Wie de (Noord-)Nederlandse pers leest en naar NPO-programma’s kijkt, zou het moeten gaan geloven. Als je vroeger als rapper bekend was, wou dat zeggen dat je minder traag was dan anderen, maar in het hedendaagse jargon heeft rapper niks meer met snelheid te maken. Wie in wil zijn, moet rapper trouwens op z’n Angelsaksisch uitspreken als repper en ermee leren leven dat dit recente geluidsfenomeen de erg brave protestsongs van vroegere generaties in de ether met heel wat decibels heeft weten te overschreeuwen. Niet alleen met decibels trouwens, maar ook en vooral met straffe agressiviteit die in hun gedachtegang moet doorgaan voor volkomen verantwoorde kritiek op een van racisme doordrenkte witte machomannenmaatschappij.

De hooghartige zelfverzekerdheid waarmee zij die volkomen foute maatschappij de les menen te mogen (moeten) spellen, stuit niet weinig ‘normale’ mensen tegen de borst, wat precies hun bedoeling is. Omdat zij daarbij groot lawaai maken, hebben zij groot gelijk. Hoe groter het gerap, hoe groter hun gelijk of hoor je niet goed? Dat soort bedenkingen schoten mij te binnen na lezing van een aantal zinnige bespiegelingen in de Nederlandse ‘De Nieuwe Standaard’ (DDS). Geniet met mij mee van wat ene Typhoon (een schuilnaam, mag ik aannemen?) zoal te rappen wist in het ooit veelbekeken NPO-programma Zomergasten.

De man kreeg daar alle ruimte om zich te ontlasten van de rotzooi dat onze samenleving door en door rot is en dergelijke nonsens. Hij bleek last te ondervinden van zijn ademhaling, want de lucht die hij moet inademen, zit volgens hem vol ‘institutioneel racisme’. Gelukkig voor hem, heeft de rapper medestrijders tegen dat verdomde racisme en die medestrijders worden geacht de intellectuele elites van morgen te zijn, daartoe geschoold op de universiteiten. Wereldwijd, maar toch vooral in de Verenigde Staten van Amerika en van die onmens die Donald Trump heet. Daar woedt volgens dwarsschrijver Frits Bosch, onder het vaandel van Black Lives Matter (BLM), volop een rassenstrijd tussen wit en zwart, white privilege en wokeness.

BLM, in mijn geliefde Zuid-Afrika door de boeren, om het met een door Frits Bosch gebruikte woordvondst te zeggen, verbijzonderd als Boer Lives Matter, eigent zich een ideologie toe die voortvloeit uit de Critical Race Theory (CRT) die op Amerikaanse universiteiten onderwezen wordt. Hij noemt het een neomarxistische theorie die rassenstrijd idealiseert. Het marxisme van grondlegger Marx propageerde wel de klassenstrijd, maar de BLM-ers (spreek uit Bee El emmers) zijn neomarxisten en leggen bijgevolg neo-accenten. Een mens zou verwachten dat de Amerikaanse zwarten zich zouden spiegelen aan de gedreven activist Martin Luther King, die géén marxist was, maar King wordt door nog maar door bitter weinig zwarten gevolgd, laat staan door universitairen. Die zweren bij CRT en verwerpen elke notie van vooruitgang. Ze beoordelen iedereen per ras en elke actie heel simpel als racistisch of antiracistisch.

Zijzelf, de arme zwarten, worden vanzelfsprekend achtergesteld en onderdrukt en dergelijke verderfelijke misvatting wordt massaal verspreid naar de universiteiten en naar het dagelijks leven, inbegrepen het bedrijfsleven als veronderstelde stimulator van de economie. Dat marxistisch verderf is, meent Bosch, van de VS op Nederland overgeslagen. Beseft de Nederlandse ‘kudde’ wel hoe gevaarlijk dat Marxisme wel is? Frits Bosch noemt die verderfelijke ideologie gevaarlijker dan nazisme. Het heeft de moord op miljoenen mensen op zijn geweten. Frits Bosch besluit: ‘Marx is niet dood, hij leeft! We gaan dansend ten onder’. Uiteraard verwijst hij naar de ondergang van de Titanic, maar op dié boot speelde het orkest nog wel ‘Nader bij U, mijn God, U naderbij’. Waar is de tijd?…