In 2017, toen als een duivel uit een doos, ‘den Donald’ met groot vertoon en tot verrassing van het wereldschouwtoneel, het Witte Huis had weten in te nemen, werden in de hoofdkwartieren van de gevestigde persorganen en annexen de figuurlijke messen gewet, want deze onverwachte en volkomen atypische president van de grootste democratie ter wereld werd prompt door alle spraakmakende bladen, radio- en TV-stations, ongeschikt voor de presidentiële waardigheid mitsgaders vaardigheid bevonden en dat zou de onverlaat geweten hebben.

In tegenstelling tot die andere actor, wijlen Ronald Reagan (raar toch dat Donald haast perfect rijmt op Ronald?), zou déze onwaardige ambtsbekleder in geen vier jaar het voordeel van de twijfel worden gegund. Is het mijn door mijn slecht karakter aangestuurde verbeelding die mij parten speelde of hingen er bij Donalds opgemerkte aantreden op 20 januari 2017, al donkere impeachment-donderwolken boven het Witte Huis? Het zal wel aan mijn verbeelding liggen, alhoewel… Is er wat sfeer en vooral wat sfeerschepping betreft een bredere kloof van verschil denkbaar tussen het koel gereserveerde mondiaal onthaal van de president in 2017 en het bijzonder warme onthaal van de president in 2021?

Laat mij dat treffend illustreren met de pakkende uitspraak van een onbetwistbare autoriteit ter zake, met name de heer Bert Anciaux die twiet: “Zo ontroerd door inhuldiging van Joe Biden en zeker Kamala Harris. De gruwel was reëel. Nachtmerrie is over. Hoop kan terug groeien. Ook al zijn sprookjes fictief, de kans op herstel is daar. Empathie boven haat en pretentie. De VS als bondgenoot. Jaren niet meer gedacht. Whow”. Al snap ik in deze hoopvolle boodschap niet waarom de ontroering om Joe en Kamala gevolgd moet worden door een reële gruwel, het is niet forbidden Biden te verwelkomen als, om even dat liedje te parafraseren, de onverbiddelijke verzoener. Het mag zonder meer een wonder heten dat déze president, die in de wereldpers een aantal maanden geleden nog werd beoordeeld als een soort overgangsfiguur, nu een als bij wonder mediatiek als uniek  geprezen toespraak, met juiste toonzetting en al, over de bewonderend geheven hoofden heeft doen galmen. En maar verzoenen, man, man, man! Kritische geluiden? Geen een.

Geen journalist die zich er vragen bij stelt dat de verse president, als klare blijk van verzoening met de ‘trumpisten’, de avond zelf van zijn inzwering, nog gauw in zeven haasten een flinke brok trumpisme met één pennetrek terugdraait. Kan dat niet een beetje (?) worden uitgelegd als een gebaar van vijandigheid tegenover die zeventig miljoen kiezers voor ‘den Donald’ in plaats van een geste van verzoening? Dat de nieuwe bewindsman, met Kamala (en Bernie?) in zijn schaduw, het Witte Huis witter dan wit wil maken, valt enigszins te begrijpen, maar kon het niet even wachten tot het stof in de ruime kamers wat was gaan liggen? Vergeet niet, Mister President, dat uw voorganger heeft aangekondigd dat hij wellicht weldra zou terugkomen in een andere vorm. En gooi nu de deuren maar open voor de islamitische broeders en zusters, in een open klimaat en een dito Wereld Gezondheidsorganisatie. Thanks, Mister Biden!