De afgelopen Gentse feesten blijken alweer een toppunt van multicultureel plezier geweest: er waren maar liefst twee verkrachtingen, een heleboel aanrandingen, en ook verschillende Vlamingen die door allochtonen in elkaar getimmerd en beroofd werden.

Het slachtoffer dat deze editie het meeste aandacht krijgt is terecht de 22-jarige Noa.  Het meisje werd door een groepje allochtonen op de gebruikelijke irritante wijze toegeroepen (‘he mooi meisje, kom eens hier’), maar toen ze daar terecht niet op inging werd ze uitgescholden voor ‘hoer’ en ‘slet, vervolgens aangevallen, in elkaar getimmerd en beroofd van haar handtas.

Dat zoiets in West-Europa anno 2019 aan de lopende band gebeurt is intussen algemeen bekend, wat de zaak deze keer relevant maakt is dat de leugenpers alweer collectief besloten heeft de allochtonenfactor in het brutale geweld te verzwijgen.  Bij alle leugenpers gaat het om ‘mannen’, of ‘jongeren’.

De leugenpers probeert dus krampachtig buiten beeld te houden dat de allochtonenfactor ook hier een relevante rol gespeeld heeft.  Het meisje is toegeroepen, beledigd en aangevallen OMDAT ze geen allochtoon meisje is.  Nooit worden Marokkaanse meisjes of vrouwen op deze manier voor ‘slet’ en ‘hoer’ uitgescholden en op zo’n manier toegetakeld en beroofd.

Die allochtonenfactor is als een enorme olifant in de kamer aanwezig bij zowat elk probleem rond geweld en criminaliteit dat dezer dagen opduikt: van terroristen die naar Syrië trekken om hoofden af te snijden, bomaanslagen in Brussel, gevangenispopulatie, over cocaïne-bendeoorlogen in Antwerpen tot zwembadterrorisme en dit soort misdrijven.

Nochtans is de eerste plicht van journalisten om de waarheid te beschrijven.  Zolang de waarheid niet beschreven wordt, is het ook onmogelijk een probleem te benoemen en op te lossen.