5 jaar na de aanslagen in Parijs

Gisteren is in Parijs, voor het speciale assisenhof, het proces over de aanslagen op ‘Charlie Hebdo’ en ‘Hyper Cacher’ begonnen. Veertien beklaagden – drie zullen bij verstek berecht worden – zullen op de beklaagdenbank postvatten. Zoals zo vaak in terrorismeprocessen, zijn het de kleinere garnalen die er zich zullen moeten verantwoorden. De gebroeders Kouachi en Amedy Coulibaly, de uitvoerders van de bloedbaden, werden immers – gelukkig maar – naar hun 72 maagden gekatapulteerd. De grote afwezige in het proces is, de ideologie die ertoe heeft geleid, de middeleeuwse haatgodsdienst, de islam.

De feiten nog eens op een rijtje

We zijn woensdag 7 januari 2015 om 11.30 uur, wanneer er in de rue Nicolas Appart in Parijs, twee zwaarbewapende islamieten de redactie van Charlie Hebdo binnenvallen en iedereen die aanwezig is afslachten. De gebroeders Kouachi schieten 11 mensen dood, waaronder de meeste kopstukken van het satirische blad.

Nog geen 24 uur later wordt Clarissa Jean-Philippe, een 26-jarige gemeentelijke politieagente, midden op straat in Montrouge (Hauts-de-Seine) doodgeschoten door de neger Amedy Coulibaly, een familielid van de gebroeders Kouachi. De volgende dag valt diezelfde Coulibaly de Hyper Cacher-winkel aan de Porte de Vincennes binnen, waar hij vier onschuldige, joodse mensen neerknalt, vooraleer ook hij door de politie wordt omgelegd.

Aanslagen november 2015

De aanslagen in Parijs van november 2015 omvatten een zestal terroristische aanslagen in de avond en nacht van vrijdag 13 november 2015. Bij die slachtpartijen vielen 130 doden en 413 gewonden. Een getuige die de Bataclan overleefde verwoordde het als volgt: “Overal zag ik gewonde mensen liggen, maar ook dode lichamen. Overal was er bloed. Mensen kropen over elkaar heen. Ik heb eerst nog een paar minuten op de grond gelegen. Ik zag de daders bij de ingang staan en dacht: hier komen we nooit levend uit”.

Van de acht islambeulen, waaronder twee ‘Belgen’, kwamen er zes om door eigen toedoen, een zevende door een politiekogel en de achtste vluchtte. Het proces, dat aanvankelijk in 2020 werd geagendeerd , zal naar verwachting in 2021 beginnen. Er staan zes maanden van hoorzittingen op het programma. Er zijn meer dan 2.000 burgerlijke partijen bij betrokken, en 13 verdachten zullen zich in het beklaagdenbankje bevinden, waaronder Salah Abdelslam, maar ook twaalf anderen die aangeklaagd zijn voor medeplichtigheid of logistieke steun.

‘Niet voor de camera’s’

Net nu het proces van Charlie Hebdo van start gaat, brengt Patrick Jardin zijn boek, ‘Pas devant les caméras’, uit. Patrick Jardin is de vader van Nathalie, een meisje dat op 13 november 2015 in de Bataclan werd vermoord. In tegenstelling tot vele anderen, hebben teddyberen, kaarsen, witte ballonnen en andere stille marsen op hem geen vat. Hij wil er alles doen om zijn landgenoten wakker te schudden. Zijn levensdoel bestaat er voortaan uit om de islam in al zijn aspecten te bestrijden om alzo nieuwe tragedies te voorkomen.

“Niet voor de camera’s” zijn de verbijsterende woorden die Manuel Valls, toenmalig premier, tegen Patrick Jardin zei toen hij hem verantwoordelijk stelde voor de toestand in Frankrijk. Later verklaarde Patrick Jardin daarover: “Ik had mijn vuist in zijn gezicht willen slaan!” Sinds hij zijn afkeer voor de islam en de waanzinnige migratiepolitiek te kennen gaf, staat Jardin als staatsgevaarlijk(Fiche S) geboekt.

Patrick heeft al zijn ervaringen nu in een boek neergeschreven. De titel verwijst naar de woorden van Valls: “Pas devant les caméras”. Dit boek is een kreet van woede, de kreet van een vader van wie zijn dochter werd ontnomen. Woede tegen de barbaarse islam, maar ook woede tegen de lafheid van politici die zich niet tegen de islamisering van Frankrijk hebben verzet. Patrick Jardin heeft, naar eigen zeggen, niets meer te verliezen en slechts één doel: het voorkomen van nieuwe tragedies waarbij onschuldige slachtoffers zoals zijn dochter Nathalie zouden verdwijnen.

—-

Uitgerekend vandaag verscheen een peiling (IFOB) waaruit blijkt dat 18% (26% bij de jongeren) van de moslims die aanslagen niet willen afkeuren. Een getal dat kan tellen, maar waarvoor het regime en de leugenpers, wellicht hun schouders zullen ophalen.