Het conflict tussen Israël en Palestina is reeds lang een splijtzwam in Vlaams-nationalistische middens. Volledig los van deze discussie is het toetreden van Michael Freilich tot de N-VA wel een zeer twijfelachtige zet van de partij.

De jacht op de Joodse kiezer speelt reeds langer dan vandaag een rol in Antwerpen. Herinner u hoe Kris Peeters zonder succes de ultraorthodoxe jood Aron Berger probeerde binnen te halen.
Ook Freilich is een omstreden figuur. Zo verklaarde hij al dat hij het verbod op onverdoofd slachten zal aanvechten, en wil hij ook praktijktesten op straat tegen Jodenhaat. Alweer een verdoken manier om de Vlamingen proberen af te schilderen als verdoken racisten. Ook Annick De Ridder blijkt plots overal antisemitisme te ontwaren, zoals blijkt uit haar meest recente bijdrage aan de webstek van Doorbraak.

Naast het willen aanvechten van het verbod op onverdoofd slachten, is een ander probleem dat Freilich bijzonder goede contacten met de Netanyahu-administratie erop na houdt, en in geval van een N-VA regeringsdeelname als een informele vertegenwoordiger van Tel-Aviv kan optreden. Zelfs als rechtstreekse leverancier van inside-informatie ten behoeve van het Netanyahu-regime.

Onze terechte achterdocht voor (bijvoorbeeld) openlijk Erdogangezinde Turken op kieslijsten moet dus ook van toepassing zijn op Netanyahu-getrouwen.

Vooraleer de standaardreacties binnenstromen genre ‘Israël is een bondgenoot tegen het moslimextremisme’, bedenk dan eerst dat Israël radicale islamitische groeperingen steunt in de strijd tegen president Assad van Syrië, en denk aan de goede verstandhouding tussen Israël en het fundamentalistische Saoedi-Arabië.