Laat mij beginnen mij bij de dames te verontschuldigen voor die vieze titel, maar daar heb ik de inspiratie voor opgedaan (met dank) bij het fatsoenlijk opinieweekblad Elsevier van onze noorderburen. Daar blonk boven een fel opiniestuk de vette kop: Een nieuwe vieze man in Europa: België.

In die kritische kolom, die tegenwoordig in een vreemde taal column moet heten, maakt Simon Rozendaal zich grote zorgen over wat hij recht voor de raap bestempelt als een onbezonnen kernuitstap waaraan de regering met de voor die Italiaanse componist beledigende naam Vivaldi, zich onder druk van de fundamentalistische tandem Groen-Ecolo, lijkt te willen wagen. Deze gezaghebbende kolomschrijver die de lezers wordt opgedist als van strekking liberaal, pragmatisch, haalbaar, gezond verstand, voortbouwend op cijfers, wetenschap en ernstig academisch onderzoek, vraagt zich af – let op, ik citeer Simon – ‘wat het qua kernenergie eens zo voorbeeldige en verstandige België bezielt om Tihange en Doel stil te leggen en opnieuw aan de slag te gaan met nog te bouwen gascentrales’. Ik neem er zonder eigen commentaar akte van dat België ooit voorbeeldig en verstandig was.

Ik tast mijn geheugen af om te achterhalen wanneer dat dan wel geweest zou kunnen zijn: misschien in die goeie ouwe tijd toen Belgica nog als de historische benaming voor De Nederlanden in zwang was? ’t Scheldt neemt met instemming over:

“De Belgen waren zo snugger om zeven kerncentrales neer te zetten toen het bouwen daarvan nog goedkoop was. Er staan er vier in Doel en drie in Tihange. In Nederland lagen dergelijke plannen ook klaar maar een kongsi van hippies, kabouters, brandneteltheedrinkers, de beginnende milieubeweging en andere warhoofden heeft dat verijdeld.”

Dat rare kongsi botst een beetje met mijn Nederlands taalgevoel, en daarom zou ik het liever over een kliek of een zootje of een allegaartje hebben, maar ik wil niet moeilijk doen. Dietsers onder elkaar, nietwaar?

Stop, nu even geen taalvitterij, want bij die eens verstandige belgen lijkt nu ook de groene gekte te hebben toegeslagen en twee boegbeelden dringen zich op de voorgrond als vieze mannen, al zijn het allebei vrouwen: Zakia Khattabi van Ecolo en de Vlaamse Tinne Van der Straeten die in Brussel in Franse vermomming ook voor Ecolo verkozen is geraakt en dat zullen ze bij Vivaldi geweten hebben. Nu ze dan toch eindelijk nog eens aan een regering mag meedoen, niét door de stem van de kiezer, maar door de schrik voor de kiezer, ziet zij het opruimen van de kernviezigheid in Tihange en Doel als haar persoonlijke trofee waar zij zich als een pittige pitbul in vastbijt om niet meer los te laten. Als om haar viezigheid gesloopt te krijgen, vijf grote gascenrales vanuit het niets moeten gebouwd worden, dan moet dat maar, vindt tanige Tinne, want het klimaatdoel heiligt de vervuiling. Als je thuis je keuken verbouwt, zit je toch ook een tijd in het stof, klinkt de zuurgroene redenering en dat keukenstof wordt dan vergeleken met het noodzakelijk kwaad van de tijdelijke gasvervuiling.

Een mooie aanwinst voor de Vivaldi-kakofonie die wordt geleid door Meester Van den Broucke in wiens schaduw premier Alexander de populairste lijder mag spelen van de ‘ploeg van elf miljoen’. Kras vind ik wel dat die zevendwergenregering op de gedoogsteun kan teren van de CD&V die uit het Vivaldi-orkest alleen maar gebakken lucht toegeblazen krijgt en denkt dat ze daarmee back to the people kan geraken. Het enige dat het volk – zo zeggen wij dat in de volkstaal, Joachim – van Vivaldi mag, is zich groen en blauw en paars betalen zoals het dat in jaren niet meer heeft ‘mogen’ doen en braafjes knikken als de Meester slijmerig verkondigt dat het voor zijn eigen goed is. Geef toe, het volk van 11 miljoen heeft nog nooit zoveel viezepremiers gehad, om van te houden…