Er bereikte ons zopas het droeve nieuws dat Xavier Buisseret, oud-leider van de VMO, overleden is.  Geboren in 1941 werd hij 79 jaar.

De VMO werd opgericht in de woelige jaren na de Tweede Wereldoorlog, toen het Belgische regime met de repressie probeerde de Vlaamse beweging uit te schakelen.  De nationalisten probeerden echter met de Volksunie terug een beweging voor Vlaamse rechten op te starten.  De bijeenkomsten van die jonge VU werden door weerstanders en communisten uit elkaar geslagen; de potige militanten van de VMO maakten daar een einde aan.

Begin jaren ’70 ontbond de VMO zichzelf, maar een deel ging verder en vormde de ‘nieuwe VMO’.  De bekendste leider werd Bert Eriksson.  Xavier Buisseret werd actief in de organisatie vanaf 1960.  Deze VMO ging enthousiast de strijd aan tegen de landverraders die zich toen toonden: de Mei ’68ers en de communisten van AMADA (nu PVDA).  In regelrechte veldslagen op straat in Antwerpen en Leuven werd de communisten het recht ontzegd de straat voor zich alleen te claimen.  Ook in de Voerstreek werd de strijd voor het behoud van het gebied bij Vlaanderen met succes gevoerd.  Xavier leidde de VMO van 1974 tot 1977.

Xavier Buisseret maakte deel uit van de groep VMO’ers die in 1973 het lichaam van de grote Vlaamsnationale voorman Cyriel Verschaeve ophaalden in Oostenrijk, en een laatste rustplaats gaven in Vlaamse grond, ook al wilde het regime dat verhinderen.

In 1977 stichtte Xavier mee de Vlaams-Nationale Partij, de voorloper van het latere Vlaams Blok.  In Antwerpen bouwde hij een secretariaat uit in de Van Maerlantstraat, dat nog steeds bestaat, met de groep ‘Jongeren Aktief’.  Zij vormden één van de harde kernen van de VB-propagandaploegen doorheen de jaren ’80 en ’90.   Met de beroemde ‘blauwe camionette’ plakten hij en zijn ploeg tienduizenden affiches.  En als de communisten probeerden een optocht of een congres van het VB te verhinderen, dan stond Xavier met zijn mannen op de eerste rij om dat te verhinderen.

Xavier sprak als taxichauffeur de taal van het volk, en was met zijn brede postuur en fysieke moed een uitstekende militantenleider.  Hij was niet de man van de grote toespraken of parlementaire activiteiten, maar van de actie en de daad.  Hij was een mens, en dus geen heilige, maar ook toen zijn partijpolitieke activiteit verminderde bleef Xavier trouw aan de idealen waarin hij steeds had geloofd.  Jeugdbeweging, studentenbeweging, militanten, oud-strijders: niemand deed ooit tevergeefs een beroep op zijn steun en hulp.

De Redactie van REACTNIEUWS biedt zijn weduwe en kinderen haar oprechte deelneming aan.