Wie op zijn kijkkast (of mag ik het een kwelbuis noemen?) de aangebeden Rode Duivels wou zien winnen tegen de Denen, moest eerst – vòòr aanvang van de wedstrijd – het pakkende beeld ondergaan van ’Duivels’ die, solidair met de Deense tegenstanders, de sportieve knie bogen ter ere van de aan drugs bezweken Amerikaanse wereldster George Floyd. Dat de man een zwarte huid had, maakte het haast vanzelfsprekend dat hij gestorven was aan overdadig (wit) politiegeweld. Dat hij tevens kon terugblikken op een strafblad – om het met een typisch Antwerpse volksuitdrukking te zeggen – van hier tot in Tokio, geldt als een te verwaarlozen detail dat de diepe en wereldwijde treurnis met de daarmee gepaard gaande winkelplunderingen, autovernielingen, brandstichtingen en meer van dat gerechtvaardigde vandalisme, niet mocht drukken.

Omdat enig gevoel voor sarcasme en ironie mij niet vreemd is, wens ik dus de Rode Duivels, met Lukaku mooi in de schijnwerper, geluk te wensen met de geslaagde demonstratie van de soepelheid hunner kniegewrichten. Net als de Deense sportievelingen, deden onze (alhoewel…) Rode Duivels, die binnenkort wel Red Devils zullen genoemd worden omdat dit voor hun nederlandsonkundige bondscoach wat makkelijker op de tong ligt, die kniebuiging spontaan en zonder de minste druk van hogerhand of van buitenaf of zoiets. Ligt nogal voor de hand, hoor ik de lezer haast hardop denken, maar hola.

Vanuit mijn tweede vaderland Zuid-Afrika bereikt mij het nieuws dat de minister van sport, kunst en cultuur daar minder democratisch over denkt. Die bewindsman, Nathi Mthethwa, had zich danig geërgerd aan het volgens hem misplaatste gedrag van Zuid-Afrikaanse rugbyspelers in het Verenigd Koninkrijk. Als verantwoordelijke minister vond hij het absoluut niet kunnen dat de acht rugbyspelers van de Zuid-Afrikaanse club Sale Sharks het vertikt hadden te knielen uit solidariteit met Black Lives Matter (BLM). De minister had op TV gezien dat de Sharks alle acht waren blijven rechtstaan terwijl Engelse spelers van de Britse Harlequins wél door de knieën waren gegaan en hij vond dat gedrag onaanvaardbaar. Hij had onmiddellijk contact opgenomen met de Zuid-Afrikaanse rugbyfederatie en daar eens ferm zijn ongenoegen doen blijken.

Al willen wij de wagen niet voor de paarden spannen, was hij tekeergegaan, maar als Zuid-Afrikaanse sporters in Engeland niet willen knielen ter ondersteuning van de BLM-beweging, dan willen wij graag weten wat hier aan de hand is en wat de houding van SA Rugby in deze kwestie is.

Volledigheidshalve dient hierbij te worden vermeld dat de acht ‘schuldigen’ allemaal, zonder uitzondering, een duidelijk standpunt tegen racisme hadden ingenomen door op het veld en op TV te verschijnen met een T-hemd waarop de duidelijke boodschap te lezen stond: “Rugby Against Racism” (Rugby Tegen Racisme). Niet genoeg, meent de niet erg sportieve minister van sport, volgens wie Zuid-Afrikaanse sporters altijd en overal de knie te buigen hebben voor BLM.

Hij botst daarbij wel op duidelijke weerstand van de mensenrechtenbeweging AfriForum die zijn optreden ronduit dictatoriaal noemt en hem stoutweg onder de neus wrijft dat de marxisten van BLM een heel andere agenda op het oog hebben dan strijd tegen racisme. Volgens Jan Bosman, hoofdsecretaris van de Afrikanerbond, verstaat de minister duidelijk niet de Zuid-Afrikaanse Grondwet, waarin het recht op vrije mening voor alle burgers nadrukkelijk wordt gewaarborgd en dus ook voor de rugbyspelers die vrij mogen kiezen aan welke actie zij willen meedoen en op welke manier zij dat willen.