Dat hij de laatste tijd sukkelde met zijn gezondheid, was in de ruime kring van wie zich tot zijn vrienden rekende, weliswaar bekend, maar het gaf ons toch nog een schok toen wij moesten vernemen dat Francis Van den Eynde de operatie aan zijn hart niet had overleefd. Op donderdag 4 maart 2021 is dat hart, dat warme en grote hart voor Vlaanderen, zijn volk en zijn bewogen Beweging, voor goed van slag geraakt.

Te vroeg, zal menige vriend verbijsterd hebben gedacht, want Francis, in Brussel geboren op 1 april 1946, was nog geen 75. Toch heeft warmhartige volksmens genoeg geleefd om zich in de Vlaamse Beweging te kunnen ontpoppen als een Monument. Zijn eerste ‘gulden sporen’ raapte hij eind van de jaren ’60 bij de radicale actiegroepen Were Di en Voorpost en bij de ontluikende en nog rechts sporende Volksunie. Toen die partij ontspoorde op het Egmontpact, zocht Brusselaar Francis even zijn heil bij de Vlaamse Volkspartij van Lode Claes, maar in 1979 leek hij toch beter zijn Vlaamse draai te hebben gevonden bij Karel Dillens Vlaams Blok, ook al omdat hij intussen verkast was naar Gent, waar hij lid van de partijraad en medewerker van de studiedienst werd. Dat deze erg belezen militant, maar tevens man van de daad, in de stad van Artevelde ook zijn duit in de zak van ‘Zwarte Zondag’ heeft gedaan, zal zeker geen van zijn vrienden verbaasd hebben. Op die 24 november 1991 belandde hij in de Kamer van volksvertegenwoordigers waar hij de ogen heeft geopend, naar diens eigen getuigenis, van die andere verhuisde Brusselaar, Luk Van Nieuwenhuysen, die hem looft voor zijn fenomenaal geheugen en zijn zeer uitgebreide kennis over tal van onderwerpen.

Wat ik eigenaardig vind: nergens heb ik een verwijzing gevonden naar Francis’ niet te miskennen talenten om een studentikoze cantus te leiden en te bezielen. Toen ik hem, na het verongelukken van mijn vorige vrouw Marie-Jeanne en mijn stiefzoon Filip in 1998, vroeg of hij een rouwcantus wou leiden ter gedachtenis van beide dierbaren, klonk het heel geestdriftige antwoord: ‘Dat wil ik heel graag doen en ik hoop dat ze dit voor mij ook zullen doen’. Hij heeft dat toen, in het kasteel van Bazel, met treffende humor én passende sereniteit, schitterend gedaan! Helaas, Francis, wegens corona kan er voor jou géén prosit corona worden aangeheven. Spijtig. En dan was er nog die kameraadschapsavond in Diksmuide, de avond voor een van de laatste IJzerbedevaarten onder leiding van Voorposter Francis, die bloedig werd verstoord door een horde Britse hooligans. Terwijl ieder in paniek aan de zijkanten van de zaal dekking zocht, kondigde Francis met rustige maar ferme stem het volgende aan te heffen lied aan alsof er niks aan de hand was.

En toen de gedreven volksvertegenwoordiger de Wetstraat vaarwel zei, deed de onwrikbare Vlaams-Nationalist dat zowaar met een deels… Franse toespraak om te bewijzen hoe verdraagzaam Vlamingen wel kunnen zijn. Ook dàt was Francis ‘flamingant’ Van Den Eynde: beginselvast, maar nooit om een brok humor verlegen en dan mocht daar voor zijn part ook al eens een educatieve dubbele bodem in zitten. En ja, ook tegenstanders hadden respect voor de intellectueel onderlegde activist, die vond dat Berten Rodenbach door de Vlamingen in ’t algemeen en de Vlaamse Beweging in ’t bijzonder te weinig naar waarde werd geschat. Al werd daar natùùrlijk vaak een ‘ja maar’ aan toegevoegd, zoals bleek uit de verklaring van stadsgenoot Christophe Peeters van Open (?) VLD, die Francis een zeer markante figuur noemde ‘maar jammer dat hij zijn intellect ten dienste stelde van de verkeerde ideologie’.

In naam van die talrijke Vlaamse bewegers die Francis, wiens geboortenaam Seraph (Serafijn) was, hebben gekend en gewaardeerd, zou ik op dat postuum gejammer graag willen antwoorden met deze parafrase op een vaak gebruikt rouwgezegde: Van de verkeerden niks dan goeds. Serafijn Francis, dank voor je inzet (ook hier voor REACT) en blijf als engel van de hoogste rang waken over de juiste ideologie, de Vlaamse!