Een nieuw jeugdhuis is altijd een goede zaak. Jongeren moeten kunnen samenkomen, liefst bij pot en pint en sociaal contact ‘in het echt’ is nog altijd beter dan ganse dagen vanuit de luie zetel te zitten Facebooken en Instagrammen. Maar wanneer er in Gent een kersvers jeugdhuis opent, dan weet je al op voorhand dat er iets vreemd mee aan de hand is.

Het voormalige Termontgrad, één van de laatste socialistische bolwerken in Vlaanderen, heeft weliswaar niet langer een rode burgemeester, maar het juk van de hoeders van de multiculturele heilstaat drukt nog steeds zwaar op de schouders van alle Gentenaars. Met een liberale burgemeester zal er op dat vlak overigens niet te veel veranderen, daar moeten we ons geen illusies over maken.

‘Nieuw-Gent’ is de naam van het recentste jeugdhuis. En die ‘nieuw’ mag je wel heel letterlijk nemen. Niet enkel de initiatiefnemers en bezoekers zijn ‘nieuwe’ Vlamingen, ook de invulling van het jeugdhuis staat mijlenver af van de Vlaamse of Gentse cultuur. Wat te denken van een repeteerruimte voor ‘hip-hoppers’, die de – ongetwijfeld erg zware – problemen van zich af rappen. Blijkbaar zijn scholen en werk onbereikbaar voor de Gentenaars uit deze wijk en meten ze zichzelf een slachtofferol aan, waarbij de inwoners van de Parijse banlieues bij verbleken.

Armoede is vanzelfsprekend niet om mee te lachen en verdient de nodige aandacht vanwege het stadsbestuur, laat dat even gezegd zijn. Dat de socialisten daar al die jaren zélf niet zijn opgekomen trouwens… Maar de multicultuur is topprioriteit in Gent en achtergestelde wijken met veel buitenlanders horen daar nu eenmaal bij, want die tonen aan dat de rijke blanke Gentenaars geprivilegieerd zijn en het versterkt die eerder vernoemde slachtofferrol.

Maar terug naar het jeugdhuis, waar wel erg veel aandacht uitgaat naar de allochtone wijkbewoners met een voorliefde voor één bepaalde religie. Want waarom zou men anders binnen de muren van het bewuste gebouw een gebedsruimte voorzien, inclusief gebedsmatjes? En bovendien zijn er speciaal voor de meisjes momenten ingecalculeerd waarop ze het jeugdhuis helemaal voor zichzelf hebben, of op zijn minst een aparte ruimte. Mannen verboten, jawohl! Volgens de officiële uitleg “omdat deze meisjes voorheen samen afspraken bij één van hen thuis“, maar inofficieel uiteraard omdat die ene bepaalde religie nu eenmaal geen respect heeft voor de gelijkheid tussen mannen en vrouwen.

En zo geraakt deze apartheidscultuur – ondanks het feit dat “iedereen welkom is!” in het jeugdhuis – verder ingeburgerd in onze maatschappij. Maar niet als het van Adeline Blancquaert afhangt. Zij is sinds januari gemeenteraadslid voor het Vlaams Belang in Gent en ze zal, met het nodige jeugdige vuur, op de commissie onderwijs verschillende vragen stellen aangaande het nieuwe jeugdhuis. De geviseerde schepen voor onder andere jeugdbeleid is Elke Decruynaere van Groen. We wensen Adeline alvast veel moed bij het beschermen van onze Vlaamse en Gentse cultuur én eigenheid!