‘Zeg niet te gauw ’t is weer een vrouw’: Zuidafrikaanse schiet overvaller neer

Een volksgezegde dat door kroeglopers (in Vlaanderen heeft men het graag over tooghangers) nogal eens over mannelijke lippen rolt als het over dames achter het stuur gaat. Een enkele keer wil het ‘sterke geslacht’ daarmee ook wel doen uitschijnen dat dames tot het zwakke geslacht behoren. Onthouden wij, mannen, ook niet graag dat korte gedicht van de Zuid-Afrikaanse dichter Jan Celliers: ‘Ek hou van ’n man wat sy man staan, ’n oog wat nie wyk, wat ’n bars kan kyk’? En laat ik nu net uit Zuid-Afrika dat bericht te lezen krijgen over… een vrouw die haar man kan staan.

Dat bericht brengt mij meteen weer bij de barre werkelijkheid van de niet aflatende plaasaanvalle in mijn tweede vaderland. Het verhaal speelde zich op vrijdagavond 30 november af op een eenzame boerderij bij Jeffreysbaai in de Oost-Kaap. Rond 20.30 uur zat op haar kantoor naast de boerderij de boerin nog wat kantoorwerk af te maken toen zij buiten geluiden hoorde. Eerst dacht zij dat het haar man was, maar al gauw werd het maar al te duidelijk dat zij zich vergist had, want plots zag zij door het raam twee mannen opdoemen die duidelijk niet waren gekomen voor een vriendschapsbezoek. De ene had in zijn hand een vuurwapen en de andere een schroevendraaier.

Aan de duistere bedoelingen van de schoften hoefde zij niet lang te twijfelen, want die met zijn vuurwapen begon meteen door het venster op haar los te branden. Het raam werd met stenen aan diggelen gegooid, tot de boef met de schroevendraaier plaats genoeg had om erdoor te kruipen en de vrouw een aantal steken in het hoofd toe te brengen. Waarschijnlijk had hij er geen flauw benul van met welk soort vrouw hij te doen had, want de kranige boerin vocht onverschrokken terug. Zij schoot haar belager in het bovenlijf, wat blijkbaar volstond om zijn handlanger op de vlucht te jagen. Hoog tijd voor de moedige vrouw om haar man op te bellen, zodat die in allerijl de hulpdiensten kon oproepen.

Hun veertienjarige dochter Marlene stond intussen duizend angsten uit, omdat zij in een nabije kamer het schot had gehoord en voor haar ma het ergste vreesde. Gelukkig had die het er goed van afgebracht. In elk geval stukken beter dan de door haar getroffen rover die onder politiebewaking naar een ziekenhuis werd gebracht. Om van de schotwonde en de schrik te bekomen zou hij daar, naar verluidt, wel een paar weken moeten (mogen?) revalideren. Daarna zal hij zich moeten verantwoorden voor het Landdroshof van Humansdorp aan de Indische Oceaan. De politie liet alvast weten dat zij was beginnen te zoeken naar de andere invaller. Als die gevonden wordt, wat bij plaasaanvalle meer niet dan wel het geval is, zullen de twee terechtstaan voor poging tot moord en poging tot huisbraak. Let vooral op dat herhaalde woord ‘poging’, alsof het misdadige opzet er nog niet vingerdik genoeg op lag.

Het zal de lezers wellicht niet verbazen dat ik mij, bij het lezen van dit relaas, dat in het hedendaagse Zuid-Afrika door de stroomlijnmedia wordt genegeerd als gold het niet meer dan een fait-divers, in gemoede heb afgevraagd wat er met die eenzame dame op haar afgelegen kantoor zou kunnen gebeurd zijn indien zij geen vuurwapen binnen handbereik had gehad en er metterdaad gebruik van had weten te maken. Was er dan weer een wit kruis bijgezet bij die ongeveer 3.400 die er nu al staan langs de snelweg van Pietersburg naar Pretoria, bij Potgietersrus? Net als de Zuid-Afrikaanse media en de Zuid-Afrikaanse regering, zal het de Westerse stroomlijnmedia worst wezen. Als gold het een fait-divers dat zich elke week afspeelt, ver van het bed waarin ze daar niet van wakker plegen te liggen.

Kan die onbestaande berichtgeving misschien te maken hebben met de dag waarop het fait-divers zich afspeelde, namelijk black friday, dag waarop alles goedkoop is en dus ook de journalistiek? Neen, laat ik niet afdwalen in cynisme, want dit artikel had ik bedoeld als een welgemeend saluut aan de dappere vrouwen in deze moderne wereld die bulkt van egoïsme en onverschilligheid. Ter attentie van lezers die zich een idee willen vormen van die wereld in het Zuid-Afrika van het jaar 2019, besluit ik deze bijdrage met drie gulden regels die een door de wol geverfde lezer als commentaar onder het verhaal zette van die ‘vrouw die haar man kan staan’.

Zelf noemt de man het ‘regels voor overleving in het nieuwe ‘democratische’ Zuid-Afrika’:

1. Bezit een vuurwapen.

2. Heb het bij de hand.

3. WEET hoe je het kan gebruiken.

Ver van mijn bed, hoor ik de lezer denken, maar… hoe lang nog?