Wacht, eerst even hersenspoelen. Omdat de traditionele politieke partijen als de dood waren voor nieuwe verkiezingen die niks goeds beloofden, staken zij de voeten onder tafel en de koppen bijeen en onder stuwing van de op rechts tot VLD-voorzitter verkozen Egbert Lachaert en de jeugdigste partijvoorzitter van het land Conner die er ook wat van kon, slaagden zeven dwergen erin als op een tikje met een toverstokje, een soort eedverbond van verliezers aaneen te smeden tot een regering die zij de welluidende naam meegaven van Vivaldi. Of het geritsel dat een van de eedgenoten onder de vloer meende waar te nemen, wel eens veroorzaakt had kunnen zijn door Antonio die zich omkeerde in zijn graf, geen een die er aandacht aan gaf.

In benarde virustijden, meenden zij eenparig, had het land nood aan een benarde virusregering en daar hadden de twee grootste partijen van Vlaanderen geen affaire mee. En… u raadt het al, een straf idee van de rijzende ster uit het Waasland conner niet aan ontbreken: wonderdoener Frank Vandenbroucke, niet verkozen maar toch minister. Vival, Vivaldi, Vivaldissimo! Op internet ben ik op zoek getogen naar het onvolprezen lied van Jasperina en dat staat er nog altijd op, met muziek en al, al dateert het van het jaar onzes Heren 1965 toen geen mens, zelfs geen politicus zelfs maar met de idee had durven spelen een regering te willen vormen met een poespas van zeven partijen. En toch zong Jasperina toen dat ze hield van Vivaldi. Straffer nog, avant la lettre, om het eens in de taal van George-Louis Bouchez te zeggen, zong de getalenteerde Jasperina reeds zonder enige schroom: ‘Ik dweep zo met Vivaldi’.

Zij noemde Vivaldi een balsem voor haar oren, al was er toen lang nog geen sprake van de zoetgevooisde Frank VdB en evenmin van Alexander de Croo, met wie hij de leiding van het bont allegaartje moet delen. Haast profetisch klinken mij de woorden van 55 jaar geleden vandaag in de oren: ‘Die troep, dat stel, u kent ze wel, een ramp voor ’t muzikaal gehoor’. Even bijsturen: niet zozeer voor ons gehoor is dat stel een ramp, maar voor ons welzijn in het algemeen en onze portemonnee in het bijzonder. En dat gaat zo maar door bij Jasperina: ‘Het leed is bijna niet te stelpen. De nood is groot. — Het rijk is overrompeld, in diepe smart gedompeld’. Tot daar leek het erop dat Jasperina die – o toeval – net als ik in het jaar ’38 het levenslicht heeft gezien, perfect mijn gedacht over het geval Vivaldi stond uit te zingen, maar in de laatste strofe van haar lied kan ik en wil ik haar niet meer volgen: ‘Dan jubel ik en schaterlach hahaha — o Heer, geef spoedig weer zo’n feest’.

Ten eerste, Jasperien, valt er met politieke rampen niet te lachen, laat staan te schateren en ten tweede is wegens het virus een spoedig feest niet aan de orde. Wat schreef ik, wegens het virus? Dat neem ik bij deze terug: niet wegens het virus is Vivaldi niet vatbaar voor herhaling, maar omdat de grote meerderheid van de Vlaamse burgers waarschijnlijk wel liefhebber is van Vivaldi-muziek, maar kotst van Vivaldi-politiek en Frankweg gezegd: dat zijn twee dingen die omtrent even erg van mekaar verschillen als water en vuur of als hemel en hel of… of… of… nu weet ik het weer: VIVALDI NIET MIJN REGERING!!!!!!