Maandagmorgen, de werkweek gaat van start, ook in het Europese Parlement.  De instelling, die onlangs opnieuw door 500 miljoen Europeanen verkozen werd, vergadert maandelijks 1 keer in Brussel en 1 keer in Straatsburg.  En deze week is het Straatsburg, waar de nieuwe voorzitter van de Europese Commissie zal ‘verkozen’ worden.

Op maandagmorgen wurm ik me dus door het Brusselse verkeer en voeg me bij het legioen Europese parlementsleden, politieke assistenten, vertalers en ambtenaren dat zich per auto, vliegtuig en trein naar Straatsburg begeeft.  Een maandelijkse aanslag op allerlei klimaat- en andere doelstellingen waarvan een grote meerderheid af wil, maar de Franse overheid wil niet wijken: in de Europese verdragen staat dat men elke maand in Straatsburg moet zijn, et voila, daar gaan we weer.

Aan de rand van Straatsburg staat een imposant treinstation, gebouwd in 1883.  In die tijd was Straatsburg terug een Duitse stad, en werd ze door de Duitse keizer verfraaid met schitterende gebouwen waarvoor op geen cent gekeken werd.  Onder het station is ook een fonkelnieuw metrostation gebouwd.  Voor het station ligt een fraai aangelegd groen grasplein, omringd door restaurants en cafeetjes met stemmige terrasjes.  Als de Europese kolonne rond de middag arriveert, wordt ze opgewacht door pendelbussen van de stad Straatsburg die elke Eurocraat comfortabel en uiteraard gratis afzetten aan het Europese Parlement, 5 kilometer verderop.  Op het middaguur toont Straatsburg zich zoals de Europese politieke elite ze graag ziet: mooi en aantrekkelijk.

De zittingen en vergaderingen volgen elkaar in de loop van de dag op, en om 20.30 uur verlaat ik het gebouw.  Een kersvers Europees parlementslid is zo vriendelijk me uit te nodigen om samen te eten ’s avonds, en zijn hotel blijkt zich in de buurt van het eerder genoemde station te bevinden.  Misschien is het dus een goed idee, daar op dat fraaie plein op zo’n gezellig terrasje iets te eten?

We gaan even de koffer van het parlementslid in zijn hotel afzetten, achter de hoek van het station.  Een groot opschrift op een winkel schreeuwt ons toe:  ‘Boucherie halal’.  We wandelen richting station.  ‘Produits exotiques’, meldt een winkelraam; niet gelogen, want tegen de gevel leunen 6 zwarten.  Op het stationsplein aangekomen blijkt dat kompleet van uitzicht veranderd:  Zowat honderd zwarten, Noord-Afrikanen en minder fris uitziende Europeanen hangen, staan en liggen er op elke bank en elk plantsoen.  Uit radio’s brult agressieve rapmuziek.  Auto’s rijden rond het plein: agressief en nutteloos optrekkend, piepend remmend, ‘muziek’ in het rond schallend en luid toeterend naar elke voetganger die probeert over te steken.

We nemen plaats op een terras en genieten van een prima maaltijd.  Maar als stadsbewoners met ervaring in de multiculturele chaos weten we wat er gaat komen.  ‘Hoelang gaat het duren voor ze gaan vechten?’, vragen we ons af.  En ja hoor, 10 minuten later is het zover:  luid tumult op het plein.  Vuisten en voeten vliegen in het rond, enkele zwarten rollen over elkaar op de grond, er wordt geroepen en getierd in vreemde talen.  De kemphanen worden uit elkaar gehaald, de groepjes trekken zich terug op  ‘hun’ bank.  Dik 10 minuten later arriveren politie-agenten met kogelvrije vesten, die enkel kunnen vaststellen dat ze te laat zijn.

Als ik me een half uur later over het fraai aangelegde plein naar de ingang van het glimmende nieuwe ondergrondse metrostation begeef, om zelf naar mijn eigen hotel te sporen, ben ik de enige blanke Europeaan op het plein.  En daarmee is ook in Straatsburg de evolutie voltrokken die je ook in Brussel en Antwerpen ziet: die van de twee werelden.  Er is de wereld van de blanke Europeanen, die vroeg opstaan, werken, op tijd naar huis gaan en zich dan terugtrekken in cocons van groene gazons en Netflix.  En er is de wereld van de allochtonen, die ontwaakt rond de middag, een namiddag rondslentert en op uitkeringen leeft, en ’s avonds en ’s nachts uit verveling wat keet schopt, of erger.  Arm Europa.

Een dag later hoor ik de would-be-voorzitter van de Europese Commissie, Merkelvriendin Ursula, verklaren dat het klimaat dé uitdaging van Europa is, en dat ze toch zo blij is dat ze een Syriër in huis genomen heeft die nu een ‘inspiratiebron is voor ons allen’.  Het zal nog veel erger worden voor het weer beter wordt.