Het besluit van president Recep Erdogan om tien hoofden van diplomatieke missies van westerse landen in Ankara persona non grata te verklaren, waaronder ambassadeurs van zeven staten, bondgenoten van Turkije zelf in de NAVO, waaronder de Amerikaanse ambassadeur, werd het grootste conflict in Turkije in de twee decennia van Erdogan’s heerschappij. Aanleiding is een poging van westerse landen om te bemiddelen voor een bekende Turkse politiek activist, mensenrechtenactivist en filantroop, die al lang in de gevangenis zit. Maar het initiatief bleek op zijn zachtst gezegd een mislukking te zijn, al snel verontschuldigden de westerse ambassadeurs zich en Erdogan vergaf hen.
“Deze ambassadeurs hebben niet het recht om te komen en ons te bevelen wat te doen! Wie bent u eigenlijk? Op de dag dat ze weigeren ons te begrijpen en te erkennen, zullen ze vertrekken! ” Recep Erdogan sprak deze woorden uit bij luid gejuich van de menigte op de avond van 24 oktober in de stad Eskisehir, tijdens een bijeenkomst van duizenden aanhangers van zijn Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling. Op 23 oktober beval Erdogan om ambassadeurs uit tien landen het land uit te zetten, de Verenigde Staten, Duitsland, Frankrijk, Nederland, Canada, Nieuw-Zeeland, Denemarken, Noorwegen, Finland en Zweden. Officieel Ankara verklaarde zo’n drastische stap door de oproep van deze diplomaten om de Turkse publieke figuur, mensenrechtenactivist, zakenman en filantroop Osman Kavala, die wordt beschuldigd van een poging tot staatsgreep, vrij te laten uit de gevangenis.
Op 25 oktober zorgde deze beslissing voor een ineenstorting van de wisselkoers van de Turkse lira. Recep Erdogan bereikte echter zijn doel; Canada en de Verenigde Staten stuurden op dezelfde dag ‘garanties van respect voor de Turkse wetten’ naar de president van Turkije. Turkse media schreven dat Erdogan deze verklaringen ‘gunstig heeft aanvaard’, zodat in ieder geval deze twee ambassadeurs nog niet uit Turkije zijn gezet. “Hun nieuwe verklaring laat zien dat ze een stap terug hebben gedaan. Nu zullen ze voorzichtiger zijn in hun verklaringen”, benadrukte Erdogan, eraan toevoegend: “Of je accepteert de grootsheid van onze staat, of je blijft vechten in een poel van arrogantie en woede totdat je stikt”.
Osman Kavala is een bekend persoon in Turkije, voornamelijk als de oprichter van talrijke NGO’s die hun werk in de jaren 90 van de vorige eeuw begonnen en betrokken zijn bij een verscheidenheid aan projecten, van mensenrechtenbescherming en de strijd tegen ontbossing en bodemerosie tot de popularisering van Turkse kunst, film en cultureel erfgoed in het buitenland. Kavala staat ook bekend als een gulle sponsor van de internationale mensenrechtenorganisatie Amnesty International, een persoon die actief heeft meegewerkt aan het organiseren van verschillende initiatieven in afgelegen en onderontwikkelde regio’s van zijn land.
Tegelijkertijd begon Osman Kavala blijkbaar Recep Erdogan te ergeren, vanaf het allereerste begin van de politieke activiteiten van beide, zelfs toen de laatste in de jaren 90 burgemeester van Istanbul was. Toen Erdogan in 2003 voor het eerst regeringsleider werd, begonnen de problemen van Kavala elk jaar ernstiger te worden. Hij werd tientallen keren vastgehouden door de politie en speciale diensten en werd voor verschillende aanklachten berecht. In 2013, toen de onvrede over de ‘Sultan’ Erdogan een hoogtepunt bereikte in vele lagen van de Turkse samenleving (vooral onder de hoger opgeleiden en westers gerichte inwoners van Istanbul), begon Osman Kavala zeer actief te protesteren tegen de ontwikkeling van het stadspark Gezi, gelegen naast het beroemde Taksimplein. Massale volksprotesten, die begonnen als een milieuactie, veranderden dat jaar al snel in een politieke actie en na tussenkomst van de politie, met bruut geweld van hun kant, in rellen. Erdogan verklaarde toen al dat de organisatoren van de demonstraties in het Gezipark en het Taksimplein “verbonden zijn met terroristen” en “worden betaald door de buitenlandse vijanden van het land”. Toen bleef Kavala echter op vrije voeten.
De noodtoestand die in juli 2016 in Turkije werd afgekondigd (en tot op de dag van vandaag in een of andere vorm doorloopt) gaf president Recep Erdogan de kans om een groot aantal politieke activisten, mensenrechtenverdedigers en journalisten te arresteren en meer dan 100 onafhankelijke mediakanalen te sluiten. In januari, februari van dit jaar werden nieuwe massale bijeenkomsten van jongeren en studenten gehouden in Turkse steden, voornamelijk in Istanbul en Ankara, die op brute wijze werden onderdrukt door de politie en speciale diensten. Erdogan zelf noemde de demonstranten opnieuw terroristen, wier activiteiten worden gecoördineerd vanuit het buitenland, waaronder mensen zoals Kavala.
Tegelijkertijd blijft een ernstige economische crisis in Turkije groeien, verergerd door de COVID-19-pandemie. De voedselprijzen stegen in de loop van het jaar gemiddeld met meer dan 35 procent en de inflatie liep op tot bijna 18 procent, het hoogste niveau sinds de zomer van 2019. De werkloosheid, vooral onder mensen onder de 30, is gigantisch geworden. In 2023 zullen nieuwe presidents- en parlementsverkiezingen in het land plaatsvinden. Tegen deze achtergrond lijkt Recep Erdogan, wiens populariteit voortdurend daalt, alleen bezig te zijn met zichzelf aan de macht te houden en nieuwe manieren te zoeken om aan het roer van de staat te blijven. Onder meer door het publiek af te leiden van de verschillende problemen, met behulp van luide uitspraken en, uiteraard, nog luidere provocerende acties, zoals in de afgelopen maanden.
Een van de opvallende keuzes, die de sterk verslechterende houding van de Turkse president tegenover het Westen en zijn waarden (evenals tegenover vrouwen, vooral in de politiek) aantoont, was de “sofagate”, een schandaal in april van dit jaar. Het hoofd van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, die samen met de voorzitter van de Europese Raad, Charles Michel, naar Ankara vloog om met Erdogan te onderhandelen, kreeg tijdens de persconferentie geen stoel aangeboden, terwijl mannelijke journalisten gewoon plaats konden nemen. Von der Leyen moest een tijdje staan, verbijsterd haar armen spreidend, waarna ze op de bank ging zitten. De Eurocommissarissen waren daar om Erdogan te smeken zich niet terug te trekken uit het Verdrag van Istanbul.
Het meest trieste is dat noch de Europese Unie, noch de NAVO, Turkije op enigerlei wijze kunnen beïnvloeden. Erdogan doet in zijn land wat hij wil, wat niet in overeenstemming is met de principes van de Europese Unie. Hij koopt wapens van Rusland, ondanks afkeuring van de NAVO. Misschien is het tijd voor meer doortastende acties en sancties tegen Turkije? In ieder geval zal de Europese Unie met Erdogan moeten praten en onderhandelen. En natuurlijk, gezien de aard van Erdogan, zal dit moeilijk zijn om te doen. Toch heeft hij veel invloed, ook op het beleid van de Europese Unie. Recep Erdogan is een realiteit van de moderne internationale politiek, waarmee rekening moet worden gehouden, of we dat nu leuk vinden of niet.
Ik stel voor dat we zijn naam voortaan correct spellen als Erdoğan. Het is niet omdat de mainstream media zijn naam proberen te vereuropesen dat wij het ook moeten doen. En François en Müller schrijf je toch ook niet als Francois en Muller.
Indien deze 10 landen hun ambassades gesloten hadden , en de turkse ambassadeurss uitgezet , zou Erdogan of het conflict op de spits kunnen drijven , of kunnen inbinden . En indien hij het conflikt op de spits zou drijven , heeft hij met een zodanige overmacht te maken dat hij kansloos is . Wie vrede wil , moet klaar staan voor de oorlog . En niet in zijn broek doen als er eentje een beetje,grolt .
De toekomst ziet er somber uit nu er zowel in Europa als in Amerika een bende hersen-,en tandenloze ,zakkenvullende onderkruipers aan het bewind zijn.
Ik denk dat wij Trump hier erg missen om te tonen dat er tussen de bende westerse platbroeken toch tenminste eentje is (was) die de doodgraves à la Erdogan,Poetin,Xi en consoorten van antwoord kan dienen.
Zo wordt “ons” westen stilaan ten grave gedragen door die gewetenloze lafaards.
hahahha Trump is altijd zijn goeie vriend geweest en hun gemeenschappelijke vriend is rusland beetje de actualiteit volgen
Zo zie je maar. De lafaards van de EU vallen op hun knieen en kruipen door het stof voor dat krapuul Erdogan. En dan koelen ze maar hun frustratie op de rechtsstaat Polen.