Die donderdag 13 september 2018 was ik erbij toen de Vlaamse beweging verzamelen blies in de ‘Christen Volksbond’, waar vijf gedreven sprekers een bezielend pleidooi ten beste gaven voor ‘Ronse Vlaams’.  Voornoemde datum ligt intussen al bijna drie jaar achter ons. Ben ik de enige oog- en oorgetuige van toen, die zich vandaag in gemoede de vraag stelt hóe Vlaams die taalgrensgemeente intussen wel geworden is?  

Nochtans, die donderdag zat de ‘Christen Volksbond’ afgeladen vol Vlaamse hoop, want eind 2017 had de gemeenteraad van Ronse een, op de SP.a na, eenstemmige motie aangenomen om de faciliteiten op te doeken. Nu restte nog enkel de ‘formaliteit’ om in de Kamer ook een meerderheid achter die motie te krijgen. Formaliteit? Een vraag van de dwarsliggers Vuye & Wouters om de motie bij hoogdringendheid te behandelen, was op een njet van de Vlaamse partijen N-VA, CD&V, SP.a, Open VLD en Groen gebotst. Alleen Vlaams Belang en Vuye & Wouters hadden de moed van hun Vlaamse overtuiging opgebracht om voor de motie te stemmen. Daarmee, lees ik in een vrije tribune van Joost Hysselinckx in Doorbraak, leek het lot van de armste stad van Vlaanderen – Ronse dus – beslecht. Faciliteiten weg? Neen, faciliteiten welkom! Sinds die noodlottige weigering van Vlaamse (?) parlementariërs om hun partijgenoten in de Ronsese gemeenteraad te volgen, voltrekt zich in Ronse de metamorfose naar tweetalige stad met een snelheid die, sinds de vastlegging van de taalgrens in 1963 en de tweede staatshervorming van 1980, niet meer voor mogelijk werd gehouden.

Joost Hysselinckx verwijst daarbij naar de golf van migratie die kwam aanspoelen na de ‘resolutie van Straatsburg’ in juni 1975 en de oliecrisis, waarmee ook de verfransing voorgoed op gang kwam. Als ik de zin lees die daarop volgt, zou ik geneigd zijn dat ‘op gang komen’ te veranderen in ‘op drift geraken’. Lees met mij: “Vandaag spreken overheid en bevolking de migrant routinematig in het Frans aan”.  Als je zoiets leest, dan gaat toch als vanzelf die vraag naar boven borrelen waar die gemeenteraadsleden gebleven zijn die minder dan vier jaar geleden eenparig die motie hebben gestemd om die faciliteiten/stommiteiten op te ruimen. Die motie was een illusie, krijg ik te lezen. De Vlaamse Ronsenaars kunnen niet op tegen de zeer hoge werkloosheid, de hoge belastingdruk en de negatieve begroting als gevolg van de (te) grote instroom vanuit Brussel, Wallonië en Frankrijk met een ‘sociaal onaanvaardbaar groot aantal moslims’. Tja, daar heb die moslims weer. In het artikel krijgen al die taalvreemde instromers wel een originele omschrijving: koekoeken ten nadele van de eigen jongen. Illusie van die motie: wat je niet beheert, kan je ook niet beheersen.

De politiek in Ronse heeft een motie gestemd, maar de kans gemist om de opdringerige verfransing te beheren en dus te beheersen. Over het beheren van de islamisering lees ik niks in het artikel, allicht omdat dié vervreemding nog veel minder te beheren valt dan de verbrusseling. Ook de kans om de faciliteiten terug te dringen door het handelspandenfonds een Vlaamse uitstraling te verschaffen, heeft men in Ronse blijkbaar laten liggen. Het merendeel van de uithangborden is franstalig, wat voor klanten uit het noorden van de Vlaamse Ardennen een serieuze drempel betekent.   Neem daarbovenop dat haast alle openbare diensten zonder noemenswaardig protest uit Ronse zijn verdwenen: BTW-administratie, belastingkantoor, registratiekantoor, rijksarchief, postsorteercentrum… En mét die diensten een niet te verwaarlozen groot aantal Nederlandstalige ambtenaren. Die leemte wordt vandaag echter opgevuld, want er is nu een nieuwe drukkingsgroep opgedoken met een naam waar geen tekening bij hoeft; ‘Ronse bilingue’. Alsof dat nog niet genoeg was, er is ook een nieuwe partij in de maak met voorlopig als enig programmapunt het behoud van de rechten (in het Vlaamse Ronse…) van de franstaligen. Wie heb ik in het verleden zo dikwijls horen zeggen ‘Nie pleujen’? In het Vlaamse Ronse pleujen ze niet, de ànderen.