Ja, die regenboog… Mijn moeder zaliger, een gelovige vrouw van ‘den buiten’, die op een paar weken na, 96 jaar is geworden, zou zich daar met haar nuchtere geest wellicht als commentaar de heel volkse uitdrukking bij hebben laten ontvallen: “ ’t Is wa gescheten ”. Uit hààr mond heb ik dat altijd een niet zo bijster ‘gepaste’ uitspraak gevonden, die ik trouwens nooit van haar heb overgenomen, maar op het Wase platteland waar mijn wiegje stond, leek ze heel gebruikelijk om lucht te geven aan zijn onbegrip voor bepaalde gebeurtenissen, toestanden of mensen die men ‘aardig’ vond. Let wel, in het dialect van daar en toen was ‘aardig’ synoniem van wat de dikke Van Dale ‘raar’ vindt of ‘eigenaardig’, afwijkend dus van wat sociaal aanvaardbaar wordt geacht.

En ik weet het ook wel, medemensen in deze nieuwe gendertijden: normen versoepelen en grenzen verschuiven en, om nog eens een spreekwoord in onbruik aan te halen, God moet van alles zijn getal hebben. In onbruik, zeg dat wel, want in de hedendaagse samenleving lijkt ook de God van moeder zaliger te zijn geïslamiseerd en wie daar op een spandoek een probleem mee heeft, riskeert in verhouding een zwaardere gevangenisstraf dan – ik zeg maar iets – een ‘jongere’ die in bende een onschuldig inheems meisje verkracht. En nu, nu staat heel het ‘vrije’ Westen op zijn kop, mitsgaders zijn achterste poten, over het geval-Hongarije. Lezers die er bejaard genoeg voor zijn, zullen zich Hongarije misschien nog herinneren van een zeventigtal jaartjes geleden, toen over zijn straten en pleinen én mensen tanks rolden van de ongenadige Sovjet-Unie en toen de machteloze Hongaren naar het ‘vrije’ Westen om hulp schreeuwden. Die arme Hongaren – van toén… – vonden namelijk dat zij de slachtoffers waren van een agressief regime dat hun mensenrechten met de voeten trad en een dappere jongeman die daar op een extreme manier tegen wou protesteren, naar een zelfgekozen brandstapel dreef.

Brute pech voor de Hongaren – van toén – want héél het Westen, van Washington tot Brussel en Den Haag en Straatsburg, leek met Oost-Indische doofheid geslagen en stak geen vinger uit, laat staan een kanonloop. Wat een minarettenhoge tegenstelling toch met de bliksemsnelle regenboogreacties waarmee de zich geschoffeerd voelende Europese Unie als één man – pardon, als één gender – conservatief Victor Orbàn in de politiek correcte ban dreigt te slaan. Zou er NU in heel die Unie van Europa niet ergens één in woede ontstoken leider te vinden zijn die zich de Europese lafheid van de jaren ’50 tegenover Hongarije herinnert? En ‘onze’ aloude normen en waarden, mensenrechten inbegrepen? Iemand?

Zou haantje de héél voorste Marc Rutte, nu hij toch over wat vrije tijd beschikt, misschien niet eens een soortement Europese Verklaring van Aloude Normen en Waarden kunnen uitschrijven als gebruiksaanwijzing voor elke inwoner van ons Avondland, die misschien nog steeds niet beseft dat tot die aloude normen en waarden al sinds mensenheugenis ook die rimram behoort van de modieuze LGHBT+? Wellicht kan onze (?) premier Alexander daarbij een liberaal (?) handje helpen. Wat ik hém op TV vandaag heb horen zeggen, is toch wel écht een doordenkertje en daar wil ik dan ook mee afsluiten: ‘De confrontatie die we hier gezien hebben (nota hvo: van Orbàn tegen de rest behalve twee), is ongezien’. Snapt u, lezer: wat we gezien hebben, is… ongezien. Komt dàt zien! Komt dàt zien! En, zeldzame hetero-lezer, wie niet weg is, is… gezien.