In het plan Di Rupo wordt Brussel-Halle-Vilvoorde dan wel gesplitst, maar tegen een volkomen onaanvaardbare prijs voor Vlaanderen (terwijl die splitsing niet eens een prijs mag hebben): de faciliteitengemeenten worden deel van de Brusselse kieskring, de apparentering tussen de Vlaams-Brabantse en Brusselse lijsten wordt onmogelijk gemaakt, de omzendbrief-Peeters aangaande de faciliteiten wordt naar de prullenbak verwezen, het tweetalige Grondwettelijk Hof neemt de bevoegdheid inzake de benoeming van de burgemeesters in de faciliteiten grotendeels over, en de Franstaligen krijgen hun très grand Bruxelles. Bovendien komen er tweetalige lijsten in Brussel, wat niet minder betekent dan het einde van de gegarandeerde politieke vertegenwoordiging van de Vlamingen in hun eigen hoofdstad, de taalwetgeving voor de lokale besturen wordt de facto afgeschaft, en Brussel wordt daarvoor ook nog eens beloond met een blanco cheque van 461 miljoen euro … per jaar. Om nog maar te zwijgen van de ‘fiscale autonomie’ die zelfs niet kan ruiken aan wat in de resoluties van het Vlaams parlement werd geëist, het creëren van een federale kieskring, het laten samenvallen van de verkiezingen (en het daarmee compleet onderhorig maken van het Vlaamse niveau aan het Belgische), en we vergeten nog wel een paar dingen.
Laat duidelijk zijn dat deze nota nooit zelfs maar een basis voor onderhandelingen kan zijn. Niets van in bovengenoemde paragraaf genoemde zaken is ook maar enigszins aanvaardbaar voor de Vlaamse Beweging. De Vlaamse partij die vindt van wel, die heeft niet alleen Vlaanderen verkocht, maar ook zichzelf. Voorpost zal geen tweede Egmontpact tolereren, vanwege geen enkele partij.
Dit plan is geen ‘verdienstelijke inspanning’ (dixit CD&V’er Carl Devlies), dit plan mag er absoluut niet toe leiden dat Vlaamse partijen hun ‘taboes’ laten vallen (dixit PS’er Paul Magnette), dit plan dient wel degelijk radicaal afgewezen te worden en een compromis betekent hier op geen enkele manier winst voor Vlaanderen. Voorpost roept dan ook, samen met de rest van de Vlaamse Beweging, in het bijzonder de N-VA, maar ook alle andere Vlaamse partijen, op niet toe te geven aan de druk en Vlaanderen niet te verkopen.
Er is en blijft immers nog steeds een alternatief. Misschien niet ‘aanvaardbaar’ voor de Walen, maar aan hen zijn de Vlaamse partijen dan ook geen verantwoording schuldig. Dat alternatief heet Vlaamse onafhankelijkheid en dat alternatief zal gerealiseerd worden op de dag dat de Vlaamse partijen leren dat het binnen België eenvoudig niet meer kan. De tijd voor dat besef is nu meer dan gekomen. Gedaan met geven en toegeven, tijd voor het onafhankelijke Vlaanderen!