Geert Wilders en Filip Dewinter staan dezer dagen in de spotlichten. De aanleidingen zijn de Mohammed-cartoontentoonstelling van Wilders in november en het bezoek van Wilders aan Antwerpen het komende weekeinde.  Wilders en Dewinter hebben de naam steeds opnieuw te willen provoceren, maar is dat in de essentie wel zo? Wie zijn met andere woorden de provocateurs?

Keiharde politieke partijen

In eigen land kwam het Vlaams Blok voor het eerst echt in het oog van de storm terecht door een affiche met bokshandschoenen met de slogan ‘Uit zelfverdediging!’. Politiek correct Vlaanderen stond op zijn kop. “Provocatie!” werd er geroepen. Niet veel later kregen we de slogan ‘Grote kuis!’ en een afbeelding van een bezem. Opnieuw een campagne van het Vlaams Blok. De bedenker: Filip Dewinter. Het legde de partij geen windeieren, integendeel.

In Nederland kenden we de vermoorde Pim Fortuyn die met slogans als ‘Nederland is vol’ ook leek te provoceren. Persoonlijk zei hij ooit: “Ik vind de islam een achterlijke cultuur…” Na hem was enkel Wilders nog de bekendste ‘rechtse’ Nederlander. Hij focust zich quasi enkel op de islam en de daaraan verbonden excessen. Zijn parcours in de politiek is zoals dat dus heet één grote provocatie.

Oorzaak – gevolg

Maar waarom gebruiken de Gutmenschen zo graag de term ‘provocatie’? Waarom is de ene provocatie wél en de andere niet negatief? Want wie provoceert er eigenlijk echt? Het uitgangspunt is natuurlijk de enige verklaring in deze. Een kleine opsomming.

• Wanneer linksliberalen afkomen met abortus heet dat in hun ogen vooruitgang. Voor katholieken en conservatieven heet dat provocatie.
• Wanneer diezelfde politici en activisten afkomen met euthanasie (tegenwoordig zelfs voor minderjarigen) hetzelfde verhaaltje.
• Wanneer socialisten en liberalen onder Verhofstadt beslisten om massaregularisaties toe te laten, gebeurde dit omwille van de ‘verrijking van de maatschappij’. Anderzijds vonden rechtse politici en kiezers dit een provocatie zonder voorgaande.
• De islamitische hoofddoek in openbare gebouwen en scholen toelaten? Keuze van vrijheid volgens de ene, een provocatie voor de andere.
• Gescheiden zwemmen, ingericht door moslims? Van hetzelfde laken een broek.
• Vrouwenbesnijdenis, kindhuwelijken, halal op school,  … vul maar aan. Religie! Neen, provocatie!
• …

Het mag duidelijk zijn dat iets een provocatie is naargelang de politieke voorkeur. Maar het mag evengoed duidelijk zijn dat de provocatieve keuzes van Dewinter en Wilders (en Fortuyn) ingegeven zijn door wat er aan vooraf ging. En daar wringt het schoentje bij de islam: deze religie volgt een boek en denkt de hele maatschappij te moeten ‘zegenen’ met de geneugten van de islam. Een cartoontentoonstelling komt er om net die hypocrisie aan te tonen: bij de islam is er een probleem met gezond verstand inzake vrijheid van doen en handelen, inzake vrijheid van humor zelfs.

Politiek gaat om algemeen belang, niet om vriendjes maken

Met andere woorden, men kan de politiek van het Vlaams Belang en meer bepaald Filip Dewinter en die van de PVV (dat officieel nog steeds enkel bestaat uit Geert Wilders) wegzetten als onnodige provocaties zonder meer, maar daarmee ontkent men staalhard de aanleiding van hun politiek, namelijk de onredelijkheid van één bepaalde religie (de joden hebben dezelfde provocatieve regeltjes, maar dwingen niet-joden niet deze te volgen) en de koppigheid en bewuste blindheid van de gevestigde politieke partijen die deze religie geen strobreed in de weg leggen, integendeel.

Provoceren is geen kunst. De oorzaken, die leiden tot mogelijke (politieke) provocaties, aanpakken vergt daarentegen moed en doorzettingsvermogen. En neen, je kan niet iedereen tevreden stellen. Het algemeen belang is immers prioritair. En daar zou politiek om moeten gaan.