“’n Pa van Pretoria is as ’n held bestempel”. Zo begint journaliste Christel Cornelissen haar artikel over het zoveelste drama dat zich in de prille ochtenduren van donderdag 20 augustus 2020 heeft afgespeeld in een ‘kleinhoeve’ bij Centurion, een voorstad van Pretoria die vroeger Verwoerdburg heette. Voor wie niet zo goed vertrouwd is met de politiek in het ‘nieuwe Zuid-Afrika’ van na 1994, die politiek streeft ernaar zoveel mogelijk benamingen die herinneren aan personen, monumenten of gebeurtenissen uit
het ‘witte’ verleden, de zogenaamde apartheidstijd, te vervangen door ‘politiek correcte’ namen die beter passen bij het democratisch bestel waarmee de republiek sinds april 1994 gezegend is. Of klinkt dat verleden deelwoord gezegend wat overdreven voor een land waar volgens officiële statistieken gemiddeld 58 moorden per dag worden begaan, die vraag laat ik gemakshalve even onbeantwoord.

Terug naar die pa op zijn kleinhoeve. Werner de Bruin (33) had blijkbaar nog laat TV gekeken, want zijn levensgezellin en de twee kinderen van drie en acht jaar waren al een tijd naar bed toen hij buiten ‘geraas’ hoorde. Toen hij om halftwee bij de voordeur kwam, bleek een ongewenste bezoeker net aan een poging tot inbraak te zijn begonnen. Bekommerd om zijn slapende huisgenoten, poogde Werner dat uit alle macht te beletten. Door de worsteling die ontstond toen hij de indringer probeerde buiten te schoppen, waren zijn gezellin Charlotte en de kinderen klaar wakker geschoten. Charlotte gilde dat hij de veiligheidsdeur dicht moest proberen te krijgen en ook de doodsbange kinderen krijsten hysterisch. De meest nabije huizen stonden 80 m verder, maar daar bleek niemand thuis te zijn. Er kwam in elk geval geen reactie op de hulpkreten. Toch gaf Charlotte niet op en op den duur kreeg zij een buurman te pakken, een ambtenaar die bij de politie werkte. In haar wanhoop had zij ook haar broer gebeld, maar die man woonde in de Westkaap. Voor wie van Zuid-Afrika en zijn afstanden geen weet heeft, dat is zo’n slordige 1.800 km van Pretoria.

Ik hoorde de kinderen huilen en kon niks doen, verklaarde broer Michaël achteraf: ‘Dit waren de
ergste 20 seconden uit mijn leven’. Toen plots de verbinding werd verbroken, vreesde hij het ergste. Zijn vrees was terecht, want de laffe inbrekers waren met drie en een van hen had de dappere Werner de Bruin door het venster getroffen met een schot dat dodelijk bleek te zijn. De ongelukkige sleepte zich nog tot in de slaapkamer van de kinderen en zakte daar in elkaar. Toen de bandieten de sirenes van de politie hoorden, gingen zij er als bange wezels vandoor met hun povere ‘buit’ van twee selfone (GSM’s).

Dat zij aan niks anders hadden geraakt, was voor een van de lezers die met ontzetting op het nieuws hebben gereageerd, een bewijs te over was dat het bij die niet aflatende plaasaanvalle niet om diefstal gaat, maar wel degelijk om pure moordaanslagen met voorbedachten rade op een hard werkende gemeenschap die er nochtans voor zorgt dat meer dan vijf miljoen Zuid-Afrikanen brood en rijst en andere levensnoodzakelijke spijzen op tafel krijgen, al zijn er misschien wel die denken dat zij daarvoor tegen Spar of Pick’n Pay baie dankie moeten zeggen.

De broer van Charlotte getuigde: ‘Werner was ’n wonderlike pa en hy was ’n baie goeie vriend vir my suster. Ons hele familie sal hom ewig dankbaar wees dat hy sy lewe gegee het om die aanvallers te probeer weghou.”  Charlotte, die zeven jaar in goeie harmonie met Werner samen heeft gewoond, is bij
haar dochter ingetrokken en zal nooit meer terugkeren naar de kleinhoeve waar zij wellicht aan de dood ontsnapt is dank zij de politieambtenaar die zij op het nippertje nog had kunnen alarmeren. Het is maar een van de 58 drama’s die zich volgens koele statistieken op een doordeweeks etmaal in de regenboognatie afspelen. In dat weidse land met een oppervlakte van 37X het onregeerbare land dat wij het onze mogen (nee, moéten) noemen, zou iedereen een plek onder de weldadige zon moeten kunnen vinden.

Zolang echter de kleuren van de door Mandela uitgevonden regenboog vertroebeld blijven door racistische oprispingen die volgens ‘zwart’ het monopolie zijn van ‘wit’ en dat zogezegde monopolie in de praktijk wordt tegengesproken door zwarte leiders die het zich veroorloven racistische haatliederen te zingen als Kill the Boers en One Setler,  one bullet (Dood de Boeren – Een kolonist, een kogel), hebben die gastvrije en heel hard werkende boeren tussen de Atlantische en de Indische Oceaan alle reden om hun toekomst en die van hun kinderen en kleinkinderen heel zwart tegemoet te zien. Zoiets zal je in onze (?) leugenmedia evenwel nooit en nergens te lezen of te horen krijgen…