Het was niet de vraag of, maar wanneer het zou gebeuren.  Israël en Hamas bestoken elkaar weer enkele dagen met bommen en raketten. De aanleiding? Doet er niet echt toe, want je gaat de tegenpartij toch nergens van overtuigen. Ieder aangewezen ‘beginpunt’ van het huidige conflict zal gepareerd worden met een daaraan voorafgaande provocatie, en zo kunnen we heen en weer gaan tot we terug zijn in 1948.

Laat me vooropstellen waar mijn sympathie ligt, voordat hier misverstanden over bestaan. Het is namelijk mijn indruk dat iedere poging om objectief of neutraal te schrijven over dit conflict gedoemd is te mislukken. Aan beide zijden bestaan fanatici voor wie je nooit genoeg aan hun kant kunt staan. Mijn eerste zorg in dit conflict is het belang van Europeanen (de Blanke, inheemse variant), waaronder natuurlijk Nederlanders, die elkaar op twitter en op straat in de haren vliegen over het zogenaamde Heilige Land. Dit verloopt volgens vrij voorspelbare patronen, waarbij linkse Europeanen sympathiseren met de Palestijnen, en rechtse Europeanen hun steun uitspreken voor Israël.

Ironisch genoeg is voor zowel links als rechts de Tweede Wereldoorlog een voorname motivatie voor hun houding tegenover het Israël-Palestina conflict. Links steunt de Palestijnen om af te rekenen met racisme, en rechts steunt Israël om af te rekenen met antisemitisme. Het verlichten van de druk die het verleden zet op het geweten van Europeanen, zowel links als rechts, zou kunnen leiden tot een verminderde aandacht voor dit conflict als geheel.

Een veel voorkomend punt van kritiek van de Israëlische zijde, is dat Israël in het bijzonder uitgekozen wordt als mikpunt van internationale kritiek. Mensenrechtenschendingen zijn alomtegenwoordig, maar toch krijgen de meeste landen op aarde niet te maken met de boycots, VN-veroordelingen, en de negatieve aandacht die Israël krijgt. Deze eenzijdige preoccupatie met Israël zou dan ook een teken zijn van een latent antisemitisme, vooral onder linksige Europeanen. Rechtse Europeanen echoën dit sentiment natuurlijk graag, want zij zijn naarstig op zoek naar een manier om te tonen dat zij geen antisemieten zijn.

Een ander voorbeeld dan deze dynamiek kwam eind april, toen Human Rights Watch Israël beschuldigde van Apartheid, oftewel het in stand houden van de dominante positie van de Joodse bevolking boven de niet-Joodse bevolkingsgroepen. Maar het idee dat Israël in het bijzonder een mikpunt is van internationale druk, en het idee dat het een Apartheid regime betreft, zijn enigszins met elkaar in tegenspraak. De Apartheid vergelijking laat namelijk zien dat er wel degelijk andere staten zijn geweest die te maken hebben gehad met internationale druk en boycots. De Blanke regimes in Rhodesië en Zuid-Afrika kregen hiermee te maken lang voordat de Boycot-Divestment-Sanctions beweging tegen de Israëlische bezetting werd opgericht. Deze landen hebben natuurlijk niet met Israël gemeen dat ze Joods zijn, maar werden door hun tegenstanders gezien als overblijfselen van Europees kolonialisme.

Als er een ideologische afkeer tegen een bepaalde groep is, die bij de Anti-Israël campagnes de linkse Europeanen beweegt, dan is het wel een afkeer tegen hun eigen groep. Velen zien Israël als een Europees en koloniaal project, dat bruine, Islamitische Palestijnen onderdrukt. Israël symboliseert zo een zijde van de Europese geschiedenis die door veel Europeanen als kwaadaardig wordt gezien. Israël is zo, net als Zuid-Afrika, een geschikt doelwit om de eigen demonen van racisme en xenofobie uit de drijven. Om aan te tonen dat zijzelf wél deugen. Het Joodse karakter van de Israëlische staat speelt voor linkse Europeanen geen rol. Als het om een christelijke kruisvaarders staat ging, was de reactie nog feller geweest.

Het Joodse karakter van Israël speelt echter zeker een rol bij de rechtse ‘nationalistische’ steunpilaren in het Europese medialandschap en politiek speelveld. Israël vervult een proxy-functie voor veel nationalisten, die graag zouden zien dat hun eigen land ook eens van zich af zou slaan. Veel van deze mensen juichen wanneer Netanyahu bommen laat vallen op Palestijnen, en verdedigen pro-Joodse discriminatie in Israël, zoals een immigratiebeleid waarin Joden bevoorrecht worden. Ze deinzen echter al snel terug, wanneer ze geconfronteerd worden met etnisch-nationalistische ideeën in hun eigen land. Dan werpen ze zich op als verdedigers van klassieke waarden en een individualistische kijk op de wereld. Als Israël niet Joods was, zou het veel minder steun vinden bij rechtste partijen, die er vandaag de dag ook niet aan zouden denken om Apartheid Zuid-Afrika te verdedigen.