Terwijl Frankrijk deze week het einde van de Tweede Wereldoorlog herdenkt, is de nieuwe president gekend. Hetgeen we vreesden, is uitgekomen. De nieuwe president van Frankrijk wordt Emmanuel Macron, de ‘baby-Hollande’ uit Le Touquet-Paris-Plage, de veel betekende mondaine badplaats voor dat soort individuen, die zich graag tussen glitter, luxe en glamour bewegen.

Behalve in de departementen Aisne en Nord-Pas-de-Calais, waar Marine Le Pen de meeste stemmen behaalde, wint hij overal. Het optreden in het ultieme tv-debat zou de oorzaak zijn van het verlies van Marine Le Pen, zo wordt nu op veel plaatsen gezegd en verkondigd. Dat ‘slechte’ debat heeft dan toch geen invloed gehad op de kleine 11 miljoen kiezers die wel voor haar stemden. Wat verwijt men haar? Dat ze te agressief debatteerde? Ach, kom nou!

Was ze vriendelijk overgekomen, men had haar zwakheid verweten, ze had geen tegengewicht kunnen bieden voor ‘sterke’ figuren à la Merkel.  Voor het journaille – onze Franse vrienden spreken wel eens van les ‘journalopes’ – zou het wel altijd iets geweest zijn. De meisjes, de jongens en de X’en van de media weten geen onderscheid meer te maken tussen informeren en manipuleren. Heel de reutemeteut – we besparen u de gekende ‘details’ – werd weer boven gehaald.

Hoe kan een vrouw van 48 jaar verantwoordelijk zijn voor zaken die zich 75 jaar geleden afspeelden. U kent het wel: ‘Mentez, mentez, il en restera toujours quelque-chose. Het mag dan nog een wonder heten dat quasi 11 miljoen Fransen zich niet door de leugenpers hebben laten beïnvloeden. Het is verdorie een hele prestatie die Marine heeft neergezet, geen enkele nationalistische Franse kandidaat haar ooit heeft voorgedaan.

Het beste scoorde Marine Le Pen in volgende departementen: Aisne (52,91%), Pas-de-Calais (52,05%), Haute-Marne (49,52%), Corse-du-Sud (49,41%), Ardennes (49,27%), Var (49,15%), Meuse (48,38%), Haute-Saône (48,29%), Haute-Corse (47,73%) et Nouvelle-Calédonie (47,43%).  De verankering in het noorden is een onweerlegbaar feit. 

De enige (ernstige) ‘faute de parcours’ die ze volgens ons heeft gemaakt is dat ze op het einde van de rit voor een ‘flou’ heeft gezorgd in verband met de euro en de eurozone. Waarschijnlijk was het afzwakken van dat radicale anti-EU standpunt een eis van Nicolas Dupont-Aignan, voorzitter van ‘Debout la France’ – een gaullistische, conservatieve en gematigd nationalistische partij, die zich na de eerste ronde achter Marine Le Pen schaarde. Dit opportunistisch trekje heeft voor de nodige onduidelijkheid gezorgd, wat wellicht stemmen heeft gekost.

Wat afgelopen zondag ook bleek, is dat een groot deel van het Franse volk lijdzaam is geworden. Hoe kan men zich zo naar de slachtbank kan laten voeren is een thema voor zielenknijpers. Het is bijna de weergave van het boek van Rabelais, ‘Quart Livre’, hoe de humanist – een monnik die zijn pij over de haag gooide en waarmee de Fransen graag uitpakken – beschreef hoe een troep schapen een soortgenoot volgden, wanneer die door Panurge in het water werd geworpen.

In Parijs, stad van de Charlie Hebdo, de Bataclan en de recente aanslag op de Champs Elysée, haalt de bankier-president zo maar eventjes 89,68% van de stemmen (849.255), Marine Le Pen amper 10,32% (97.770). Wat moet er nog gebeuren vooraleer ‘Paris s’éveille’ werkelijkheid wordt.

Laat er ons geen doekjes omwinden, de overwinning van Macron is een grote nederlaag voor het patriottische deel van de Franse bevolking. Maar dat geldt ook voor de voltallige eurokritische beweging, zelfs voor die van buiten Frankrijk. Aan het eurofiele gehalte van Macron, kunnen zelfs geestesgestoorde politici zoals Verhofstadt en Cohn-Bandiet, een puntje zuigen. Het verkiezingsfeest van Macron werd trouwens ingezet met het Europese volkslied…

De zweethandjes van de Juncker’s, de Tusken en C°, zijn sinds de verkiezing van ‘hun’ Macron plots iets droger geworden, en Beethoven zijn’ Ode an die Freude’ zal iets luider geklonken hebben in de living van Jean-Claude Juncker, wanneer hij aan zijn Cognac Delamain nipte.

Laat het duidelijk zijn, het Machiavellistische plan van Hollande – zichzelf door een kloon laten opvolgen omdat hijzelf geen kans meer maakte – heeft perfect gefunctioneerd. Hij heeft er zelfs zijn eigen partij voor opgeofferd. Men kreeg bijwijlen zelfs medelijden met Benoît Hamon, de PS kandidaat, die in alle eenzaamheid, verlaten door Pol en klein Pierke, zijn stem ging uitbrengen. Het zegt veel over de moraliteit, de ethiek en de camaraderie van vele politici.

Maar goed, van Hollande zijn de Fransen nu verlost. Wanneer hij binnen enkele dagen het Elysée verlaat, zal hij echter geen ‘baguette’ minder moeten eten. Als dank voor de bewezen diensten zal de man wel ergens voor een Europese topfunctie in aanmerking komen, desnoods creëren ze er wel een. Eerst moet de wind een beetje gaan liggen en moet zijn ‘catastrofaal quinquennat’ in de vergeethoek geraken.

Het volk heeft gekozen en datzelfde volk heeft de leider aangeduid dat het verdient. De nieuwe samenstelling van dat volk heeft natuurlijk een belangrijke rol gespeeld bij deze verkiezingsuitslag. Maar daarvoor verwijzen we graag naar het stuk van onze hoofdredacteur Bert Deckers, dat gisteren verscheen.

Aux armes, citoyens, is nog niet voor morgen. Maar zoals Johan Cruijff het al wist te vertellen: “elk nadeel heb zijn voordeel“. Het politieke landschap zal hertekend moeten worden. Het is zeker niet uitgesloten dat sociaal-patriottisch rechts daar profijt uithaalt. Er staan veel integere en bekwame mensen klaar om deze beweging een nieuw elan te geven. We zien wel. De eerste test – nog volgens de oude stempel – komt er wel al op 11 en 18 juni, tijdens de Franse parlementsverkiezingen.