De Wever en andere door verkiezingskoorts gebeten opportunisten willen de vervolging van een aantal voetbalsupporters omwille van “antisemitisme”. Laten we even de waarheid schetsen in plaats van de emotionele en leugenachtige toer op te gaan.

Afgelopen weken vonden twee unieke derby’s plaats in Play Off 2 van de Jupiler Pro League: Antwerp FC en fusieclub Beerschot-Wilrijk zagen elkaar op zowel de Bosuil in Deurne-Noord als op het Kiel, aan de andere kant van ’t Stad. De rivaliteit tussen beide supporterskernen is te vergelijken met de immer explosieve sfeer tussen Anderlecht en Club Brugge. Op vlak van derby’s kan je dan weer vergelijken met AS Roma en SS Lazio Roma. Dit om aan te geven hoe gespannen de relatie tussen beide supportersgroepen is.

In het voetbal wordt doorgaans gebruik gemaakt van bijnamen voor de clubs. Zo worden de Sint-Truidense VV-supporters ‘de Kanaries’ genoemd en die van KV Mechelen ‘de Kakkers’. Deze bijnamen zijn historisch tot stand gekomen en hebben in sommige gevallen te maken met de kledij die de voetballers droegen. Charleroi SC speelt met wit-zwart gestreepte bloesjes, ergo hun bijnaam is ‘de Zebra’s’. Hetzelfde wat Sint-Truiden betreft die in knalgeel tenue het veld betreden. En wat vaker gebeurt is dat de supporters deze bijnamen als geuzennamen gebruiken.

En dan heb je natuurlijk de mannekens van ’t Kiel. Zij worden sinds jaar en dag ‘Ratten’ genoemd. Maar nu zit het spel op de wagen want de Antwerp-supporters worden weleens ‘Joden’ genoemd, een bijnaam met eveneens enkele historische redenen. Eén van de verklaringen is het feit dat in de beginjaren van de oudste club van het land één van hun topspelers een Jood was die door de supporters op handen gedragen werd. Dit, in combinatie met enkele andere oorzaken, zorgde ervoor dat een deel (!) van de Antwerp-supporters zich Joden begonnen te noemen en dit ook scandeerden tijdens wedstrijden.

Ondanks het feit dat slechts en deel van de supporters hiermee uitpakte, was dat aanleiding genoeg voor supporters van Beerschot-Wilrijk, Club Brugge en verschillende anderen om daartegen te reageren langs de zijlijn tijdens de sportieve duels. Zo ook tijdens de voorbije twee wedstrijden de afgelopen weken. Voetbalfolklore zeg maar. Maar plots heet dat een ‘probleem van anti-semitisme’.

Het zijn volgend jaar verkiezingen en de stem om de om en bij tienduizend Joodse inwoners kan in Antwerpen voor een aanzienlijk stemmenverschil zorgen. Bart De Wever (N-VA) hoopt dat er veroordelingen volgen en ook Open Vld’er Axel Polis is verontrust over de “anti-semitische spreekkoren…” Wat is er dan wel gebeurd? Een spandoekje bij de Beerschot-Wilrijk-supporters met daarop een doorkruiste Davidster en gezangen ala “wij zijn anti-Joden…”

Gezien de hierboven beschreven historische context, die bij iedereen bekend is in de voetbalwereld, mogen we gerust stellen dat deze politieke reacties er ver over zijn. Men wil zich profileren als de grootste Joden-vriend, maar vergeet daarbij de voetbalrealiteit onder ogen te (willen) zien. Deze spreekkoren en spandoek hebben dan ook niets te maken met jodenhaat of antisemitisme. Maar dat toegeven levert natuurlijk geen stemmen op. Laag en goedkoop populisme kan je het noemen.