Meer dan vijfenzestig jaar was Jean-Marie de luis in de pels van het establishment. Weinigen wisten zo te begeesteren of te ergeren, hij was een godsgeschenk voor de leugenmedia. Maar nu is het voor de 90-jarige ‘menhir’ genoeg geweest, hij doet de boeken toe. Dinsdag 16 april 2019 woonde hij in het Europees Parlement zijn allerlaatste zitting bij.

Het mag echter een wonder heten dat hij er vandaag nog is. Op 2 november 1976 werd zijn woning in het 15de arrondissement van Parijs gedynamiteerd. Naar schatting werd hiervoor 20 kg springstof gebruikt. Het gebouw met 12 appartementen werd volledig weggeblazen. Bij deze aanslag – de zwaarste naoorlogse explosie in Parijs – vielen als bij wonder geen dodelijke slachtoffers, maar dat heeft aan een zijden draadje gehangen. Zo viel baby’tje Guillaume, die in zijn bedje lag, vijf verdiepingen lager. Buiten enkele schrammetjes bleef het kindje ongedeerd.

Met Jean-Marie verdwijnt een opmerkelijk man, een van de kleurrijkste politici van de 5de Franse Republiek.. Na elke persconferentie die hij destijds hield, stond de pers te drummen om het ‘nagebeuren’ te kunnen bijwonen. De voorzitter had dan de gewoonte om een Parijs café op te zoeken waar hij de persmuskieten, zowel links als rechts, ook op uitnodigde. Meestal werd er dan lustig gezongen. Jean-Marie kende zowat alle studenten- en strijdliederen (ook van de vijand) uit zijn hoofd.

Over zijn kwaliteiten bestond geen twijfel, daar waren vriend en vijand het over eens, ook al zorgde hij vaak voor controverses. Zo werd zijn politieke onschendbaarheid maar liefst 9 maal opgeheven, vaak na klachten van overgesubsidieerde verenigingen zoals SOS-Racisme en MRAX. Bij de 17de kamer van de correctionele rechtbank van Parijs – deze is gespecialiseerd in muilkorfwetgeving – was hij dan ook een vaste (en niet graag geziene) klant.

Weinigen kunnen terugblikken op zo’n boeiend, gevarieerd, gevuld en lang leven als Jean-Marie Le Pen. Jean-Marie werd op 28 juni 1928 geboren in het Bretoense La Trinité-sur-Mer, waar hij als halve wees opgroeide doordat zijn vader in 1942 omkwam bij een ongeluk waarbij zijn boot op een zeemijn voer en ontplofte. Als adolescent werd hij daardoor zowat de broodwinner van het gezin Le Pen. Later studeerde hij politiek-sociale wetenschappen en rechten en was op een bepaald moment praeses van een rechtenstudentengenootschap in Parijs.

Jean-Marie is ook een gedecoreerd veteraan uit het Franse Vreemdelingenlegioen die in Indochina, Suez en Algerije vocht. Hij maakte als onderluitenant deel uit van het inmiddels opgedoekte 1ste bataljon parachutisten van het Vreemdelingenlegioen, geleid door Hélie de Saint Marc. In Indochina maakte hij kennis met Alain Delon, met wie hij tot op vandaag bevriend bleef. Jean-Marie heeft trouwens lang getwijfeld of hij advocaat of militair zou worden. Hij werd dan maar politicus!

Zijn politieke carrière begon wanneer hij als student aan de universiteit van Toulouse hoofd werd van de studentenvakbond. In die hoedanigheid contacteerde hij in 1953 de toenmalige Franse president Vincent Auriol (1884-1966) om toestemming te krijgen (en die ook verkreeg) voor een vrijwillige reddingsoperatie naar aanleiding van de rampzalige overstromingen in Nederland dat jaar, waarbij er 1836 doden te betreuren vielen. Samen met een veertigtal medestudenten zou hij zich ook inzetten om de slachtoffers van een aardbeving in Italië te helpen. Minder gekend is dat hij ook in de Limburgse mijnen van Winterslag een handje kwam toesteken.

In 1956 werd hij het jongste lid van de Franse Nationale Vergadering, samen met de partij van Pierre Poujade, een antibelastingpartij avant la lettre. Een anekdote: wanneer presidentskandidaat Poujade een meeting met 4000 vissers uit Bretagne moest toespreken, bleek hij geen stem meer te hebben. Jean-Marie, die nog nooit zo’n massa mensen had toegesproken, is toen op verzoek van Poujade (onvoorbereid) ingevallen. Het werd een onmetelijk succes, zo bleek. Vanaf toen wist heel Frankrijk dat hij over oratorisch talent beschikte.

Een jaar later werd hij Algemeen Secretaris van het Nationale Front van Combatants (FNC) en de eerste politicus in Frankrijk die een kandidaat van moslimorigine, Ahmed Djebbour, op een lijst zette en verkozen wist te maken. Het jaar erop werd hij herverkozen als volksvertegenwoordiger en verbond hij zich met de partij ‘Centre National des Indépendants et Paysans (CNIP)’, geleid door de Pétainist Antoine Pinay. In 1965 werd hij voorzitter van Jean-Louis Tixier-Vignancour’s presidentscampagne. De nationalistische presidentskandidaat Tixier-Vignancour(1907-1989) was een briljant strafpleiter die onder meer de kopstukken van de ‘Organisation de l’Armée Secrète’ (OAS) verdedigde, waaronder generaal Raoul Salan.

: “Votez escroc, pas facho”! (stem voor een oplichter, niet voor een fascist)

Jean-Marie Le Pen nam deel aan de Franse presidentsverkiezingen van 1974, 1988, 1995, 2002 en 2007. In 2002 deed hij het land daveren door de socialist Lionel Jospin voor de tweede ronde te wippen. Het was de eerste keer dat een nationalistisch kandidaat de tweede ronde van de presidentsverkiezingen kon halen. Dat was uiteraard een doorn in het oog van politiekcorrect Frankrijk. Le Pen moest het in de tweede ronde opnemen tegen Jacques Chirac, die op dat ogenblik in allerlei vieze zaakjes betrokken was. Dat weerhield de leugenpers niet om op te roepen om voor dat sinister individu te stemmen. Verschillende kranten en bladen riepen op om ‘voor de oplichter te stemmen, niet voor de fascist.’

Dat is natuurlijk maar een summiere beschrijving van wat die man voor de nationalistische bewegingen betekende. Zonder twijfel was hij de inspiratiebron voor gelijkgezinde partijen in Europa. In zijn memoires, die uit twee delen bestaan, gaat hij dieper in op zaken die we hier aanhaalden.

Laten we hem dankbaar zijn en nog vele gezonde jaren toewensen samen met zijn Jany!

PS: Het 2de deel van zijn memoires verschijnt in september.

Laatste toespraak van JMLP in het Europees parlement: