Macron wint de Franse presidentsverkiezingen. Geen verrassing uiteraard, al blijven we als goedmenende nationalisten met een wrang gevoel zitten. Campagnes zijn belangrijk, zowel voor naamsbekendheid als voor een imago, maar één factor blijkt steeds meer beslissend te gaan worden voor verkiezingen in de toekomst: de demografie.

Trump en Brexit gaven valse hoop, door een verkeerd beeld van verkiezingen

Twee verkiezingen gaven de ‘patriotten’ in Europa hoop: de Brexit en Trump. Echter, het waren totaal andere verkiezingen dan die van het presidentschap van Frankrijk en Oostenrijk en dan de jongste verkiezingen in Nederland. De Brexit was een duidelijke afkeer van de EU door de Britten en Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn sowieso niet vergelijkbaar met eender welke verkiezing waar ook ter wereld, dit door het ‘the winnen takes it all‘-principe. Beide verkiezingen gingen ook niet over nationaliteit-gebonden kwesties. In Amerika stemden zwart en blank voor zowel Trump als voor Clinton en de Brexit was tenslotte een themareferendum, geen verkiezing.

Frankrijk gisteren en Nederland enkele weken geleden waren verkiezingen waar het om partijen ging, om idealen en standpunten. En daarbij wordt ingespeeld op bevolkingsgroepen. Daar kan je als politieker niet omheen. Simpel gezegd: wie kan het best de minderheden paaien: de holebi’s, de moslims, de joden, de Christenen, de zwarten, de arbeiders, de zakenmensen en ga zo maar door. En in die oefening is het voor nationalisten in de politiek niet gemakkelijk meer, immers de demografische realiteit zet je voor moeilijke keuzes. Het is te zeggen, de keuzes op zich zijn niet moeilijk, maar het publiek dat je bereikt wordt steeds kleiner.

De meerderheid van de blanke, Europese stem is niet hetzelfde als +50%

De stelling die je nu en dan hoort dat Filip Dewinter burgemeester had kunnen worden, indien de demografie van Antwerpen er anders had uitgezien, bevat een enorme waarheid. En dat kan je extrapoleren naar het Vlaams niveau, het federale en tenslotte naar het Europees niveau. En die lijn kunnen we doortrekken naar Oostenrijk, Nederland en Frankrijk. Niet zozeer de campagnes zijn het resultaat van de – in de perceptie, maar ook cijfermatig – verloren kiesuitslagen, maar wel de demografische verschuivingen. Want vergeet niet dat ruim 33% van de opgedaagde Franse kiezers achter een uitgesproken en gecontesteerde nationalistische partij krijgen een eclatante overwinning is. Maar daar koop je natuurlijk geen eieren mee.

Even een paar cijfers: in België telden we in 2016 volgens be.STAT 1.295.660 vreemdelingen op een totale bevolking van 9.610.909 inwoners (bron). Daarnaast weten we dat er heel wat ‘Belgen’ zijn van vreemde afkomst, maar zonder buitenlands paspoort, aangezien ze hier geboren zijn. In de ganse EU blijkt de gemiddelde leeftijd van de vreemdelingen momenteel 25 jaar te zijn. We moeten hier geen tekeningetje bij maken om aan te tonen dat dat op termijn voor gigantische demografische problemen zal zorgen.

Laten we even Eurostat citeren:

“In 2014 hebben 889.100 personen het staatsburgerschap van een EU-lidstaat verworven. […] Spanje had in 2014 het hoogste aantal genaturaliseerden, namelijk 205.900 (ofwel 23% van het totaal voor de EU-28). De daaropvolgende hoogste naturalisatiecijfers waren in Italië (129.900), het Verenigd Koninkrijk (125.600), Duitsland (110.600) en Frankrijk (105.600).

In absolute termen werden de grootste stijgingen in vergelijking met 2013 waargenomen in Italië, waar als 29.200 meer inwoners het Italiaanse staatsburgerschap kregen toegekend, gevolgd door Frankrijk (8.300) en Nederland (6.800). Daarentegen werden de grootste dalingen in absolute termen waargenomen in het Verenigd Koninkrijk (81.900 minder mensen kregen het Britse staatsburgerschap toegekend dan in 2013), Spanje (19.900), België (16.000), Griekenland (8.600) en Zweden (6 .700).

Net als in voorgaande jaren bestond de grootste groep van nieuwe burgers in de EU-lidstaten in 2014 uit burgers van Marokko (92.700, wat overeenkomt met 10,4 % van alle naturalisaties), gevolgd door onderdanen van Albanië (41 000 of 4,6 %), Turkije (37 500 of 4,2 %), India (35 300 of 4,0 %) en Ecuador (34 800 of 3,9 %). In vergelijking met 2013 steeg het aantal Marokkaanse burgers die het staatsburgerschap van een EU-lidstaat verwierven met 5,5 %. De grootste aantallen Marokkanen verwierven hun nieuwe staatsburgerschap in Spanje (38 %), Italië (31 %) en Frankrijk (20 %).”

Etniciteit blijft geducht en bewust onderbelicht wapen in kiesstrijd

Laat het even doordringen: verkiezingen winnen als ‘patriot’ in de EU wordt jaar na jaar moeilijker. De campagne van Marine Le Pen was een perfect uitgekiende campagne die niet minder dan 10.644.000 Fransen wist te verleiden in de finale ronde van de presidentsverkiezingen. De kans dat Marine in 2022 nog meer stemmen kan behalen is niet onbestaande, maar de demografische ontwikkelingen zullen het haar tegen dan nog moeilijker maken dan nu al het geval was. De cijfers die ons interesseren zijn die van de etniciteit van de kiezers. Daar leren we veel uit, maar die worden zelden weergegeven plus ze geven een vertekend beeld, gezien de vele genaturaliseerde kiezers.

Vreemdelingenpartijen als hoopgevend keerpunt

Wat kan deze evolutie een halt toeroepen? Eén van de zaken is de massale oprichting van vreemdelingenpartijen overal in Europa. Uiteraard is dat vloeken in de nationalistische kerk, maar daarbij wordt vergeten dat de miljoenen vreemdelingen in de EU dankzij hun onwil om te integreren, laat staan assimileren, staten vormen binnen de staat en daar kunnen nationalistische partijen misschien van profiteren. Tot nog toe waren vreemdelingen immers louter kiesvee voor de grote gevestigde en de kleinere linkse partijen.

Moslims bijvoorbeeld vind je bij alle partijen, buiten bij de rechtsnationale partijen. Maar de meerderheid van de moslims denkt ethisch rechts (tegen abortus, tegen euthanasie), moeten niet veel weten van pakweg de wetgeving inzake drugs, alcohol, het exuberante uitgaansleven enzovoort en zij plaatsen in veel gevallen (andere) religieuze bezwaren boven de verschillende politieke partijprogramma’s. De grootste ‘slachtoffers’ van vreemdelingenpartijen worden in eerste instantie dan ook de linkse partijen. Dat geldt overal in Europa. En laat dat net de ironie zijn waar we toch wat plezier in scheppen, al zijn we zover nog niet.

Maar eens de bal goed aan het rollen gaat, dan krijg je binnen die vreemdelingenpartijen een even grote versnippering als bij de bestaande partijen. Want lang niet alle vreemdelingen zijn moslims uiteraard, integendeel zelfs. En dan krijg je linkse, rechtse en centrumpartijen. De strijd om de allochtone kiezer zal vanaf dat moment meer dan ooit de inzet van de politieke partijen gaan worden en daar kunnen een Front National, een PVV en al die andere rechtse partijen misschien weleens van profiteren. Vreemdelingenpartijen moeten immers eveneens de kiesdrempel halen in landen waar die bestaat en dat zal de moeilijkheid worden. Bovendien zijn het de andere partijen die stemmen verliezen aan die nieuwe partijtjes.

Antwoorden bieden op de demografische ontwikkelingen

De verkiezingen in Oostenrijk, Nederland en Frankrijk leren ons dat de toekomst staat of valt door de demografische realiteit. Die realiteit is een quasi onomkeerbaar gegeven, zeker omdat wij als blanke Europeanen op geboortevlak stilstaan en zelfs achteruitgaan. Sultan Erdogan wéét goed waarom hij oproept tot het krijgen van 5 kleine Turkjes per gezin en daar verontwaardigd over doen is hypocriet, het is immers munitie die we zelf in de hand hebben.

Op de politiekers moeten we duidelijk niet rekenen en zolang clowns als een Macron of een Van der Bellingen verkozen worden en dit wordt toegejuicht door de De Guchts en Verhofstadts en Obamas van deze wereld en bovendien gesponsord achter de schermen door figuren als de Rothschilds en de Sorossen, zit er niet veel verandering aan te komen in het beleid. Europa is aan een echte verandering toe en die begint zoals steeds bij onszelf. Niet mekkeren, maar handelen. Because, it’s all about the demography, you stupid!