120 asielzoekers pal in het centrum van Beveren, nieuwe onderkomens voor asielzoekers in Leopoldsburg, zogezegd ’tijdelijke’ asielcentra die overal open blijven of zelfs uitbreiden:  ook al beweert de leugenpers dat de asielcrisis ‘verminderd is’ of ‘onder controle is’, in werkelijkheid blijft de vloedgolf onstuitbaar dag na dag doorgaan.  De cijfers zijn verbijsterend:  in amper tien jaar tijd leverde België een officiële erkenning af voor maar liefst 79.150 nieuwe asielzoekers.  En het tempo wordt steeds groter:  ‘slechts’  23.325 nieuwe asielzoekers werden erkend in de vijf jaar van 2009 tot en met 2013, maar in de laatste vijf jaar van 2014-2018 werden dat er liefst 56000.  Dat is meer dan het dubbele.  De asielinvasie gaat dus steeds sneller.

Van alle erkenningen van asielzoekers in de totale Europese Unie worden 3,6% van het totale aantal erkend in België.  En dat terwijl België met amper 11 miljoen inwoners slechts goed is voor 2,2% van het aantal inwoners van de EU.  Door zijn lakse erkenningsbeleid laat België dus verder de deur wagenwijd open staan – en worden we verder overspoeld.

In de periode van tien jaar vanaf 2009 tot en met 2018 werd de EU bestormd door miljoenen vreemdelingen.  De Schengen-belofte van vervanging van de binnengrens door een strakkere buitengrens is een grove leugen van de linkse elite gebleken.  Grenscontrole wordt door het Europese Mensenrechtenhof gesaboteerd, uitwijzen van illegalen wordt door EU-sanctieprocedures onmogelijk gemaakt; en intussen draait de erkenningsmachine laks op volle toeren.  In de EU werden in die tien jaar maar liefst 2.179.370 vreemdelingen officieel erkend als asielzoeker.  De door de EU-elite gewenste omvolking gaat dus door.

In die lakse erkenningsmachine draait ook België op volle toeren.  Erkende België in 2009 nog 2905 asielzoekers, dan steeg dat cijfer onder de regering-Di Rupo van 5075 in 2011 naar 8045 in 2014.  Maar pas onder de regering-Michel met de N-VA en Theo Francken gingen de sluizen helemaal open.  In het eerste jaar van die regering in 2015 waren het er al 10475, in 2016 zelfs 15045, in 2017 nog 12585 en in 2019 alweer 9675.  Dat is elk jaar steeds fors méér dan onder Di Rupo!

Ligt de huidige asielinvasie dus aan Maggie De Block, of aan Theo Francken, of daarvoor terug aan Maggie De Block?  De vaststelling dringt zich op: hoegenaamd niet.  Zij zijn de gevangenen van het slechte EU-beleid, van de sabotage door Europese rechters via mensenrechtenverdragen, van de leugens van het Schengen-verdrag.  Wat gepruts in de marge, zoals N-VA nu voorstelt met het wat ‘beperken van de toegang tot de sociale zekerheid voor nieuwkomers’, zal daaraan niets meer veranderen.  Om deze ramp te keren zijn harde beslissingen nodig:  uit de EU stappen, zoals Groot-Brittannië terecht doet,  het mensenrechtenverdrag opzeggen, zoals in dat verdrag mogelijk en voorzien is; Schengen opdoeken en terug onze binnengrenzen controleren;  en tenslotte een beleid voor meer eigen kinderen voeren zoals Polen en Hongarije.

Ter vergelijking: België erkende dus in 2018 9675 nieuwe asielzoekers.  Polen erkende er 375, Hongarije erkende er 365.  De verdwijning van ons volk is dus geen noodlot, het is een politieke keuze;  en ze kan tegengehouden en gekeerd worden, als de Vlamingen eindelijk wakker worden.