De Blauwvoet vliegt niet meer

Ooit ging Vlaanderen een zonnige toekomst tegemoet. Vlaamsgezinde industriëlen en bankiers zoals Lieven Gevaert (1868-1935) en Fernand Collin (1897-1990) werkten aan stevige fundamenten voor de ontluikende Vlaamse economie. Duizenden idealistische leraars lieten de hun toevertrouwde kinderen zingen over ‘De Blauwvoet’ en het ‘Kempenland’. Ijverige dorpspastoors brachten hun parochianen de liefde voor de eigen heimat bij. De grote cultuurfondsen leerden – in navolging van Hendrik Conscience – hun volk lezen. De Vlaamse ‘Marsen op Brussel’ trokken tot wel 100.000 betogers (met de steun zowaar van de christelijke arbeidersbeweging, het ACW!), idem dito de Ijzerbedevaart. In brede lagen van ons volk groeide een krachtig volksbewustzijn. Een fluwelen Vlaamse revolutie leek in de maak.

Het kan verkeren. Managers voor wie enkel de ‘optimalisatie’ van de winst telt namen al lang de plaats in van Vlaamsgezinde ondernemers. De Blauwvoet vliegt al jaren niet meer in het klaslokaal. De Kerk importeert dorpspastoors uit Afrika wegens een schrijnend tekort aan Vlaamse pastoors. De grote cultuurfondsen vergaten hun Vlaamse roeping. Vlaamse manifestaties trekken niet meer dan hooguit enkele duizenden deelnemers aan. In welk zwart gat is die zonnige Vlaamse toekomst verdwenen?

De Vlaamse meerderheid geminoriseerd

Het had nochtans heel anders kunnen aflopen, ware er niet het versagen van de Vlaamse politieke elite, met de Volksunie en de CVP op kop. De eerste staatshervorming (in 1970) had de politieke doorbraak moeten betekenen voor de Vlamingen. Vlaanderen was op dat moment Wallonië demografisch en economisch de baas. De Vlamingen waren voorbestemd om op elk gebied de leidende rol in België op zich te nemen. De staatshervorming van 1970 was hét moment om Vlaamse kracht om te zetten in Vlaamse macht. Doch, om een lang verhaal kort te maken: de Vlaamse politieke doorbraak kwam er niet omdat het francofone Belgische establishment de Vlaamse onderhandelaars in de luren legde. De Vlaamse meerderheid werd vanaf 1970 grondwettelijk geminoriseerd. Indien dat niet was gebeurd, dan had Vlaanderen haar financieel-economische hefbomen in eigen handen kunnen nemen. De Vlaamse onderhandelaars namen echter genoegen met culturele autonomie, terwijl Wallonië tot op vandaag kan teren op het geld van de Vlaamse belastingbetaler.

Met Vlaanderen in een dominante rol had België misschien nog als een ‘normaal’ land kunnen voortbestaan, maar die dominantie hadden de Walen nooit kunnen verkroppen. Het straffe is dat de Vlamingen altijd de zwarte piet krijgen doorgeschoven als het om het voortbestaan van België gaat, terwijl het steeds de Walen zijn die een bom onder het Belgische vorstendom leggen, waarop de Vlamingen altijd weer toegeven. Als België barst zal het eerder door het halsstarrige anti-Vlaamse racisme van de Walen zijn dan door de staatsmanskunst van de Vlamingen.

De N-VA: een rechtse partij?

Maar er is beterschap op komst! Na de verkiezingen van 2024 vormen het Vlaams Belang en de N-VA naar alle waarschijnlijkheid een meerderheid in het Vlaams Parlement. Wacht even… Dat Bart De Wever met de regelmaat van een klok weet te melden dat de N-VA nooit met het Vlaams Belang in zee zal gaan maakt weinig indruk. Wie gelooft er nog het woord van een politicus? Maar stel nu: wat als de linkervleugel van de N-VA niet akkoord gaat met een samenwerking? In dat geval wordt de vorming van een Vlaamse regering wel zeer moeilijk.

Toch samenwerken? Rond welk programma dan? De N-VA is in theorie zogezegd een ‘rechtse’ partij, maar de praktijk toont ons een gans andere werkelijkheid. Zo ‘verrijkte’ Liesbeth Homans de gebouwen van de Vlaamse overheid met genderneutrale toiletten. Zo gaf Geert Bourgeois een gunstig advies om in Gent de grootste moskee van Vlaanderen te bouwen. Niet zomaar een moskee, maar een moskee beheerd door Diyanet, een Erdogan-getrouwe moslimorganisatie waarover de Staatsveiligheid een vernietigend rapport publiceerde. In plaats van een rechtse vuist te maken helpt de N-VA de subversie verdorie een handje door mee te werken aan de verdere neomarxistische en multiculturele ondermijning van Vlaanderen. Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig! Waar zit die rechterflank van de N-VA eigenlijk?

Het is goed mogelijk dat we allemaal met een lange grijze baard rondlopen tegen dat Vlaanderen onafhankelijk wordt – de mannen dan toch, maar in deze genderneutrale tijden weet je maar nooit. Intussen gaat er kostbare tijd verloren, tijd die we nodig hebben om andere en veel grotere uitdagingen het hoofd te bieden.

Voor Europa, tegen de EU

Een eerste grote uitdaging is het probleem van de immigratie. Wie de populatie in de scholen van onze steden onder de loep neemt kan niet anders dan vaststellen dat er daadwerkelijk een omvolking aan de gang is. Wanneer we daar geen weerstand tegen bieden doet binnen enkele decennia de laatste Vlaming het licht uit, eventueel in het onafhankelijke Vlaanderen.

Een tweede uitdaging is de EU, die haar lidstaten in een politiek correct keurslijf dwingt. Dat lukt vrij aardig in het ruggengraatloze West-Europa, maar loopt veel minder van een leien dakje in sikkeneurige Oost-Europese landen zoals Polen en Hongarije. Maar dat is niet alles: een EU-lidstaat kan niet zomaar haar eigen monetair beleid uitstippelen. Een eigen nationale koers varen is überhaupt onmogelijk: de EU dicteert de wet; plaatselijke machthebbers worden gedegradeerd tot willoze marionetten. Dan staan we even ver als nu in België met ons onafhankelijk Vlaanderen: nog steeds zonder macht over onze eigen financieel-economische hefbomen.

Een Vlexit dan maar? Gemakkelijker gezegd dan gedaan, en bovendien: hoe gaat een onafhankelijk Vlaanderen zich op haar eentje verweren in het spel der grote geopolitieke machtsblokken? De EU bezoedelt iedere dag weer het idee van een verenigd Europa, maar op zich is dat idee zo slecht nog niet. Een gezamenlijke Europese aanpak is nodig om de grote geopolitieke problemen van deze tijd van antwoord te dienen. Nieuwe politieke en economische concepten dringen zich dus op.

Een onafhankelijk Vlaanderen in een ‘Brave New World’?

Er doemt echter nog een andere dreiging op, die sinds het begin van de corona-pandemie meer en meer zichtbaar wordt. Desinformatie door de mainstreammedia (fakenews, newspeak), het opdringen van politiek correct en woke gedachtegoed, censuur, inbreuken op de privacy, buitensporig politiegeweld, intimidatie, broodroof en processen worden voortdurend begeleid door het aanwakkeren van een angstpsychose omwille van Covid-19. We stevenen regelrecht af op een dictatuur als dat zo verder gaat, zeker in het licht van de nakende vierde industriële revolutie, die het gebruik van implanteerbare microchips en artificiële intelligentie aankondigt. De middelen om het volk te controleren zullen dan zo hoogtechnologisch zijn dat de ‘Brave New World’ van Aldous Huxley werkelijkheid wordt. Wanneer we dit probleem niet dringend bestrijden, dan kunnen we helemaal fluiten naar een zonnige Vlaamse toekomst in een onafhankelijk Vlaanderen.

Verzet

Klink ik te zwartgallig? Misschien, maar denk dan aan deze gevleugelde woorden van Lode Claes: ‘Een meedogenloos inzicht is de voorwaarde voor onze bewegingsvrijheid, een bewijs van onze behouden kracht, een bevestiging van onze identiteit, en vooral een eerste daad van waardigheid.’

Doch laat ons met een positieve noot eindigen en hopen dat de heldendaden van onze roemruchte voorouders tijdens de Guldensporenslag van 11 juli 1302 de Vlamingen zal inspireren tot verzet, in en vooral buiten het parlement. De komende jaren zal het meer dan ooit nodig zijn. En laat de Blauwvoet nu maar vliegen!