Vanaf het allereerste begin van de presidentiële race was een van Joe Biden’s belangrijkste stellingen over het Amerikaans buitenlands beleid; “Het herstel van de betrekkingen met Europese NAVO-bondgenoten die waren ondermijnd door Donald Trump”. Biden stelde het herstel van de betrekkingen met Europa meer dan eens aan de orde. In het bijzonder zei Biden in een interview met CNN-correspondent Chris Cuomo dat “als Trump wordt herkozen, de NAVO over vier of vijf jaar zal ophouden te bestaan.”

Tijdens een televisiedebat in New Hampshire zei hij dat “Een sterk Bondgenootschap nodig is voor de Verenigde Staten om te voorkomen dat Rusland Oost-Europa beïnvloedt zoals vroeger.” Biden’s zorgen over Trump en de NAVO zijn verre van ongegrond. De zittende president heeft herhaaldelijk de opvattingen van zijn bondgenoten in de wind geslagen. Men kan zich bijvoorbeeld de eenzijdige terugtrekking van de VS uit het Open Skies-verdrag herinneren of het eenzijdige besluit over de vermindering van het Amerikaanse militaire troepen in Duitsland, waarvan de Duitse minister van Defensie het nieuws in de media moest vernemen. Of de overeenkomst van Trump met Polen om het aantal Amerikaanse troepen daar te vergroten. De Polen hebben tevergeefs geprobeerd dit te bereiken binnen het kader van de NAVO onder Obama, maar hebben alleen succes geboekt door Trump te overtuigen tot een voor hem gunstige bilaterale overeenkomst, waarbij het Bondgenootschap werd omzeild.

Als Biden het Amerikaanse presidentschap wint, bestaat de kans dat de Amerikanen in Duitsland blijven, nieuwe militaire faciliteiten worden gebouwd in de Baltische staten en extra eenheden worden ingezet. (Toen hij vicepresident was, was hij een belangrijke lobbyist voor het versterken van de defensiecapaciteiten van de Baltische landen). Bovendien kan Washington dan stoppen met het voortdurend onderhandelen met de Europeanen voor ‘lastenverdeling’. En als Trump blijft, zullen de ideeën van strategische autonomie voor Europa, gepromoot door Emmanuel Macron, sterker worden, en het beleid van Washington om de bilaterale militaire betrekkingen met specifieke Europese landen te versterken, naar het voorbeeld van Polen, aan kracht winnen.

Wie echter de nieuwe president van de Verenigde Staten wordt, zal het strategische probleem van de NAVO niet oplossen. Het grootste probleem van het Bondgenootschap is het collectieve beleid van het blok, gekozen na de Koude Oorlog. Eerder had de organisatie slechts één hoofdvijand: de Sovjetunie, die in de jaren negentig is weggevallen. Om haar bestaan te rechtvaardigen, heeft de NAVO de afgelopen dertig jaar toezeggingen gedaan en probeert ze nu te reageren op iets dat aanvankelijk niet eens in de buurt komt van de competentie van het militaire blok.

Nu beschouwt elke NAVO-bondgenoot zijn eigen problemen als de belangrijkste uitdaging voor het Bondgenootschap en besteedt men de grootste aandacht en middelen om het op te lossen. Warschau en de Baltische hoofdsteden schreeuwen over de Russische dreiging. Parijs eist dat de NAVO de strijd tegen het terrorisme in het Midden-Oosten en Noord-Afrika uitbreidt. Berlijn benadrukt de noodzaak om het nucleaire beleid van de NAVO te hervormen en wapenbeheersingsovereenkomsten te redden. In Denemarken en Noorwegen wordt oprecht aangenomen dat klimaatverandering het grootste probleem van het Bondgenootschap is.

Ankara geeft niets om het bovenstaande – ze zijn van mening dat het blok zou moeten helpen de Koerdische organisaties in Syrië te vernietigen. Er zijn veel verzoeken, maar de NAVO is maar één organisatie. En het is niet uitgerust om terrorisme, klimaatverandering en andere doelen te bestrijden, hoe graag de organisatie het ook wil. Nadat het de taken van totaal verschillende, internationale organisaties op zich heeft genomen, verandert het militaire blok systematisch in een discussieclub voor zeer verschillende en onvergelijkbare belangen. Dit is waar het leiderschap van de Alliantie echt over na zou moeten denken, want je kunt heel lang op alle hazen jagen, maar uiteindelijk zul je geen enkele vangen.