Het besluit is genomen. (of toch bijna) De strijd van één tegen allen is hard en bitsig geweest. Voor Marine Le Pen is het quasi onmogelijk – we hopen natuurlijk uit de grond van ons hart dat we ons schromelijk vergissen – om die ongelijke strijd te winnen. Boks maar eens op tegen het voltallige establishment, de KULtuursector, de leugenmedia en hun aanhangsels. Futiliteiten werden uitvergroot, belangrijke zaken werden anders voorgesteld of weggemoffeld. Heel het gekende repertorium passeerde opnieuw de revue, van het Vichy van Pétain…..tot de Jodenvervolging.

Delen van de overgesubsidieerde leugenpers staken hun haat en gevoelens zelfs niet meer onder stoelen of banken, zich daarbij gesteund voelend door het regime en zijn/haar lakeien. Bovendien – we konden het al vaststellen bij de eerste ronde – is de nieuwe samenstelling van de grotere steden (Parijs, Lyon, enz) van die aard dat het voor een nationalistisch kandidaat zo goed als onmogelijk is om daar te winnen. De importkiezers zijn vaak doorslaggevend en bepalend. Zondag aanstaande zullen we opnieuw kunnen zien dat er twee Frankrijken bestaan, dat van bobo’s en kosmopolieten uit de grootsteden, en dat van Marius en Jeanne uit de rurale gebieden.

Zonder Parijs en Lyon was Marine al veruit de grootste winnaar van de eerste ronde geworden. We kunnen Marine alleszins weinig of niets verwijten, ze deed wat ze moest doen, het FN-programma bij vele Fransen ingang laten vinden. Dat was een verdomd moeilijke opgave, die nog niemand haar voordeed. Wellicht zal de patriottische kandidate zondag tussen de 38% en 42% van de stemmen behalen, wat men een historisch resultaat kan noemen. Maar men koopt er geen eieren mee, helaas.

In de 5de Republiek deed niemand het haar ooit voor. In 1965 behaalde de nationalistische kandidaat, Jean-Louis Tixier-Vignancour (1907- 1989), een vermaard strafpleiter, die o.a. Louis-Ferdinand Céline en Generaal Salan van de OAS verdedigde, 5,2% van de stemmen. Zijn campagneleider was niemand minder dan Jean-Marie Le Pen. Diezelfde Jean-Marie Le Pen behaalde in 1974 slechts 0,75% van de uitgebrachte stemmen. Het was wachten tot 1988 vooraleer JMLP een ‘fatsoenlijke’ score (14,38%) kon neerzetten.

De hoogste score die vader Le Pen behaalde, was 16,86%, tijdens de bewuste verkiezing van 2002, waarbij de socialist Lionel Jospin er in de eerste ronde al uit lag. Bruno Mégret (MNR), de andere patriottische kandidaat, die met JMLP in onmin was geraakt en zich van het FN had afgescheiden, kreeg bij deze verkiezing 2,34% van de stemmen achter zijn naam. Marine zelf, behaalde in 2012 17,90%, twee weken geleden was dat 21,30%.

Indien de score – ongeveer 40% – zondag uitkomt, dan biedt dat in elk geval perspectieven voor de nakende parlementsverkiezingen van 11- en 18 juni. Dan zouden ze wel eens kunnen schrikken van het aantal parlementsleden dat onze geestesgenoten naar de Assemblee kunnen sturen. Volgens een studie – die op Rechtsactueel al eerder aan bod kwam – zou een fractie van 130 Kamerleden zelfs tot de mogelijkheid behoren.

Maar intussen – als dat wasproduct zondag de president van Frankrijk wordt – zullen dezelfde Marius en Jeanne de dupe zijn. Nog meer migratie, multikul, onveiligheid en mondialisering. De opengrenzen politiek wordt bestendigd, gegarandeerd dat er nieuwe aanslagen aankomen. Bestel de kaarsen, de theelichtjes en ballonnen al maar.

De vraag die zich nu stelt is echter: hoe gaat een individu als Macron, zonder ideologie, zonder programma, zonder kaders en zonder meerderheid, het land besturen? Eerlijk gezegd, wij weten het niet. Hij wellicht ook niet, maar dat zal bijzaak zijn. Het belangrijkste is dat de ‘duivel in persoon’, Marine Le Pen, niet verkozen werd.

Maar nogmaals, we hopen ons te vergissen.

Douce France
(ex) Cher pays de mon enfance