrecht afgenomen worden.
Een goed idee komt ook van de petitie die door een kwart miljoen Britten ondertekend werd: veroordeelde plunderaars verliezen elk recht op sociale steun.
En – last but not least – het heeft geen enkele zin jaarlijks 300.000 tot 400.000 immigranten toe te laten, zeker als men weet dat er in Groot-Brittannië meer dan 2,5 miljoen werklozen zijn.