Tot op vandaag kan je in Spanje nabij Madrid de mooie ‘Vallee de los Caidos’, de vallei van de gevallenen, bezoeken.  Daar ligt het lichaam van de Spaanse oud-President Franco begraven, de held die in Spanje de oorlog tegen het communisme won;  hij werd er als teken van verzoening tussen de Spanjaarden begraven samen met de lichamen van gevallenen van beide kampen tijdens de Spaanse Burgeroorlog (1936-1939).  Maar het opkloppen van haatgevoelens, verdeeldheid en schuldcomplexen over lang voorbije conflicten is een onderdeel van de politieke strategie van links: daarom heeft de regering van de Spaanse socialisten en Catalaanse nationalisten besloten, het graf van Franco te schenden, het open te breken, te sollen met de overblijfselen, en ze te verplaatsen.  Rechts Spanje reageert boos, de (extreem)linkse Catalanen juichen.

Spanje zit politiek in een volledige impasse.  Verkiezingen volgen elkaar op.  Na de verkiezingen van april 2019, waarbij het rechtse VOX doorbrak, werd in juni 2019 iets in elkaar geknutseld tussen socialisten en extreem-linksen, maar dat boeltje zakte in elkaar, waardoor de Spanjaarden binnenkort alweer moeten gaan stemmen.  Ook de Catalaanse linkse nationalisten trokken hun steun voor een linkse Spaanse regering intussen in.  Maar dat weerhoudt er links Spanje én Catalonië niet van, zich te focussen op de uitvoering van een eerder genomen beslissing in een symboolkwestie: de schending van het graf van President Franco.

Een grote meerderheid van de Spanjaarden heeft daar helemaal geen zin in. De gewone Spanjaard ziet President Franco als een groot staatsman, die Spanje gered heeft van de communistische en antikatholieke terreur, en die daarna zijn land uit de Tweede Wereldoorlog hield en ijverde voor nationale verzoening.  De linkse Catalaanse nationalisten stellen daar een zelfvernietigende schuldkultuur tegenover, waarbij elke Spanjaard zich eeuwig ‘schuldig’ zou moeten voelen voor de ‘misdaden’ die door de stoute Franco en al zijn miljoenen Spaanse én Catalaanse medestanders zouden begaan zijn. Waar zo’n ‘schuldcultuur’ toe leidt, kan men in Duitsland zien: de morele dictatuur van links, gevolgd door zelfhaat, zelfvernietiging, open grenzen en volksvervanging.

Als stap in die richting gaat Spaans links, met de zegen van de Catalaanse nationalisten, het graf van Franco in de prachtige Valle de los Caidos nu schenden en ontheiligen.  De gevolgen laten zich raden.  De volkswoede bij de gewone rechtse Spanjaard zal nog toenemen.  De score van het nationalistische rechtse VOX bij de volgende verkiezingen zal nog toenemen.  De Catalanen steken zo de vinger in hun eigen oog, want elke bereidheid tot overleg in Madrid zal daardoor nog minder worden.

De rechtse Vlaamsnationalisten die weer willen gaan betogen voor de ‘arme Catalanen’ doen er dus goed aan, zich eens te bezinnen.  Want de Catalanen willen niet enkel onafhankelijk zijn, ze willen ook de Spaanse Burgeroorlog alsnog winnen, en dus het trotse Spanje moreel vernietigen, net zoals links eerder Duitsland vernietigd heeft.  De Catalaanse nationalisten zijn daarvoor elke dag actief: met grote spandoeken ‘Refugees welcome’ aan de stadhuizen, met massabetogingen voor open grenzen in de straten van Barcelona, met een staande ovatie en hulde in het Catalaanse parlement voor Carola Rackete, de kapitein van een mensensmokkelschip dat de Italiaanse kustwacht ramde en moordenaars en verkrachters in Europa bracht.

De terechte drang naar Vlaamse onafhankelijkheid doet vele Vlaamsnationalisten misschien té snel sympathiseren met iedereen die waar ook ter wereld ‘onafhankelijkheid’ roept.  Willen we een sterk Spanje dat zijn grenzen bewaakt, of een extreemlinks onafhankelijk Catalonië dat een zelfverklaarde toegangspoort is voor de zwart-Afrikaanse invasie die door alle demografen voorspeld wordt?  Zeker Vlaams Belang’ers mogen zich daarover toch eens bezinnen – temeer daar elke Catalaanse nationalist openlijk spuwt op het VB.