Tijdens de anti-Vlaamse repressie na de Tweede Wereldoorlog, waarbij tienduizenden Vlaamsnationalisten vervolgd en in belgische concentratiekampen verkracht, mishandeld en geëxecuteerd werden, snauwde een belgische Krijgsauditeur naar een Vlaamsnationalist: ‘België leeft, ge voelt het!’  Dat belgië helaas nog steeds leeft hebben we in 2020 allemaal gevoeld.  Toen een gevaarlijk virus vanuit China op ons afkwam weigerde de belgische staat Vlamingen te beschermen: de grenzen en de luchthaven bleven wagenwijd open.  Ook toen het virus al was opgedoken in de skigebieden van Oostenrijk werd door belgië geweigerd de grenzen te sluiten. Volksgezondheid moest wijken voor de dogma’s waarop de liberaal-belgische staat gebaseerd is: open grenzen, vrij verkeer van personen, als onderdeel van zoveel mogelijk immigratie, met als uiteindelijke doel de omvolking. 

Hoe groot de chaos ook wordt, hoeveel Vlamingen ook sterven:  nooit zal de belgische staat van die rampzalige principes afwijken.  Zelfs nu de tweede golf bezig is en een groot aantal faillissementen van winkels en zelfstandigen onafwendbaar wordt, blijft de luchthaven van Zaventem open, en zijn er geen ernstige grenscontroles, waardoor illegalen ons land blijven binnenstromen. 

België is een dodelijke ramp, en steeds meer Vlamingen zien dat in: ze stemmen massaal voor partijen die in hun programma hebben staan dat ze belgië willen afschaffen.  In belgische parlementen heeft dat echter geen enkel effect: de belgische liberale dictatuur is zo ontworpen, dat Vlamingen daar nooit democratisch een verandering kunnen bereiken.  Stemmen voor Kamer of Senaat is zinloos. 

Er gebeurt in 2024 helemaal niks

De enige hoop wordt dan het Vlaams parlement.  In kringen van Vlaams Belang wordt de illusie gekoesterd, dat ‘het’ in 2024 gaat gebeuren, wellicht om kaders en kiezers enthousiast te houden.  Wat dat ‘iets’ is dat gaat gebeuren in 2024, dat komen we helaas niet te weten.  Sommige parlementsleden schrijven zowaar in alle ernst in hun facebookstatus dat Tom Van Grieken dan President van Vlaanderen wordt.  Gelooft iemand dat echt?  Bart De Wever heeft een coalitie NVA-VB de grond ingeboord: de voorzitter-voor-het-leven van N-VA zegt dat hij nog liever met de politiek stopt.  Reactie van het VB: ‘Dat meent hij niet.’  Maar hij meent dat wel: de haat van de N-VA tegen het VB gaat terug op de haat van de oude Volksunie-adepten op het oude Vlaams Blok, dat volgens hen de postjes heeft ‘afgepakt’ waarop zij ‘recht’ hebben.  Maar ook los daarvan is de kloof inderdaad fundamenteel:  Het VB wil de republiek, de N-VA wil postjes.  Het VB wil een Vlaams Vlaanderen, de NVA wil de multikul.  Het VB staat (of stond) voor rechts gezond verstand, de NVA voor transgendertoiletten en een bijzonder actieve homolobby, ook binnen de NVA zelf.  Er is geen ernstige overlapping van beiden voorhanden.  Wie beweert dat dat anders is, houdt zichzelf voor de gek. 

Trouwens, vandaag reeds zou de NVA in tal van steden en gemeenten een coalitie met het VB kunnen vormen, maar de NVA geeft de voorkeur aan elke andere partij, ja zelfs SP.a en Groen.  De oude Volksunie hield destijds in Antwerpen het VB van een historische machtsovername door met welgeteld 1 zetel te gaan deelnemen aan een Monstercoalitie tegen het VB met CD&V, SP.a, Groen en VLD, die de omvolking van Antwerpen onomkeerbaar maakte.  Waarom zou dat in 2024 plots veranderen?  Het zal niet gebeuren.

Is er dan als Vlaming geen hoop meer op vrijheid, op een land om trots op te zijn?  Misschien niet.  Het is opmerkelijk hoeveel bewuste Vlamingen ik hoor en zie emigreren naar landen waar wél nog gezond verstand is, zoals Hongarije. 

Maar misschien is er wél nog hoop, als we de overdreven focus van de voorbije decennia op partijpolitiek verlaten en de blik terug, net als de Vlaamse beweging van oudsher deed, breder richten.  De toekomst van Vlaanderen en het Vlaamse volk wordt niet (alleen) bepaald door politici, maar vooral door wat wij, elke Vlaming apart en groepen van Vlamingen samen, elke dag concreet doen.

In ons aankoopgedrag, in ons mediagebruik, in ons leven kunnen we streven naar een maximaal verlaten van de belgische staat.  Wijs alle propaganda, inclusief Rode Duivels en andere onzin, af;  weiger alles wat niet wettig en legitiem is, waaronder politiecontroles, intimidaties tegen Vlaamse leeuwen, nutteloze regels, pestbelastingen; creëer in en rond uzelf en samen met gelijkgezinden vrijhavens waar Vlaamse mensen vrij kunnen spreken, vrij kunnen denken, vrij kunnen handelen.   

Vanzelf zal dat niet gaan. De belgische ordediensten waren het voorbije jaar al opmerkelijk actief in het rondtoeteren van waarschuwingen voor ‘extreemrechts’, gevolgd door illegale arrestaties (in Mechelen, Kortrijk en Brussel), invallen met getrokken wapens, inbeslagnames, huiszoekingen en illegale hechtenissen in de ijdele hoop valse ‘bekentenissen’ af te dwingen. Ze volgen zo de eis van liberalen als Somers en Van Quickenborne, die nog meer censuur, nog meer staatspropaganda, nog meer staatsgeweld tegen de vrije meningsuiting eisen. Fijn is dat niet, maar het is een aanwijzing dat de Nationalisten die zo geviseerd worden geen ‘marginalen’ zijn, maar wel degelijk relevant bezig zijn.

De liberaal-belgische dictatuur vreest vooral één bepaald inzicht: Dat wij als Vlaming vrij en Vlaams geboren zijn. Wij ontlenen of danken dus geen enkel recht aan de belgische staat, maar hebben het al vanzelf. Wij hebben dus nergens en nooit voor iets ’toestemming’ van de belgische staat nodig. Wij hebben geen ‘staatshervorming’ nodig, de Vlaamse natie waartoe wij behoren bestaat al. Het is vanwege dat inzicht dat vrije Nationalisten zo fanatiek vervolgd worden door hetzes van de linkse leugenpers. Ze doen maar. Laster en leugen houden een volk niet tegen dat vastbesloten is om zijn vrijheid te herwinnen.

Met 3% Vlamingen naar de vrijheid

In de Verenigde Staten gaat men ervan uit, op basis van historische studies, dat slechts 3% van de bevolking van destijds actief betrokken was bij het realiseren van de Amerikaanse onafhankelijkheid van Groot-Brittannië.  Ik denk dat daar veel waarheid in schuilt. 

Als slechts 3% van de Vlamingen – 180.000 mensen – morgen actieve nationalistische kernen vormt in elke gemeente en stad, elkaar terug persoonlijk leert kennen en gaat samenwerken, deelneemt aan grote bijeenkomsten als IJzerwakes en 11 juli-vieringen, de Vlaamsnationale jeugdbeweging steunt, de Vlaamsnationale studentenbeweging steunt, en tenslotte massaal deelneemt aan protesten en acties op straat voor onze Vlaamse vrijheid en onze Vlaamse rechten, dan zal terug een levende Nationalistische beweging groeien die relevant is en impact heeft. 

Rob Verreycken