Aan de vooravond van het bloedige fête du quatorze juillet – u kent wellicht dat loflied op Frankrijks doeltreffende aanpak van die wrede soldeniers, die ‘tot in onze armen onze dierbaren komen wurgen?’ – leek het mij passend en heilzaam de lezers van dit veel en graag gelezen ReactNieuws een beeld voor te schotelen van onze eigen nog steeds niét met vakantiegeld vergulde Vlaamse feestdag van 11 juli. Passend en heilzaam leek mij dat om te pogen het verschil te beklemtonen tussen een staatsfeestdag en een volksfeestdag  en dan komt uiteraard ook de officiële feestdag van 21 juli in Broekzele in het vizier waarvoor die krijgshaftige en toch zo keurig Nederlands pratende prinses Elisabeth ons allemaal rendez-vous heeft gegeven. Als antwoord op die prinselijke uitnodiging en in één klap als uiting van Vlaamse vrije mening, droeg Luc Vermeulen van radicale organisator Voorpost, het nog steeds actuele gedicht voor ‘Daar ligt een staat te sterven’, geschreven door René De Clercq begin vorige eeuw, maar nog steeds verrassend actueel. U kent de strijdverzen wel, beste lezers, ‘was nooit geheel gezond’ en van die twee volken die zullen erven en ik zal op de uitvaart zijn?

Toen ik vanuit de bus moest vaststellen dat er op 11 juli, Vlaanderens Nationale Feestdag, onderweg veel meer tricolore ‘duivelsvlaggen’ te zien waren dan Vlaamse leeuwen, leek mij het moment om een notaris te bellen voor die erfenis, wel voor nog enig uitstel vatbaar, om het met Vlaamse voorzichtigheid uit te drukken. Al is het voor mij geen opbeurende gedachte, het oude axioma dat het door Liesje van belgië aanbevolen vaderland is gebouwd op het geduld van de Vlamingen, blijft minstens even stevig overeind als het monument van de onbekende soldaat, al zal die, negen kansen op tien, wel een Vlaming zijn geweest. Die geduldige Vlamingen moeten, zoals Voorpostleider Bart Vanpachtenbeke terecht deed opmerken, op 11 juli gaan werken. Geen betaalde feestdag om de heldendaad van de Vlamingen in 1302 waardig te herdenken. De politiek vindt dat niet belangrijk, maar laat de Vlaming wel gaan werken om zijn duur verdiende centen in de bodemloze belgische putten te zien verdwijnen via belastingen en taxaties. Waar op deze dag wel enige aandacht aan wordt besteed, zijn gesubsidieerde en liefst inhoudsloze evenementen die totaal niet de essentie van deze dag weergeven, zielloze bijeenkomsten.

Als nationalist hebben wij de plicht te eisen dat deze dag een noemenswaardige positie krijgt, dat wij mogen spreken op ons eigen grondgebied. Lijkt evident, zegt spreker, maar dat is het helaas niet, evenmin als het tonen van ons nationaal symbool op ons eigen grondgebied. In Nederland is Wilders veroordeeld, in Frankrijk en Oostenrijk de Génération identitaire, in Duitsland zijn er de aanvallen op AFD en in Vlaanderen op Schild en Vrienden, maar wij laten ons niet het zwijgen opleggen. Hun pogingen zullen als een boemerang terugkeren in hun gezicht en onze overtuiging doet ons groeien, zoals te zien aan de verkiezingsresultaten. Gevangenisstraffen, veroordeeld als fascisten, aanvallen op drager van een Vlaamse Leeuw, wij vechten terug! Terecht werd de ‘corona ontspoorde’ herdenking passend besloten met een hulde aan de man die niet alleen zijn volk het lezen maar met zijn Leeuw van Vlaanderen ook het terugvechten heeft geleerd. Tevoren had Wim De Wit van de IJzerwake geschiedenis geschreven met de kortste toespraak uit zijn leven. Hij viel wel op met zijn uitspraak over twee virussen die ons bedreigen: corona en… belgië. Iemand verbaasd dat hij ook besloot met de korte slotzin: belgië barst?