Nadat de Antwerpse bisschop Bonny alle stroomlijnmedia had ‘gehaald’ met zijn ‘woedende’ uithaal naar de jongste ‘homofobe’ verordening van paus Franciscus, regende het als het ware persberichten over zwaar geschokte gedoopten die zich per direct wilden laten ontdopen. Dat lijkt erop te wijzen dat het Roomse geloof afvallen een fluitje van een cent is.  Het gemak waarmee een christen zijn geloof kan afzweren als een of andere ‘Roomse’ richtlijn hem of haar (of het?) niet aanstaat, steekt toch wel ravijnbreed en –diep af tegen wat wij, dankzij de volksverhuizingen uit Turkije en de Maghreb, zo nu en dan vernemen over de helse moeilijkheden die vrome belijders van de autoritaire ‘godsdienst van de vrede’ zich, niet zelden letterlijk, op de hals halen als zij de wens te kennen durven geven van geloof te veranderen.

Alleen al het uitspreken van die ‘heidense’ wens vergt al behoorlijk wat moed, zoals blijkt uit de betrekkelijk schaarse tekenen van durf die vanuit dié halal-samenleving tot ons doordringen. Nóg zeldzamer en  nóg moediger lijken mij de afvalligen die, Ayaan Hirsi Ali achterna, een boek schrijven over het nieuwe levenspad dat zij probeerden in te slaan. In het Nederlandse Parool werd zo’n nieuwe Hirsi Ali voorgesteld aan de lezers: de jonge Lale Gül (23). ‘Mensen willen mij wurgen’, vertrouwde het meisje de krant toe. Al even erg of erger naar onze Westerse begrippen, klonk wat zij daarop liet volgen: ‘Mijn moeder snapt dat’. Onder het juk van die ‘begrijpende’ moeder groeide Lale op in een islam op z’n strengst, met als noodlottig gevolg dat zij eind februari aan journalist Hans van der Beek van Het Parool moest bekennen: ‘In principe heb ik geen familie meer’. Desondanks – of dank zij? – gaf zij haar boek de titel ‘Ik ga Leven’.

Intussen bleek het in die familie niet meer te harden en is Lale bij een vriend gaan onderduiken. Dat zij met het boek waarin zij een meedogenloze autobiografie weet te temperen met een flinke dosis humor, vorige maand de top 10 op de Nederlandse boekenmarkt wist te halen, kon haar niet de familiale hel doen wegcijferen waarin zij toen leefde. Lale was voor die familie én voor de solidaire buurt een schande. Na resems beledigingen en onverbloemde bedreigingen, kon de jongedame de straat niet meer op. Dat was trouwens de ‘goede raad’ die de politie, waarbij zij aangifte had gedaan, haar had gegeven: een tijd niet alleen het huis uit gaan en goed opletten. Tot haar zeventien had Lale elk weekeind de koranschool Milli Görüs gevolgd, maar in een vrij rauwe stijl beschrijft zij hoe ze zich daaraan heeft weten te ontworstelen: ‘Moet ik leven als een kamerplant? Moet ik in een huwelijk treden waar alle seks uit is geramd nog voordat het begonnen is, omdat mijn verwekkers een volstrekt humorloze, bloedeloze en Koranvaste lul voor mij hebben uitgekozen? En dan veranderen in een broedkip zoals alle vrouwen om me heen? Is dat waarvoor ik leef? Is God dan blij met mijn tragedie?’

Tja, van tragedie gesproken, het jongere zusje van Lale vindt zich, net als haar moeder die er heel ziek van geworden is en platgebeld wordt, zelfs vanuit Turkije, een slachtoffer van het ‘godslasterlijk’ succesboek: ‘Mijn zusje moet elke dag huilen door het zien van mijn moeder. Bij de weekeind-school praat ook iedereen over haar zus: dat is een geloofshater, een hoer, etcetera’. Niet alle Nederlanders met een migratie-achtergrond denken in dié termen over de ‘afvallige’, wel integendeel. Lale krijgt ook berichten in deze trant: Ga alsjeblieft door met schrijven als dat mogelijk is naast alle haat en bedreigingen. Van die laatste soort ontbreekt het niet op internet. Foto’s van automatische vuurwapens. Foto’s van pistolen. Sprekende teksten als “Sharia4holland is aanwezig in Amsterdam, we weten hoe je eruit ziet”. ‘Memes’ van een doodgeschoten Pim Fortuyn. Foto’s van IS-vlaggen gepaard met emoticons van doodshoofden. Lale Gül ontvangt een ontelbaar aantal van dat soort berichten. De boodschap is duidelijk: ze moet dood. Neust bisschop Bonny al eens rond op internet of is dat te ver van zijn bed?