Pepe Escobar, correspondent voor de Asia Times, zei het al; “Libië is Irak 2.0″. Net zoals in Irak hebben mensenrechten niets te maken met de inval in Libië. Wat wel interessant is, zijn de olievoorraden in het land. Door het Libische oliebeleid onder Khadaffi waar vooral kleine onafhankelijke oliebedrijven concessies kregen, konden bedrijven als Total en Shell geen toegang krijgen tot de Libische olie. Nu lijkt het tij te keren voor deze bedrijven.

Rony Braumann, voorzitter van Artsen Zonder Grenzen, wist reeds te melden dat bij de eerste Franse delegatie die de Libische rebellen ontmoette een vertegenwoordiger van het Franse oliebedrijf Total was. Het oliebedrijf AGOCO van de rebellen verkondigde reeds China, Rusland en Brazilië te boycotten. Dit omdat deze landen weigerden mee te gaan in de NAVO-politiek van isolatie en uiteindelijk bombardementen. Ondertussen zouden vooral Britse en Franse oliebedrijven als hongerige wolven vechten om de Libische olie.

Ook mag het ondertussen duidelijk zijn dat de klassieke media enkel de propaganda van de NAVO wensen weer te geven. Zo moet het lijken alsof de rebellen op eigen kracht door de Libische linies zijn gebroken. Dit terwijl de waarheid is dat de NAVO intensief heeft gebombardeerd, de Britten aanvalshelikopters ingezet hebben en speciale NAVO-commando’s de rebellen hebben begleid in hun aanvallen. Ook hebben de VSA de speciale predator-drones ingezet. Het valt ook op hoe CNN e.d. er telkens maar in blijven slagen om Libiërs te vinden die perfect Engelstalig zijn, terwijl zij ook klagen dat Khadaffi buitenlandse talen verbood en uit het onderwijs bande. Dat men vervolgens op een gevorderd niveau Engels kan, doet toch op z’n minst vermoeden dat men niet zomaar gewone Libische burgers bevraagt.

Het is dan ook aan te raden om buiten RechtsActueel u ook te informeren via een kanaal als RussiaToday (RT) dat voorbij de klassieke politiek-correcte media durft te denken.