Vorige week kraaide Theo Francken victorie:  het Europese Hof van Justitie gaf hem gelijk, en wees de provocatie van een stel PVDA-advocaten (daarin gevolgd door een Franstalige rechter) af.  Vreemdelingen mogen niet vanuit het buitenland in ambassades en consulaten een aanvraag voor een humanitair visum indienen, dat verplicht moet toegekend worden om dan in Belgiê een asielaanvraag te komen indienen.  In het artikel dat ik daaraan op REACT wijdde wijdde erkende ik, dat Theo Francken daarmee een verdienstelijke veldslag won.

Tegelijkertijd stelde ik echter ook, dat Francken en de regering Michel dan wel een veldslag gewonnen hadden, maar intussen wel de immigratie-oorlog aan het verliezen zijn.  Want terwijl men terecht een nieuw door links gewild immigratiekanaal afblokte, blijven de sluizen wijd open staan.  Ik illustreerde het met pakkende cijfers: in de drie jaren van haar activiteit nam de vermaledijde regering Di Rupo ‘slechts’ 54516 asielaanvragen in ontvangst, terwijl de huidige regering Di Rupo (met N-VA en Theo Francken) er nu al in slechts twee jaar 63470 aangenomen heeft.  Als het zo doorgaat eindigt de regering Michel met een aantal nieuwe asielaanvragen dat vlotjes 50% hoger ligt dan dat van de regering Di Rupo!

Het kwam me te staan op een scheldkanonnade van N-VA’ers, die blijkbaar niet graag met die harde cijfers geconfronteerd worden.  Sommige verwijten zijn eenvoudig te weerleggen: zo wordt geponeerd, dat die arme regering Michel toch wel geconfronteerd is met een enorme asielcrisis door de oorlog in Syrië zeker, en dat de vloedgolf dus niet te voorzien was…  In werkelijkheid werd de regering Di Rupo meteen bij haar aantreden geconfronteerd met de grootste asielcrisis tot dan toe, waarbij in 2011 recordcijfers warden opgetekend, en wist iedereen dat een volgende crsis alleen een kwestie van tijd was.  De kiescampagne van 2014 werd dan ook door de N-VA mede gewonnen op basis van de stelling, ontwikkeld door Theo Francken in het boek ‘ Land zonder grens’, dat de recepten van het VB onuitvoerbaar waren maar dat de N-VA wél de juiste recepten had om ‘bij de instroom van nieuwe vreemdelingen de goeden te scheiden van de slechten en die laatsten buiten te houden.’  In 2015 kwam dan de test: de nieuwe asielcrisis brak los, en de N-VA mocht het nu bewijzen.  Resultaat:  fors meer asielaanvragen dan onder Di Rupo…

Een interessantere en correcte tegenwerping luidde echter:  de aanvraagcijfers bewijzen an sich niet zoveel, je zou ook moeten kijken naar de erkenningscijfers.  Want als een massa mensen asiel aanvraagt, en de regering verstrakt het beleid, dan zou het inderdaad kunnen dat na afloop van de aanvraagprocedure méér mensen worden afgewezen, het aantal erkenningen dus lager ligt, en dat dus uiteindelijk het saldo nieuwe vreemdelingen dat via het asielkanaal binnenstroomt toch lager is dan dat onder Di Rupo.  Het zou kunnen.  Als de regering Michel met Theo Francken doet wat ze beweert te doen, ‘veel strenger zijn dan Di Rupo’, dan zou het kunnen.

Maar helaas, ook daar zijn de cijfers negatief.  Meer zelfs, de cijfers zijn nog dramatischer dan bij het aantal asielaanvragen.  In de drie jaren van haar activiteit waren er onder de regering Di Rupo 15502 nieuwe asielzoekers erkend;  onder de regering Michel met Theo Francken zijn dat er in slechts twee jaar nu al 26261.  Er bestaat dus geen enkele twijfel over, dat er aan het einde van de regering Michel losweg DUBBEL zoveel asielzoekers zullen erkend zijn als onder de regering Di Rupo!  ( Bron:  Vlaamse migratie- en integratiemonitor 2015, en de cijfers van het CGVS)  Of, nog anders geformuleerd:  niet alleen het absolute aantal asielaanvragen ligt bij Michel hoger dan bij Di Rupo, het aantal effectief erkende asielzoekers ligt bij Michel zelfs NOG hoger dan bij Di Rupo!

Ook hier moet dus weer vastgesteld worden: Francken wint af en toe een veldslag, maar verliest helaas de immigratie-oorlog, waardoor we in eigen land overspoeld worden en een minderheid in ons eigen land aan het worden zijn.

De klassieke tegenwerping aan het einde is dan: Jamaar, we zijn gebonden aan internationale verdragen en rechtbanken en de regels van de EU, en we kunnen niet anders!  Niet alleen bewijzen Hongarije en Slovakije dat je wel degelijk lid kan zijn van de EU én je grenzen kan sluiten en bewaken, maar bovendien besluiten Vlaamsnationalisten daarom, dat we uit die internationale verdragen en uit die EU moeten treden, en – net als de Britten met de Brexit – het gezag over ons eigen grondgebied moeten herwinnen.  Er is geen andere mogelijkheid.