De politie heeft geen haast

Het nieuws verspreidde zich zondagnamiddag als een lopen vuurtje: het levenloze lichaam van Jürgen Conings is gevonden in het Dilserbos in de Limburgse gemeente Dilsen-Stokkem. Daarmee komt een einde aan de wekenlange zoektocht naar de verdwenen militair. Meteen doen de wildste geruchten de ronde. De familie van Jürgen Conings meent dat hij vermoord is, zoals ook hier op React te lezen is. Complottheorie of niet? Feit is dat er heel wat vragen onbeantwoord blijven.

Laten we beginnen met de vondst van het lichaam van Conings. Officieel luidt het dat het Open VLD-burgemeester Johan Tollenaere van Maaseik is die Conings vond. Tenminste, hij ontwaarde omstreeks half tien ’s morgens tijdens het mountainbiken een doordringende lijkgeur. Zijn vijf kompanen waarmee hij door het bos raasde roken niets. Nochtans valt de geur van een lichaam in ontbinding niet gemakkelijk te ontlopen. In elk geval: Tollenaere dacht meteen aan Jürgen Conings en belde naar de politie. Daarna vervolgde hij zijn weg.

Ongeveer op hetzelfde moment – iets later of iets vroeger, dat is niet duidelijk – passeerde ook Leonard Houben – een jager – op zijn elektrische mountainbike. Ook hij nam de doordringende geur waar. Omstreeks half 12 ging hij terug naar de plek des onheils om te kijken of het om het kadaver van een aangeschoten stuk wild was, maar tot zijn verbijstering stootte hij op het zielloze lichaam van Conings. Daarna belde hij de politie, maar kon niemand bereiken. Tenslotte verwittigde hij een voorbij rijdende politieagent, die blijkbaar nog van niks wist, alhoewel de burgemeester de politie al had ingelicht.

Volgt u nog? Om half tien ’s morgens belt burgemeester Tollenaere de politie omdat hij een lijkgeur waarneemt, waarschijnlijk afkomstig van Jürgen Conings. Twee uur later gaat jager Leonard Houben een kijkje nemen om te achterhalen waar die geur vandaan komt. Er zijn dus al enkele uren voorbij gegaan na het telefoontje van Tollenaere en de politie en het parket zijn nog altijd niet ter plaatse geweest. Nochtans gaat het hier om dé zaak van het jaar, met van het leger ontvreemde oorlogswapens die zomaar voor het oprapen liggen!

Op het nieuws kwam ook een buurtbewoner aan het woord die een uur voor de passage van de burgemeester en de jager zijn honden uitliet in het Dilserbos, ongeveer op de plaats waar Jürgen Conings werd gevonden. Eén van de honden liep los, maar was zich blijkbaar niet bewust van een lijkgeur. Honden hebben nochtans een sterk ontwikkelde reukzin die hen in staat stelt vanop honderd meter afstand een geur waar te nemen. Stond de wind verkeerd? Het kan toeval zijn natuurlijk.

Op zondagavond werd het lichaam van Jürgen Conings uit het bos weggehaald om onderzocht te worden door specialisten. Die kwamen uiteindelijk met het nieuws naar buiten dat Conings zich met een kogel van het leven ontnam. Vreemd: en niemand hoorde een schot door de bossen galmen?

Twee salvo’s van drie kogels

Dit brengt ons bij het verhaal van de schoten die werden gehoord tijdens de eerste dagen van de zoekactie naar Jürgen Conings. Tot tweemaal toe klonken er schoten: de eerste keer op woensdagavond 19 mei om 18u30 ’s avonds; de tweede keer op de donderdagochtend van 20 mei. Pleegde Jürgen Conings toen al zelfmoord? Dan zou er naar alle waarschijnlijkheid maar één schot geklonken hebben. Schoot hij naar iets of iemand of schoot hij maar wat in het rond? Zeer onwaarschijnlijk: dan zou hij zijn schuilplaats verraden hebben. Waren het jagers? Je zou wel gek zijn om in de buurt van een zoekactie naar een ‘potentieel gevaarlijke terrorist’ wat in het rond te gaan schieten!

Bovendien verklaarde Faroek Özgünes zondagnamiddag in het extra nieuwsbericht van VTM dat er geschoten was (hij vermeldde maar één schietpartij) met een repeteergeweer en dat de schoten vielen in twee salvo’s van drie kogels. Dat feit doet vermoeden dat het om een oorlogswapen ging waarmee men kan vuren in ‘buien van drie’, zoals het geval is met de FNC, de karabijn die zowat elke militair in het Belgisch leger met zich meedraagt. De vraag rijst waarom geen enkele journalist doorvraagt over deze schoten. Wie schoot er en met welke reden? Waarom is de persoon die de kogels afvuurde nooit gevonden?

Raadselachtig is de bewering op de blog van Carine Knapen dat een lid van de MP’s (de Militaire Politie, waar ook Jürgen lid van was) reeds op woensdag 21 mei (twee dagen na de verdwijning en de dag dat er voor de eerste keer schoten zijn gehoord) van zijn commandant te horen kreeg dat Jürgen Conings dood was. Sprak deze commandant zijn mond voorbij of dacht hij gewoon hardop na?

Vraagtekens

We kunnen ons nog veel vragen stellen. Het dossier hangt al van bij het prille begin met haken en ogen aan elkaar.

Volgens de nieuwsberichten vatte Jürgen Conings post aan het huis van Marc Van Ranst en reed hij daarna naar het graf van zijn ouders. Hoe kan het dat daar geen enkel camerabeeld van bestaat? Het land is bezaaid met camera’s, zeker in drukke woongebieden en op autowegen. Conings liet drie brieven achter, maar enkel de brief aan zijn vriendin werd openbaar gemaakt. Waarom krijgen we de inhoud van de twee andere brieven niet te lezen?

Waarom werd de vriendin van Jürgen Conings ondervraagd en een nacht in de cel gehouden? En dat net in exact hetzelfde weekeinde van de vondst van haar vriend. Vreemde timing! Uit de nieuwsberichten leren we dat de politie wou achterhalen of ze haar vriend geholpen heeft. Werd haar telefoon dan niet afgetapt en haar huis geschaduwd? Of is dat niet logisch genoeg?

Het lichaam van Jürgen Conings zou al enkele weken in het Dilserbos gelegen hebben, maar volgens de getuigenis van jager Leonard Houben zag hij er nog goed uit, ook al was hij dood. Ook dat feit roept vragen op. Temeer omdat de tante van Jürgen Conings eiste om het lijk van haar neef te zien, wat geweigerd werd. Nochtans is het de gewoonte dat nabestaanden het lijk moeten identificeren vooraleer tot de autopsie wordt overgegaan.

Media en politiek pleegden karaktermoord op Jürgen Conings

Moord of zelfmoord: in feite was Jürgen Conings bij leven al het slachtoffer van een moord, namelijk een karaktermoord. Omdat hij op sociale media al eens bedreigingen had geuit belandde hij op de lijsten van de terroristenjagers van OCAD en de militaire inlichtingendienst ADIV. Bedreigingen op sociale media zijn misschien niet netjes maar komen dagelijks voor, meestal in een emotionele opwelling van onmacht en frustratie. Dat maakt van iemand nog geen terrorist.

Toen Jürgen Conings verdween liet hij enkele brieven achter waarin hij liet verstaan wat hij van plan was. Zo vertellen de media ons tenminste, maar niemand die ooit de werkelijke inhoud van die brieven kon inzien. Ging hij werkelijk Marc Van Ranst vermoorden? Ging hij werkelijk een aanslag plegen op een moskee? Wel ging hij aan de haal met enkele wapens, wat inderdaad het ergste deed vermoeden.

De media hadden er een vette kluif aan: ze bombardeerden Jürgen Conings meteen tot ‘extreemrechtse terrorist’. Maar wacht eens even: een terrorist die op voorhand zijn plannen bekend maakt? Een echte terrorist verzwijgt wat hij van plan is en slaat onverwachts toe. Maar neen, Jürgen Conings moest en zou geframed worden met de bedoeling er een monster van te maken. Maar de karaktermoord pakte niet: al snel bleek dat een groot deel van de bevolking sympathiseerde met de voortvluchtige militair.

Ook de politiek deed haar duit in het zakje: Jürgen Conings moest koste wat het kost gelinkt worden aan het Vlaams Belang. De zaak Jürgen Conings moest buiten alle proporties opgeblazen worden om een lastige politieke concurrent in diskrediet te brengen en om het volk angst aan te jagen voor het ‘gevaar van extreemrechts’. Ook dat lukte niet. Het volk voelde instinctief aan dat Jürgen Conings niet het extremistische monster was dat van hem gemaakt werd.

Onverwerkte trauma’s

Na alle vragen rond de klopjacht op Jürgen Conings blijft er nog één belangrijk vraagteken over: wat ging er echt om in zijn hoofd? Had deze militair, met elf missies in het buitenland op zijn palmares en die volgens zijn collega’s een dapper man was, te kampen met een posttraumatische stressstoornis? Kwamen onverwerkte trauma’s uit zijn verleden tot een kookpunt door de veel te strenge lockdowns die de regering uitvaardigde? Als dat zo is, was Jürgen geen terrorist, maar een man met psychische problemen die hulp behoefde en die handelde uit wanhoop. Psychische hulp voor militairen die van een missie terugkomen had soelaas kunnen brengen, maar voor de overheid zijn militairen maar quantité négligeable. Het dramatische verhaal van Jürgen Conings is daarvan het resultaat.

Veel vragen dus, maar geen antwoorden. Vooral voor de familie en de vrienden van Jürgen Conings hopen we dat de vele vragen een antwoord krijgen. Bij deze wenst de redactie van React dan ook haar deelneming te betuigen aan al die mensen die Jürgen verweesd achterliet. Dat hij in vrede moge rusten.