Buitensporig politiegeweld en vermomde amokmakers

Nu de traangaswolken boven het Ter Kamerenbos zijn verdwenen en La Boum 2 tot de geschiedenis behoort is het tijd om een balans op te maken.

Een belangrijk thema in heel het La Boum-verhaal is het buitensporige politiegeweld. De beelden van de jongedame met zonnebril die een wolk pepperspray in haar gezicht krijgt van een overijverige politieagent kent iedereen nu wel. Ondertussen duiken ook getuigenissen op van andere slachtoffers van de knuppelgrage ordehandhavers, al dan niet met een kamerbrede grijnslach op hun tronie. Was al dat geweld nu nodig?

Iedereen die aanwezig was op La Boum 2 getuigt dat het een vredevol feest was. Wel spreken meerdere getuigen van kleine incidenten met enkelingen die er duidelijk op uit waren om rel te schoppen. In mijn verslag op ReactNieuws meldde ik al het plotse opduiken en weer verdwijnen van twee geheel in het zwart geklede kerels die de politie bekogelden. Pnews schrijft over ‘hordes amokmakers van het soort kansenparels’ en over ‘sportsloffendragende gangsters’. Daar moet alvast geen tekeningetje bij.

Op de blog van de corona-kritische advocate Carine Knapen vernemen we dat enkele volledig in het zwart geklede en vermomde mannen probeerden om rel te schoppen in de buurt van de combi’s van de politie. Volgens Knapen spraken ze Duits. Ook spreekt ze van aanwezigen die getuigen van in het zwart geklede mannen die voor aanvang van La Boum 2 uit een politiecombi stapten en gebriefd werden. Zoals ze dat in Nederland noemen: Romeo’s. Deze Romeo’s zouden later karatetrappen hebben uitgedeeld en met flessen naar de politie gegooid om rellen uit te lokken.

Zowel Pnews als Carine Knapen weten te melden dat relschoppers meteen werden aangepakt door de aanwezige feestvierders. Dat mocht niet baten. Op een bepaald ogenblik begon de politie haar uiterst gewelddadige charge waarbij niemand werd ontzien. Volgens Pnews waren de echte oproerkraaiers tegen dan al lang uit het zicht verdwenen. De enige slachtoffers van het brutale politiegeweld waren in de eerste plaats de brave feestvierders. Het merendeel onder hen koos dan ook het hazenpad. Slechts een kleine minderheid begon een kat-en-muis-spelletje met de politie.

Kroniek van een aangekondigde ramp

Uit wat we nu weten rijst de vraag waarom de politie er niet alles aan deed om relschoppers uit het publiek te plukken. De feestvierders zelf waren niet opgezet met de aanwezigheid van die gemaskerde amokmakers. Het verwijderen van dit tuig uit het publiek zou waarschijnlijk op applaus zijn onthaald. Maar neen, de politie liet begaan tot alles volledig uit de hand liep. Het was alsof dit moést gebeuren. Het lijkt wel de kroniek van een aangekondigde ramp.

Was het de bedoeling om La Boum 2 en de mensen van L’Abîme in diskrediet te brengen? Het lijkt er alleszins op dat de ordehandhavers de boemerang in eigen gezicht krijgen. Zeker omdat er die dag elders in Brussel ook andere manifestaties werden gehouden. Die bleven evenwel ongemoeid.

De overheid misbruikt de politie

Maar laat ons elkaar geen Liesbeth noemen: agent zijn in een stad als Brussel is geen lacheding. Als lid van de Brusselse politie ben je altijd een doelwit; daar weet de agent die vorige maandag in elkaar is geslagen door een bende ‘jongeren’ (ook hier moet geen tekeningetje bij) alles van. Bovendien hebben tal van agenten het moeilijk met acties zoals op La Boum 2. We mogen deze agenten niet over dezelfde kam scheren als hun minder integere collega’s. Ook mogen we niet vergeten dat een politiekorps geen scoutsgroep is en dus niet functioneert als een democratie: orders moeten worden uitgevoerd. Het enige wat we kunnen hopen is dat politieagenten op een dag hun helm afnemen en voor zich op de grond leggen, zoals dat al in meerdere Europese steden is gebeurd tijdens anti-lockdownbetogingen.

Veel politieagenten vragen niets liever dan dat ze gewoon hun werk kunnen doen, en dat is het gespuis – het échte gespuis – van de straat houden. Beter is het de overheid met de vinger te wijzen, want dat is de enige ware verantwoordelijke in dit verhaal. Het is de overheid die de politie misbruikt om tegen het eigen volk op te treden.

Geweld leidt tot niets

Het geweld tegen de politie van vorige zaterdag leidde tot niets en bracht geen enkel voordeel met zich mee. Integendeel; de aandacht werd afgeleid van het doel en het bracht de organisatoren van La Boum 2 alleen maar in diskrediet. Natuurlijk was het te verwachten dat het provocerende politieoptreden een door testosteron, adrenaline en frustratie gedreven reactie zou teweegbrengen. Een kat-en-muis-spelletje spelen met de politie is best spannend, maar denken dat er met een intifada in het Ter Kamerenbos en omgeving iets ten goede zal veranderen is romantiek. Laat de bedenkelijke eer om baldadigheden uit te halen op bijeenkomsten zoals La Boum 2 dus maar aan extreemlinks en ‘de amokmakers van het soort kansenparels’.

De zelfverklaarde rebellen van links: tegen de jeugd

De mensen van L’Abîme eisen het recht op om te feesten. Hmm, waar doet ons dat aan denken? Aha! Mei ’68! Op de campus van Nanterre in Parijs mochten de jongens niet op de kamers van de meisjes komen. Inperking van de vrijheid! De studenten kwamen in opstand. Al snel mengde deze banale aanzet zich met communistische leuzen en werd er duchtig gezwaaid met Mao’s rode boekje. De ‘Grote Revolutie’ bleef gelukkig uit, maar de samenleving kreeg drastische veranderingen te verduren. De traditionele leefwereld – die daarvoor al te lijden had onder de modernisering – moest wijken voor een ongebreideld hedonisme in een steeds maar groeiende consumptiemaatschappij.

De ‘revolutionairen’ van mei ’68 doken op in de nieuwsredacties van kranten, radio en televisie. Ze doen zich graag rebels en kritisch voor maar nestelden zich ondertussen knusjes in het establishment, alwaar zij in een heuse ons-kent-ons-sfeer onder één hoedje spelen met hun broeders in de politiek. O ironie: de zelfverklaarde rebellen en eeuwige Peter Pans keren zich tegen de rebelse jeugd van vandaag. Als verzuurde oude knarren weten zij niet beter dan het ondemocratische beleid van de overheid te steunen.

L’ Abîme beweert a-politiek te zijn, en er is momenteel geen reden om daar anders over te denken. In de verste verte is er nog geen Sartre of Marcuse te bespeuren om net als in de jaren ’60 het jongerenprotest filosofisch te ondersteunen. En dat is maar goed ook: nog meer neomarxistische waanzin kan onze maatschappij niet aan.

De linkse en rechtse oppositie zwijgen

Het politieke kamp blijft overigens oorverdovend stil over La Boum 2. Het lijkt wel of het politieke circus niet goed raad weet met de acties van L’ Abîme. Van de enkelen die reageerden viel Vooruit-voorzitter Connor Rousseau nog het hardst op. Het is crapuul, zo sneerde de man die de verkleutering van het politieke bedrijf in sneltempo aan het voltrekken is. Opvallend is het stilzwijgen van zowel de linkse als de rechtse oppositie. Opvallend, omdat links er gewoonlijk als de kippen bij is om de rechten van de jeugd te verdedigen. Vergissing: zij verdedigen slechts de rechten van de ‘jongeren’.

Maar ook rechts zwijgt. Uit angst om stemmen te verliezen? De moeilijkheid ligt natuurlijk hierin dat de bevolking verdeeld reageert op het initiatief van L’ Abîme. De reacties na La Boum 2 varieerden van applaus voor de Boumers tot afkeuring in de trant van ‘schiet er met scherp op’. Verder zie ik het Vlaams Belang niet direct in contact treden met de Franstaligen van L’ Abîme, alhoewel de strijd tegen het repressieve en leugenachtige regime deze keer de taalgrens overstijgt.

Er waren vorige week zaterdag ook Vlamingen aanwezig in het Ter Kamerenbos. Uiteraard mag het niet de bedoeling zijn om aan platte politieke recuperatie te doen. De rebellie tegen de coronamaatregelen is een authentieke beweging vanuit het volk, zonder politieke bindingen. Om de geloofwaardigheid te behouden kan dit best zo blijven. Maar het minste dat men kan doen is luisteren naar wat de mensen van Hands for Freedom en Nurses for Freedom of de corona-kritische advocaten Carine Knapen en Michael Verstraeten te vertellen hebben.

Illegale coronamaatregelen

Heeft de rechtse oppositie de feiten al eens onderzocht waarnaar deze mensen verwijzen op hun sociale media? Als rechtse nationalisten weten we goed genoeg dat dissidenten worden gecensureerd en vervolgd. Ook wie kritiek heeft op de coronamaatregelen krijgt daar mee te maken. Dokters die hun twijfels uiten worden geschorst. Bij Nurses for Freedom luidt het: ‘… er wordt met C4’s gesmeten tot en met in de zorgsector. Als je iets over de vaccins zegt, mag je vertrekken. Je mag geen eigen mening hebben of je wordt ontslagen.’ Hoezo, komt de zorgsector dan geen handen tekort in deze crisis? Stelt de oppositie zich daar dan geen vragen over?

En hoe zit dat met de uitspraak van de Franstalige voorzitter van de rechtbank in Brussel? Die verklaarde op 31 maart 2021 het ministerieel besluit van 28 oktober 2020 betreffende de coronamaatregelen en alle ministeriële besluiten daarna ‘buiten toepassing’. Dat wil dus zeggen dat maatregelen zoals de mondmaskerplicht in feite niet meer van tel zijn, dat winkels en horeca-zaken zonder restricties weer open kunnen en dat evenementen zoals vanouds mogen doorgaan. Kortom; de regering handelt sinds 31 maart 2021 in de volstrekte illegaliteit.

Hebben we iets gemist? Waar blijft de oppositie? Waar blijft het verzet? Dat het Vlaams Belang de pandemiewet afkeurt is een goed begin, maar mag het ietsje meer zijn? Als het waar is dat de huidige coronamaatregelen illegaal zijn, mag het verzet tegen de overheid best overschakelen naar een hogere versnelling.

Rechts hoort thuis in het kamp van de vrijheid

Het gaat dus om veel meer dan het ‘recht om te feesten’. Al wie niet stekeblind is ziet dat links dwangdenken en de daarmee gepaard gaande censuur van de woke- en cancelculture hand in hand gaan met de repressieve maatschappij van de mondiale elite. Langzaam maar zeker worden we geconditioneerd om in het rijtje te lopen onder het waakzame oog van Big Brother. Met de komst van het corona-virus is deze evolutie in een stroomversnelling gekomen. Het ontwakend volksprotest tegen de censuur en de repressie van de overheid is dus goed nieuws. Rechts mag niet aan de kant blijven staan in deze strijd. Rechts hoort thuis in het kamp van de vrijheid.