Wie enigszins bekend is met het Vlaamse studentenleven, en in het bijzonder met dat van Gent, die zal zeker ooit gehoord hebben van de mythische, maar daarom niet minder heroïsche, ‘Slag om ’t Gravensteen’. Het jaar 1949 zag voor studenten verscheidene gebeurtenissen die hen zouden leiden tot het bezetten van het laatste overgebleven middeleeuwse kasteel in onze contreien, het kasteel van de Graven van Vlaanderen.

Als belangrijkste reden wordt aangehaald dat dat jaar de bierprijzen fors stegen. (Een ernstige, volksvreemde wantoestand waar geen enkele socialist tegen inging trouwens). Ernstig getroffen in hun lever ende portemonnee onstak een vlam van woede in het hart van de studenten. Daarnaast speelden ook andere factoren mee. Uiteindelijk is en blijft het uiteindelijke motief voor de Gravensteenbezetting een mysterie dat de bezetters mee in hun graf zullen dragen. Wellicht hadden ze gewoon zin om eens een lol uit te halen.

Wat wel vaststaat, is dat 62 jaar geleden gans Gent, en bij uitbreiding heel de wereld op zijn kop stond. 136 mensen, waaronder één meisje, en zo goed als allemaal leden van het KVHV of de Gé Catholique, namen deel aan de bezetting. De burcht werd afgesloten en de commilitones hadden het paleis voor zich. Het bier vloeide rijkelijk en vrolijke studentenliederen weergalmden luid, in de hallen die eeuwen voordien als zetel van de Vlaemsche Macht dienden. Politie en brandweer trachtten de burcht te heroveren, hierbij tegengewerkt door appels, die als spreekwoordelijke granaten, lustig in het rond vlogen, aldus de clubcodex. Maar helaas, mooie liedjes duren niet lang, en weldra wist de openbare macht met harde hand en nog hardere knuppel Troje te veroveren.

Deze gebeurtenis werd in de daaropvolgende jaren elk jaar herdacht tijdens de Gravensteenfeesten. Deze werden georganiseerd door het Seniorenkonvent, als onafhankelijke koepel, gezien het conflict tussen de Gé Catholique en KVHV destijds. Het ging zelfs zover dat het KVHV een tiental jaren geleden niet meer welkom was op de Gravensteenfeesten. Op de melodie van ‘à bas la calotte’ werd het Verbond, nota bene de initiatiefnemer van de Gravensteenbezetting, buitengezwierd door het destijds door socialistische en vrijzinnige typen geleide SK.

Geen probleem voor het KVHV. Inventief als wij zijn, werd initiatief genomen om een eigen herdenkingsfeest te organiseren: dit zouden uiteindelijk de Uylenspiegelfeesten worden (naar de oorspronkelijke naam van de Gravensteenfeesten), een clubavond ad codicem van enorme proporties. De ridderzaal van het Gravensteen, en in één uitzonderlijk geval de crypte van de Sint-Pietersabdij doet sedertdien elk jaar dienst als feestzaal voor enkele honderden dorstige, olijke (oud-)studenten. Deze plachten geen alternatief te zijn voor de Gravensteenfeesten, maar beide zijn complementair en vieren de bezetting op een eigen manier.

Zoals iedereen weet en wel eens naar goede gewoonte kan ondervinden grijpt de gemiddelde Vlaming praktisch iedere gelegenheid aan om eens duchtig te feesten, maar los van het feit dat het Verbond zich ten volle inspant de ‘heldendaad’ van 1949 niet te doen verbleken in het stof der jaren, door deze traditioneel geworden herdenking, heeft het KVHV door het organiseren van deze activiteit een bijkomend doel voor ogen.

We kunnen hier zelfs spreken van een dubbel doel.

Enerzijds wil het Verbond door het bijwonen van een modelcantus, die doorheen de jaren is uitgegroeid tot een massacantus met wel rond de tweehonderd deelnemers, aantonen dat studentikoziteit wel degelijk hand in hand kan gaan met een stijlvolle levenswijze, getuige deze ordelijk verlopen cantus, de mate en hoffelijkheid in het nuttigen van geestrijke drank en het verschijnen van de deelnemers in gepaste avondkledij. 
Niet zozeer beogen wij naar de buitenwereld toe een signaal te geven van een stijlvolle studentenwereld, dan dat we door zelf het goede voorbeeld te geven, van binnenuit de misselijkmakende uitspattingen van het huidige studentenmilieu geleidelijk aan de wereld willen uithelpen.

Ten tweede beoogt het KVHV, als politiek geïnspireerde studentenvereniging, enkele politieke doelstellingen te helpen verwezenlijken, zoals de Vlaamse onafhankelijkheid. Dat deze boodschap en gerechtvaardigde eis stilaan en steeds meer en meer gehoor krijgt binnen de politieke en intellectuele wereld van niet enkel het binnenland maar ook het buitenland, kan enkel geïllustreerd worden door de massale aanwezigheid van politici en intelligentsia uit geheel Europa.

Aanstaande zaterdag vindt de volgende editie van deze Uylenspiegelfeesten plaats. Voor mij zal het de vierde keer zijn dat ik dit gebeuren bijwoon, doch zeker niet de laatste. Naast het Verbond zelve tekenen ook andere Gentse, Leuvense en Antwerpse clubs present. Mijn persoonlijke ervaring doet mij zeggen dat iedereen die een hart voor traditionele studententikoziteit heeft, zeker niet mag ontbreken op dit festijn, want KVHV spaart kosten noch moeite om ervoor te zorgen dat iedereen een fantastische avond beleeft! Laat Preud’homme weerklinken! Ik zie u zaterdag!