Als ik dit stukje proza aan mijn toetsenbord toevertrouw, is het woensdagochtend 4 november 2020 en de zon schijnt. Gisteravond ben ik op de kwelbuis nog een paar uur blijven kijken én luisteren naar de stuk voor stuk deskundige commentaren over de ‘moeder van alle verkiezingen’ aan de overkant van de wijde waterplas die mijn grootoom Miel zaliger begin twintigste eeuw met schamele pak en zak is overgestoken op zoek naar welvaart die in het (niet zo zoete) Land van Waas voor hem niet haalbaar leek. Omdat de hoeve waar hij het levenslicht had gezien, te schamel was om in de nooddruft van zowel hemzelf als zijn broer te kunnen voorzien, nam de jonge boerenzoon de gewaagde beslissing in Antwerpen op een boot van de Red Star Line te klimmen, het niet-beloofde land van melk en honing tegemoet.

Toen hij over there van de Rode Ster aan wal stapte, stonden daar géén gastvrije burgers met plakkaten Welcome Refugees. Op eigen kracht bereikte hij Wisconsin, maar nadat hij daar een armtierig onderkomen had gevonden, waren zijn problemen niet voorbij. Integendeel, de problemen begonnen pas en het sprookje met rode ster van het land met onbegrensde mogelijkheden leek een kaartenhuisje dat op een kuchje in mekaar dwarrelde. Anders gezegd: Nonkel Miel zag sneeuw, zwarte sneeuw. Het Beloofde Land hield zijn beloftes niet of waren die beloftes niks meer dan hersenspinsels? Na jaren ontgoocheling, zag de jonge Vlaamse boerenzoon het ginds niet meer zitten en nam zich voor terug te varen naar het land waar hij vandaan gekomen was. Helaas, toen was het Avondland verscheurd in wat als de Grote Oorlog de geschiedenis in zou gaan en voor Nonkel Miel was er voorlopig geen weg meer terug. Hij is dus in Wisconsin gebleven en heeft zich noodgedwongen met zwaar labeur een staat van welvaart weten te verwerven en een vrouw en een kroostrijk gezin.

Op zijn oude dag en na de dood van zijn vrouw, is het heimwee hem toch te machtig geworden en is hij weergekeerd naar zijn geboortedorp, waar hij vredig ingeslapen is. Had hij de huidige stembusslag in zijn tweede vaderland nog kunnen meemaken, hij had zeker het stopwoord uitgeroepen dat hij placht te gebruiken als hij ergens over verwonderd of geërgerd was: Holly man! Zou de brave man zich aan de huidige stembusgang in de VS geërgerd hebben indien hij nog in onder ons was? Ik weet het niet, maar de ergernis van de journalisten die van minuut tot minuut verslag deden van de slag om het Witte Huis, was wél duidelijk waarneembaar en zou in deze Shakespeariaanse vingerwijzing samengevat kunnen worden: Something is rotten in the state of Denmark. Maak daar the state of Trump van en je hebt meteen vier jaar journalistiek over de VSA en het democratisch gehalte van de republikeinse regering samengebald. Merkwaardig toch als je weet in welk apenland die dagelijkse kritiek wordt gespuid. Die genadeloze kritiek komt uit een land waar democratie tot het arsenaal van geslaagde belgenmoppen behoort. Die regeringsvorm zou voor Tijl Uilenspiegel een onuitputtelijke bron van inspiratie zijn geweest.

Een democratie met regeringen die worden bekonkeld met zeven stellen van niks dan verliezers, die zich zomaar het recht toeëigenen een volk te vertegenwoordigen dat zij daarover niet democratisch geraadpleegd hebben, al heeft dat volk democratisch gekozen voor twee partijen die samen ei zo na de helft van het Vlaamse volk vertegenwoordigen. Een democratie die met gulle vrijgevigheid vette postjes uitdeelt aan politici voor wie de Vlamingen niet konden kiezen en dus uiteraard ook niet gekozen hebben. Something rotten in the state of Trump? Maak er maar De Croo van, zet feniks Vandenbroucke ernaast en stuur de foto meteen op naar het Pentagon ter illustratie van wat DEMOCRATIE niét is.